एक दिनको कुरो थियोः पिआन् छ्युए नामका एकजना प्रसिद्ध वैद्यले त्यस बेलाका राजा छाई युआन् कुंगसित भेट गर्दा राजालाई एकछिन् सम्म हेरेर "राजाको चर्म रोग छ भन्दै चाँडै नै उपचार नगरेमा शरीरभित्रसम्म नराम्रो असर पर्नेछ " भन्ने कुरा राजालाई सुनाए। तर राजाले त्यस भनाइको कुनै वास्तै नगरी "ममा कुनै रोग छैन " भने। वैद्य पिआन् छ्युएले राजाको कुरा सुनेपछि केही पनि नबोलिकनै विदा गरे। वैद्यले आफ्नो काम देखाउन र बढी पारितोषिक पाउनका लागि निरोगीलाई रोगी भनेको भन्ने दावी राजाले भारादारहरुसँगको कुराकानीमा गरे।

            दश दिनपछि पिआन् छ्युएले फेरि राजासित शिष्टाचार भेट गर्दा "राजाको चर्म रोग मासपिण्डभित्र पसेको छ भन्दै उपचार नगरेमा रोगको अवस्था झनै गम्भिर हुने सम्भावना रहेको" कुरा राजासमक्ष जाहेर गरे। तर राजाले अझै उनको कुराको वास्ता गरेनन र राजालाई नमज्जा पनि लाग्यो वैद्यको कुरा सुनेर। कुनै सिप नलागी पिआन् छ्युए फेरि घर फर्किए।

           फेरि दश दिन बित्यो, वैद्य पिआन् छ्युए फेरि राजासित शिष्टाचार भेट गर्न गए। राजाको चर्मरोगले आन्द्रा-भुँडीसम्म प्रभाव पारिसकेको छ। अब पनि उपचार नगरेमा अवस्था झनै नाजुक हुने कुरा उनले राजालाई बताए। तथापि राजाले वैद्यसँग केही प्रतिक्रिया जनाएनन।

           फेरि दश दिन वित्यो। वैद्य पिआन् छ्युएले टाढैबाट राजालाई देख्ने वित्तिकै फर्केर गए। राजाले किन कुरा नगरिकनै गयो, के कारण हो भन्दै मानिसलाई सोध्न पठाए।

           पिआन् छ्युएले भनेः चर्मरोग लागेमा जडी-बुटि उसिनेर त्यसको झोलद्बारा धोएमा वा तातो झोलमा भिजाइएको कपडाले छोपिएमा रोग छिटै निको हुन्छ। छाला र मांस-पिण्डभित्र रोग पसेपछि आक्युपंचर गर्नपर्ने हुन्छ। रोग आन्द्रा-भुँडीमा पसेको अवस्थामा पनि केही जडीबुटिका झोल खाएर निको पार्नसकिन्छ। तर रोग मासीमा पसेपछि भने भगवानसँग प्रार्थना गर्नुबाहेक केही बाँकी रहँदैन। त्यसपछि वैद्यले केही गर्नसक्दैन। अहिले राजाको रोग मासीभित्र पसिसकेको छ त्यसैले त्यस रोगको उपचार गर्ने मेरो क्षमता अब छैन, वैद्यले भने।

            पाँच दिनपछि राजाले जीउभरि दुखेको अनुभव गरे र वैद्य पिआन् छ्युएलाई बोलाउन नोकर पठाए। तर पिआन् छ्युए राजाकहाँ गएनन। केही समयपछि राजाको निधन भयो।

           यस कथाबाट मानिसहरुले के शिक्षा ग्रहण गर्ने त? मानिसले आफ्नो भुल वा त्रुटिलाई समयमै नसच्याएमा त्यसको परिणाम झनै गम्भिर हुन्छ र अन्त्यमा त्यसको फल पक्कै नराम्रो हुन्छ भन्ने शिक्षा यस कथाले दिनखोजेको छ।