ईसापूर्व पाँचौं शताब्दीमा चीनको "युद्धरत राज्य-काल"को कुरा हो। चाओ राज्यको शासन मुमा महारानी चाओको हातमा थियो। शक्तिशाली छिन राज्यले चाओ राज्यविरुद्ध युद्ध शुरु गर्ने योजना बनाएको थियो र चाओ राज्यले आफूसित राम्रो सम्बन्ध भएको छि राज्यसित गुहार माग्दाखेरी छि राज्यले आफ्नो स्वार्थका लागि मुमा महारानी चाओले आँखाको नानी जस्तो पालिएको कान्छो छोरो छाङ आन च्यूनलाई बन्धकका रुपमा छि राज्यमा पठाएपछि मात्र फौज पठाएर सहयोग गर्न स्वीकार्ने शर्त प्रस्तुत गरेको थियो। तर मुमा महारानीले कान्छो छोरालाई अति नै माया गर्ने गरेकाले छि राज्यमा पुगेपछि उसलाई कुनै खतरा हुन्छ कि भन्ने डर लागेकाले निर्णय गर्न ढिला-सुस्ती गरिरहेकी थिइन। मन्त्रीहरुले देशको सुरक्षाका लागि मुमा महारानीलाई छि राज्यको शर्त स्वीकार्न अनुरोध गरेका थिए। फलतः मुमा महारानी एकदमै रिसाइन। उनले मन्त्रीहरुलाई कहाँसम्म भनिन भने "अबदेखि फेरि कसैले यस विषयमा कुरा उठाउन चाहने हो भने मैले जरुर पनि सोझै उसको मुखमा थुक्नेछु।

           त्यस दिन अति प्रतिष्ठित मन्त्री छु लोङले मुमा महारानीसँग भेट गर्न अनुरोध गरे। शायद उनी त्यही बन्धक सम्बन्धी कुराका लागि आउनलागेका होलान भन्ठानेकाले मुमा महारानी मुख अँध्यारो पारेर कुरिरहिन, तर छु लोङले जब मुमा महारानीसँग भेटे, "मुमा महारानीकहाँ सोधनी गर्न नआएको धेरै दिन भयो, आजकाल हजूरलाई सञ्चै छ कि? यही बुझ्नका लागि पो भेट्न आएको हुँ" उनले यति मात्र भने।

           मुमा महारानीले भनिन--"आजकाल मेरो हिंडडुल धेरै छैन। साथै खाना पनि कम खानेगरेकी छु।" छु लोङले भने--"अचेल मेरो पनि खाने रुची छैन, तैपनि अलि बढी खान सकियोस् भन्नाका लागि सकी-नसकी केही घुमफिर गर्ने नाउँमा दिनहुँ एक/दुइ किलोमिटर जति हिंड्ने गरिरहेको छु। यसो गर्नु स्वास्थ्यका लागि लाभदायक हुन्छ।" मुमा महारानीले "म त यो गर्न सक्दिनँ " भनिन। दैनिक जीवनमा एक-अर्का बीच गफसफ भइरहेको जस्तो अवस्थामा विस्तारै विस्तारै मुमा महारानीको झोंक केही घटेको पनि पाइयो।

           यो देखेर छु लोङले कुरा थप्दै भने--"मेरो शु छि नामको छोरो छ। उ कान्छो भएकाले योग्य हुन नसके तापनि मैले सधैं नै बढी माया गरिरहेको छु। म त बूढो भइसकें। उसलाई दरबारको एक रक्षक हुने मौका दिनका लागि यहाँ म हजुरलाई अनुरोध गर्दछु।" मुमा महारानीले स्वीकार गर्नुका साथै "उ कति वर्षको भयो" भनेर सोधिन। छु लोङले जवाफ दिए--"15 वर्ष। उमेर सानो भए पनि म बित्नुभन्दा अघि उसलाई हजूरको रेखदेखमा राखिदिने मेरो आशा छ।" मुमा महारानीले "तपाईं जस्ता पुरुषले पनि आफ्नो कान्छो बाबुलाई यसरी पुल्पुल्याइरहनु सोच्न नसकिने कुरा हो" भनिन। "यस्तो कुरामा आइमाईभन्दा लोग्नेमानिस अझ मात्तिएको हो कि" छु लोङले जिस्क्याए। मुमा महारानीले मुस्कुराउँदै भनिन--"कहाँ हुनसक्छ र! आइमाईले पो आफ्नो कान्छोलाई बढ्ता माया गर्दारहेछन्।" मुमा महारानीको मनोभावमा निकै सुधारआएको बुझेपछि छु लोङले अझ कस्दै भने--"बा-आमाले आफ्ना छोरा-छोरीलाई माया गरेर उनीहरुका बारेमा दूरदृष्टिबाट सोच्नु पनि मामूली कुरा हो।" मुमा महारानीले यो कुरा पनि मानेकाले छु लोङले अचानक प्रसंगलाई चाहिने दिशातर्फ मोड्दै भने--"तर मलाई के लाग्छ भने हजूरले आफ्नो छोराका लागि पूर्ण दूरदृष्टिले सोच्न सक्नुभएन।" मुमा महारानीले पटक्कै नबुझी यसो भन्नुको कारण के हो भनेर सोधे। छु लोङले भने--"प्राचीनकालदेखि आजसम्म पनि राज-परीवारका सन्ततिले धेरै पुस्तासम्म शासन-व्यवस्था सञ्चालन गर्नसकेको उदाहरण एकदम कमै देखिएको छ। उनीहरुमा यस सम्बन्धी क्षमता नभएको पाइएको छ। कारण यो नै रहेछ--उनीहरु निकै उच्च स्थानमा बसिरहे तापनि आफ्नो देशका लागि कुनै श्रेयदान गर्न सकेका छैनन्। यसरी उनीहरु सत्तामा आएपछि टिक्न असमर्थ हुन्छन्। अहिले हजूरले छाङ आन च्यूनलाई उच्च स्थानमा राख्नुका साथै उनलाई प्रशस्त जग्गा-जमीन तथा धन-सम्पत्ति पनि प्रदान गर्नुभयो, तर उनलाई समयमै देशका लागि श्रेयदान गर्न लगाउन भने हजूर चाहनुहुन्न। हजूर कुनै दिन छोडेर जानुभयो भने छाङ आन च्यून के चाओ राज्यमा टिक्न सक्छन् र। यस कारण नै हजूरले उनका लागि पूर्ण दूरदृष्टिले नसोच्नुभएको मैले ठहर गरेको छु।"

          मुमा महरानीले छु लोङको कुरा सुनिसकेपछि पो राम्ररी बुझिन-- वास्तवमा उनी पनि आफ्नो छोरालाई बन्धकका रुपमा पठाउन सम्झाउनका लागि आएका हुन्। तर यस क्रममा थाहा नहुँदा नहुँदै पनि मुमा महारानीको हठधर्मिता पग्लेर गइसक्यो। फलतः चाओ राज्यले बग्गी, घोडा तथा कर्मचारी आदि लगायत पूर्ण व्यवस्था मिलाउने गरी छाङ आन च्यूनलाई बन्धक भएर बस्न छि राज्यमा पठाउने निर्णय गर्‍यो। त्यसपछि मात्र छि राज्यले चाओ राज्यमाथि आक्रमणको खतरा आइपर्नासाथ फौज पठाएर सहयोग गर्न मन्जूरी दियो।