[ भूतप्रेत सम्बन्धी अनौठो उपन्यास संग्रह ] भन्ने किताब चीनको प्राचीनकालको एक प्रसिद्ध उपन्यास संग्रह हो। त्यसमा धेरै रोचक र मज्जाका कथाहरु संकलन गरिएको छ। तीनमा [लाओ शान् पहाडका ताउ धर्मका सन्न्यासी सम्बन्धी कथा] चीनमा धेरै चर्चित छ।

            कथाको विषय यस प्रकार छः समुद्रको किनार अवस्थित लाओ शान् पर्वतमा एकजना ऋषि बसेका छन। मानिसहरु उनलाई लाओ शान् पहाडका ताउ धर्मका सन्न्यासी भन्ने गरेका थिए। उनी साधारण मानिसले बुझ्न नसक्ने धेरै तन्त्रमन्त्र गर्न र जादू गर्नमा निपूर्ण थिए। लाओ शान् पहाडदेखि कैयौं सयको दूरीमा पर्ने जिल्ला सदरमुकाममा वांग छि नामका एकजना मान्छे बस्दथे। सानैदेखि तन्त्रमन्त्र गर्न र जादू गर्न निकै मन परेको र लाओ शान् पहाडमा ताउ धर्मका एकजना सन्न्यासी बसिरहेको कुरा सुनेर आफ्नो परीवारका सदस्य, नाता-गोतासित बिदा मारेर उनी ऋषिसित भेट गर्न लाओ शान् पहाडतीर गए। वांग छिले लाओ शान् पहाड पुगेपछि सन्न्यासीसित भेट गर्न पाए। कुराकानीका क्रममा ती ताउ धर्मका सन्न्यासी निकै दक्ष भएको अनुभव गरेर आफूले सन्न्यासीको शिष्य बन्न चाहेको बिन्ती गरे। सन्न्यासीले एक छिन उसको मुखमा हेरेर भनेः "मलाई तिमी आमा-बाबुको पुल्पुल्याहटमा हुर्किएको जस्तो लाग्छ। दुःखकष्ट झेल्न सक्छौ तिमी ? " वांग छिले निकै विनम्रताका साथ अनुरोध गरेपछि उनलाई शिष्य बनाउन सन्न्यासी सहमत भए।

          वांग छिले राति झ्यालबाट चन्द्रमाको ज्योति हेरे र चाँडै नै तन्त्रमन्त्र र जादूको सिप पाउनसक्ने कुरा सोचेर उनको मन हर्षित भयो। भोलिपल्ट वांग छिले गुरु सन्न्यासीकहाँ गएर आफूलाई जादूको सिप सिकाउन अनुरोध गरे। सन्न्यासीले वांग छिलाई एक बन्चरो दिएर उभन्दा जेठा अरु शिष्यहरुसँगै पहाडमा दाउरा काट्न पठाए। वांग छिले असन्तुष्ट भएर पनि गुरुको कुरा माने। पहाडमा जताततै ढुंगा र काँडै-काँडा भएका झारपातहरु थिए। सूर्य नअस्ताउन्जेलसम्म वांग छिका हात-खुट्टामा काँडाले कोतरेर जताततै रगतै-रगत भएको थियो।

         एक महिना बितेको थाहै भएन। वांग छिका हात-खुट्टामा कडा ठेला बसिसके। दिनदिनै दाउरा र घाँस काट्नुपर्ने दुःख सहन नसकेर उनले घर फर्कने विचार गरे। राति वांग छि र आफूभन्दा जेठा अरु शिष्यहरुसँगै उनी ताउ धर्मको मठमा फर्के। गुरु अरु दुइजना पाहुनासँग कुराकानी गर्दै रक्सी पनि खाँदैथिए, अँध्यारो भैसकेर पनि बत्ति समेत बालिएको थिएन। गुरुले एएटा सेतो कागजलाई एक गोलाकार ऐनाका रुपमा काटेर भित्तामा टाँसिदिए। क्षणमै त्यस कागजबाट चन्द्रमाको जस्तै प्रकाश निस्क्यो। यस बेला एकजना पाहुनाले भनेः "यति मनोहक रातमा यति मिठो रक्सी र खाना भएकोमा सबैले हर्ष मनाउ गरौं। " सन्न्यासीले रक्सी हालिएको सुराही लिएर शिष्यलाई दिए र मज्जाले रक्सी खानुहोस् भने। पर बसेको वांग छिले मनमनै विचार गर्‍योः यति धेरै मानिसका लागि यति सानो सुरहीमा कति रक्सी होला र। कसरी मज्जाले खाने। अरु मानिसले पनि शंका-उपशंका गर्दै सुराही उठाएर आ-आफ्नो कपमा रक्सी हाल्नथाले। अचम्मलाग्दो कुरो, जति पल्ट रक्सी हाले पनि त्यस सुराहीमा रक्सी अझै टम्मै हुन्थ्यो। वांग छिलाई कौतुहल लाग्यो। एक छिनपछि एकजना पाहुनाले सन्न्यासीलाई भने: "चन्द्रमाको मनोहक प्रकाशमा रक्सी मात्र खाँदा मज्जा हुँदैन, कसैले नाचेमा झन् रमाइलो हुनेछ। " ताउ धर्मका ती सन्न्यासीले एउटा चपस्टिक उठाएर त्यस सेतो कागजमा ठोके। अकस्मात चन्द्रमाबाट एक तिहाई मिटर जती उचाइ भएकी एउटी केटी निस्किइन। भुइँमा उत्रने बित्तिकै ती केटी साधारण मानिस जस्तै अग्ली भइन। चिट्टिक परेको जीउ-डाल, गोरो छाला थियो उनको र पातलो पोशाकमा सजाइएका झुम्काहरु फर्फराइरहेका थिए। केटीले नाच-गान गर्दै मानौं उडिरहेको जस्तो देखिएकोथियो त्यति बेला। अकस्मात ती केटी उफ्रेर टेबुलमा पुगिन। सबै मानिसहरु आत्तिरहेका बेला ती केटी चपस्टिकको रुप जस्ताको तस्तै बनिन। त्यो दृश्य देखेर वांग छि किंकर्तव्यविमूढ भए। त्यस बेला एकजना पाहुनाले भनेः "मलाई धेरै खुशी लाग्यो, तर फर्कने बेला भयो "। त्यति बेला सन्न्यासी र पाहुनाहरुले टेबुल अन्यत्र सारे। चन्द्रमा पनि अँध्यारो हुँदैगयो। शिष्यहरुले मइनबत्ति बाले। गुरु एक्लै त्यसै बरिरहेकै थिए। पाहुनाहरु कतै न कतै गए। बाँकी रहेको तरकारी र रक्सी टेबुलमै थियो।

            त्यसपछि फेरि एक महिना बित्यो। सन्न्यासी गुरुले वांग छिलाई कुनै तन्त्रमन्त्र र जादू सिकाउंदै सिकाएनन। वांग टिले सहन नसकेर गुरुकहाँ गयो । गुरुलाई देखेर वांग टिले भन्योः " गुरु म टाढाबाट आएको शिष्य, चीरायु सम्बन्धी जादूपद्धति नसिकाए पनि मलाई केही स-साना जादू सिकाउनुहोस। यसबाट पनि मलाई अलिकति सान्त्वना मिल्नेछ।" गुरुले हाँसेर पनि जवाफ नदिएको देखेर वांग छिको मन चिन्ताले व्याकुल भयो। उसले हातको इशारा गर्दै गुरुलाई भन्योः "दाउरा-घाँस काट्नका लागि अहिले दिनदिनै विहान सबेरै निस्केर रात परेपछि मात्र फर्कन्छु, आफ्नो घरमा मैले यति दुःख भोगेको छैन"। गुरुले हँसिलो मुद्रामा उसलाई भनेः " तिमी दुःख भोग्न सक्दैनौ, यो कुरा मैले यस अघि नै विचार गरेको थिएँ। अब मेरो सोचाइ ठीक भएको प्रमाणित भयो। भोलि विहान तिमी आफ्नो घर फर्केउ। " वांग छिले गुरुसँग विम्रताका साथ अनुरोध गर्‍योः "गुरुले मलाई अलिकति भए पनि सिप सिकाएमा म यहाँ आएर केही पनि नपाएको भन्नेछैन "। गुरुले उनलाई सोधेः "तिम्रो के जादू सिक्ने इच्छा छ? " वांग छिले भन्योः "मैले गुरु हिंडिरहेको बेला भित्ताले पनि छेक्न नसकेको देखेको छु, म यही जादू सिक्नचाहन्छु"। गुरुले हाँसेर वांग छिको अनुरोध स्वीकारे। गुरु र शिष्य दुबै एक भित्ताछेउ गए। गुरुले भित्ता छिचोल्ने मन्त्र वांग छिलाई बताए र उसलाई आफै पाठ गर्न पनि भने। वांग छिले त्यो मन्त्र पूरा पाठ गरेपछि गुरुले औंला देखाउँदै भनेः " भित्तामा पस"।तर वांग छिले चने डरका कारण खुट्टा कमाउँदै भित्ताभित्र पस्ने आँट गरेन। गुरुले फेरी ठूलो स्वरमा भनेः " गरेर हेर, भित्ताभित्र पस"। एक दुइ पाइला सारेपछि वांग छि फेरि रोकियो। गुरुले असन्तोष मान्दै भनेः "टाउको निहुराएर अघि बढ"। वांग छि कुनै सिप नलागेर त्यसै अघि सर्‍यो। उ कुनै बाधा विना नै भित्ताको उत्तापट्टी पुग्यो। वांग छिले निकै खुशी भएर गुरुलाई धन्यवाद दियो । गुरुले उसलाई भनेः "घर फर्केपछि परिश्रम गर्दै असल मान्छे बन्नुपर्छ, नत्र भने मन्त्र र जादूको कामै हुँदैन"।

           वांग छिले आफ्नो घर फर्केपछि पत्नीका सामु फूलबुट्टा भरेर कुरा गर्‍योः मैले देवतासित भेटेर मन्त्र जादू पनि सिक्न पाएँ र अहिले भित्ताले पनि मलाई छेक्न सक्दैन। पत्नीले उसको कुरा नमानेर संसारमा यस्तो कुरा हुनैसक्दैन भनिन। वांग छिले मन्त्र गर्दै भित्तातीर दगुर्दै गयो। त्यति बेला उ भित्तामा ठोकिएको आवाज सुनियो। वांग छि भुइँमा लड्यो। उसकी पत्नीले उसलाई उठाइन। वांग छिको टाउकोमा ठूलो फोको निस्क्यो। वांग छि लाजले आफ्नो टाउको निहुराएर बस्यो। उसकी पत्नीलाई रीस उठ्यो र हाँसो पनि। उनले भनिनः संसारमा मन्त्र-जादू भए पनि तिमी तीन महिनामै त्यो कुरा सिक्न सक्दैनौ। एक राति वांग छिले गुरुकहाँ आफू भित्ताबाट छिचोलेर निस्कीसकेको कुरा सम्झेको थियो। त्यस सन्न्यासीले मलाई छक्याएको होला। सन्न्यासीमाथि शंका लागेर उसले त्यसलाई गाली गर्नथाल्यो। त्यस बेलादेखि वांग छिले केही पनि नगरेर त्यसै खाने र बस्ने मात्र गर्नथाल्यो।