नेपालको अनाथालयमा सुखको अनुभव

     हु ची चीनको दक्षिण पश्चिमी क्षेत्रमा पर्ने छन तुबाट आएकी सामान्य महिला हो। उनी नेपालको काठमाण्डौंमा खोलिएको सयौँ अनाथालयमध्येको एक शेरछाङ्ग अनाथ आश्रममा स्वयंसेवकको रुपमा केही दिन बसिन्।

     हु चीको छन तुबाट नेपाल आउनुको पूर्व उद्देश्य यहाँ स्वयंसेवक भएर बस्ने भने होइन। उनी बाह्र दिने ध्यान कक्षा सकेपछि फर्केर बसन्त चाड मनाउने योजनामा थिइन्। तर यो अनाथालयमा एक दिन बसेर उनको बसन्त चाड सम्बन्धी योजना परिवर्तन भएको छ।

     हु चीको सम्झनाअनुसार सन् 2013को अन्तिम दिन, राती काठमाण्डौँ पुग्यो। सँधै बिजुली नहुने काठमाण्डौँ अन्धकारमय थियो। तर शेरछाङ्ग अनाथ आश्रमको बालबालिकाको उत्साहले उनको मनलाई उज्ज्यालो पार्‌यो।

     दुई जना केटी आएर भन्छन्- हामीसँग आउनुहोस्। सबैले तपाईँलाई चिन्ने छन्। तपाईँ आउनुपर्छ। हामीसँगै खाना खान जाऔं। तपाईँ हामीसँगै खानुहोस्। तपाईँको लागि खाना तयार भइसकेको छ। त्यसैले उनीहरू दुई जनाको साथमा म भोजनालय गएं। भोजनालय प्रवेश गरेसँगै सबैले मलाई नी हाउ भने। त्यो सजिलो चिनियाँ शब्द उनीहरुलाई बोल्न आउँछ।

     एक जनाले हु चीलाई अनाथालयमा बस्न आग्रह गर्‌यो। तर चिनियाँ बसन्त चाडको चिन्ताको कारणले हु जीले उनको आग्रहलाई पहिला स्विकार्दैन। तर बालकले उनलाई पटक पटक त्यहीँ बस्नुहोस् भन्छ। अनि पछि हु चीले बालबालिकासँग बस्ने निर्णय गर्छ र भिषा केन्द्र गएर भिषाको समयावधि बढाउँछ।

     शेरछाङ्ग अनाथ आश्रममा लगभग पचास जना बालबालिका छन्। सबभन्दा सानो 4 वा 5 वर्षको छ भने सबभन्दा ठूलो 18 वर्षको छ। हु चीले हरेक पटक उनीहरुको चर्चा गर्दा आफ्नो बालबालिका भन्छिन्।

     अनाथ आश्रममा कर्मचारी थौरै छन्। बालबालिकाहरु आफैले खाना बनाउनु र लूगा धुनुपर्छ। त्यस वातावरणमा अनाथालयका हरेक सदस्यले आ-आफ्नो कामको जिम्मा लिनुपर्छ। आश्रममा ठूलो बालकले सानो बालकलाई मद्दत र हेरचाह गर्छ। ठूलोले सानोलाई नुहाइदिने, कपाल काट्ने तथा सफा सुग्घर बस्न सहयोग गर्ने गर्दछ। त्यसबाहेक भान्सा सफा गर्ने, खेल्ने ठाउं सफा गर्ने लगायत रङ्गरोङ्गन लगाउने कामको जिम्मा ठूलाले सक्रिय रुपमा लिएका छन्। ठूलाहरूको हेरचाहबाट सानाहरूलाई धेरै सुख र सन्तोष लागेको छ। बालबालिकाले त्यस ठूलो परिवारमा देखाएको माया, आपसी सहयोगले हरेकलाई आफ्नै परिवारको रुपमा बाँधको छ। बालबालिकाले हु चीलाई दिदी बनाएका छन्। बसन्त चाडको पूर्वसँध्यामा उनीहरुले हु चीको लागि बसन्त चाड सम्बन्धी विषेश समारोहको तयारी पनि गरेका थिए।

     उनीहरुले मेरो लागि विषेश कार्यक्रम तयार गरेको थियो। धेरै नै भव्य थियो। उनीहरुले जातिय पोशाक लगाएर नाचे, गीत गाए। सामान्यतया उनीहरुको खानामा एउटा मात्र तरकारी हुने गर्छ। तर त्यस दिन तीन किसिमको तरकारी र सुप पनि थियो। साथै त्यस दिन दही पनि थियो। सामान्यता अरु बेला यस्तो हुँदैन।

     बालबालिकाका अनुसार, उनीहरुले यस किसिमको कार्यक्रम पहिलो पटक गरेको हो। यस अघिका दिनहरूमा कार्यक्रम तयार गर्नका लागि उनीहरु धेरै ढिलोसम्म सुतेका थिए। उनीहरूको सोचाइ धेरै सरल छ- हु ची दिदीलाई खुसी पार्नु हो। हु चीले त्यस कार्यक्रमको सम्झना गर्दै भन्छिन्:

     मेरो विचारमा यस पटकको बसन्त चाडले मेरो भित्री मनलाई छोयो। उनीहरुको अभिनय खासै राम्रो होइन। तर उनीहरुले त्यस समारोहका लागि धेरै प्रयास गरे। कार्यक्रम हेर्दा मेरा आँखा रसायो।

     यस पटकको बसन्त चाड समारोहबाहेक समान्य जीवनका अरु धेरै कुराले पनि हु चीको मनलाई गहन रुपमा छोएको छ।

     फेब्रुअरीमा काठमाण्डौँको रात र दिनको तापमानमा धेरै भिन्नता छ। यसै कारण हु चीलाई रुघाले सताउँछ। त्यस बेला हरेक दिन बालबालिकाले हू चीका लागि अदुवा हालिएको सूप बनाए। त्यस सूपबाट हु चीको रुघा भगाउने उनीहरुको इच्छा हो।

     एक दिनको कुरा हो। म राती धेरै ढिलो फर्कें। मेरो कप मेरो कोठाको झ्यालमा राखिएको रहेछ। त्यो कप उचाल्दा खेरी धेरै गह्रौं लाग्यो। त्यो मेरो कपलाई मैले भान्सामा राखेको थिएं। म फर्किनु अघि उनीहरुले अदुवाको सूप बनाएर मेरो कोठाको झ्यालमा राखिदिएको रहेछ। मलाई निकै नै खुशी लाग्यो। त्यस बेला म निकै रोमाञ्चित भएको थिएं।

     सन् 2014 को भ्यालेन्टाइन दिवस र चिनियाँ युआन स्याउ चाड एकै दिन परेको थियो। हु ची आफ्ना साथीसङ्गीसँगै ठमेल क्षेत्रमा पार्टी गरेर ठमेलमा नै बस्यो। अर्को दिन अनाथालय फर्किदाँ एक जना केटा भने उनीसँग रिसाइरहेको थियो। किनभने त्यो केटाले हु चीलाई भ्यालेन्टाइन दिवसको उपहार दिन चाहेको रहेछ र धेरै समय पर्खनुपर्‌यो। हु चीलाई अचम्मको साथै खुसी पनि लाग्यो। केटाको आग्रहमा हु चीले आँखा बन्द गर्‌यो। आँखा खोल्दा केटाको हातमा उपहार थियो। त्यो उपहार एउटा पुस्तक हो। पुस्तक भित्र केटाले भ्यालेन्टाइन दिवसको शुभकामनासहित म तिमीलाई माया गर्छु भनी लेखेको रहेछ।

     अनाथालयले हु चीलाई धेरै सुखद सम्झना दिएको छ। यहाँ हु चीले सुखको नयाँ अर्थ सिक्यो। अनाथालयमा बसेका बालबालिकाहरु सबै हंसमुख, सक्रिय र खुसी छन्। बालबालिकाहरु सबै निष्कपट तथा सदाचारी छन् र उनीहरुले हरेकलाई माया गर्छन्। उनीहरुको जीवनमा दुःखको छायाँ छैन। उनीहरुले आफ्ना लागि काम तथा सहयोग गर्ने गरेका सबै व्यक्तिहरूलाई सधैँ नै धन्यवाद दिइरहेका हुन्छन्। सधैँ नै भलो चिताइरहेका हुन्छन्। त्यस अघि हु चीलाई उक्त कुरा थाहा थिएन।

     हु चीको सहयोगमा अनाथालयमा रहेका ठूला बालकहरुले केही साधारण काम पनि पाए। हु चीले यी बालबालिकाहरुलाई धेरै नयाँ कुरा सिकायो र पहिलो पटक धेरै नयाँ सर-सामान पनि पाए, उनीहरूले। पहिलो पटक चिनियाँ खाना खाए, पहिलो पटक चिडियाघर घुमे र पहिलो पटक चिनियाँ बसन्त चाड पनि मनाए। हु चीको कारणले बालबालिकाहरुलाई उराँठ लागेन। एक्लो लागेन।

     यस पटकको यात्रा धेरै फलदायक भएको छ। चीन फर्केको लामो समय भए तापनि मेरो मन अझै नेपालमा बसेको छ।

     हु ची फेरि पनि नेपाल जान चाहन्छिन्।