छीन राज-वंशका प्रथम राजालाई छीन श ह्वाङ भनिन्छ। उनको नाम यीङ्ग चङ हो। युद्धकालको अन्तिम अवधिमा भएका राज्यहरुमध्ये "छीन" सबैभन्दा बलियो देखिन्थ्यो। त्यस बेला पूर्वी क्षेत्रमा भएका छवटा राज्यलाई एकीकृत गरेर एउटा ठूलो राज्य बनाउनसक्ने क्षमता "छीन"सँग थियो। सम्राटको पद सम्हालेको अघिल्ला अवधिमा यीङ्ग चङ सानै उमेरका भएकाले प्रधानमन्त्री ल्यु पुवैले यीङ्ग चङको सट्टामा छीङ्ग राज्यको शासन चलाएका थिए। इसा पूर्व 238मा यीङ्ग चङले छीन राज्यमा आफै शासन गर्नथाले। उनले प्रधानमन्त्री ल्यु पुवैलाई पदबाट बर्खास्त गरी आफ्ना विश्वासपात्र वै ल्याउ, ली स आदि मानिसहरुलाई महत्वपूर्ण पदहरुमा नियुक्त गरे। इसा पूर्व 236देखि 221सम्म छीन राज्यले हान, वै, छु, यान, चाउ, छी गरी छवटा राज्यलाई एकीकृत गरी युद्धकालको अन्त्य गरेका थिए। त्यसपछि चीनको इतिहासमा पहिलो एकीकृत, बहुजातीय तथा केन्द्रीय अधिकारयुक्त राजतन्त्रात्मक मुलुक— छीन राजवंशको स्थापना भयो।

          इसा पूर्व 221 मा यीङ्ग चनले आफूलाई प्रथम राजा घोषित गरे। त्यसपछि उनले चीनभरि कुलीन घरानाका मानिसहरुलाई पदवी, जमीन र दासहरु उपलव्ध गराउने व्यवस्थालाई खारेज गरी त्यस प्रणालीको सट्टा प्रशासनिक व्यवस्था सञ्चालनका लागि क्षेत्र तथा प्रान्त र जिल्लाको व्यवस्था गरे। राजाको प्रत्येक्ष नियन्त्रणमा केन्द्रदेखि जिल्लासम्म एउटा पूर्ण प्रशासनिक प्रणाली स्थापित भयो। यसका साथै छीन राज्यको निर्धारित कानून तथा नियममा आधारित अन्य छवटा राज्यका केही कानून तथा नियमका बुँदालाई समेटेर उनले एकीकृत कानून बनाएर लागू गरे। अन्य छवटा राज्यका धनी तथा घरानियाहरुलाई पृथकतावादी गतिविधि गर्नबाट रोक्नका लागि छीन श ह्वाङले उनीहरुलाई "क्यान चुङ" "पाशु" तिर सारे। यस बाहेक, छीन श ह्वाङले गैर-सरकारी व्यक्तिहरुलाई हात-हतियार राख्न निषेध गर्नुका साथै बुझाइएका हतियारहरु नष्ट पार्न आदेश दिए।

          आर्थिक क्षेत्रमा छीन श ह्वाङले कृषिलाई महत्व दिई व्यापारलाई सीमित पार्ने नीति अँगाले। उनले सामन्तीहरुको अधिकार क्षेत्रभित्र रहेका जमीनलाई नीजीकरण गर्ने आदेश जारी गरे। इसा पूर्व 216 मा उनले जमीनका मालिक र आफूखुशी जमीन जोतिरहेका कृषकहरुले आफ्नो जमीनको परिमाण उल्लेख गर्नुका साथै सरकारलाई कर बुझाएको खण्डमा सरकारले उनीहरुलाई जमीनको स्वामित्व दिने र त्यस अधिकारको सुरक्षा गर्ने नीति अपनाए। त्यसरी जमीनमाथि नीजी स्वामित्वको व्यवस्था स्थापित भयो। युद्धकालमा शाङ्गयाङ्ग नामक एकजना मन्त्रीले तोकेका मापदण्डका आधारमा उनले देशभरिको जमीन नाप्ने प्रणालीमा एकरुपता कायम गरे। साथै उनले देशभरि एकीकृत मुद्रा प्रणाली पनि लागू गरे।

         जल तथा स्थल यातायातको विकासका लागि उनले राजधानी "स्यान याङ"बाट "यान", "छी" तथा "ऊ", "छु" आदि क्षेत्रतर्फ जाने घोडा तथा गाडी चल्ने बाटाहरुको निर्माण गरे। उनले राजधानी "स्यान याङ"बाट "युन याङ (हालको वल्लो शान्सी प्रान्तमा पर्ने तुनह्वाको उत्तर-पश्चिमतिर)" "च्यौयुआन(हालको भित्री मंगोलियाको सदरमुकामदेखि पश्चिमतिर)" जाने सिधा बाटाहरुको निर्माण गरे। दक्षिण-पश्चिमी भागमा उनले "ऊ च दाउ"को निर्माण गरेर "श्याङ च्याङ नदी" तथा "लि च्याङ नदी"लाई जोड्ने लिङ्ग नामक नहर खने।

          साँस्कृतिक तथा विचारधाराको क्षेत्रमा छीन राज्यमा प्रचलित भएका अक्षरहरुमा आधारित "च्याउ च्छुवान" नामक शैलीको लेखन प्रणाली देशभरि लागू गरे। दण्ड-सजायको व्यवस्थालाई अझ कडा पारे। इसा पूर्व 212मा उनले विभिन्न किसिमका किताबहरुलाई ध्वस्त पार्ने आदेश दिनुका साथै नीजी विद्यालयहरु खोलेर त्यहाँ पढाउन प्रतिबन्ध लगाए। त्यसपछि छीन श ह्वाङ राजालाई दिर्घ-जीवी बनाउनका लागि त्यस्तो औषधि खोज्नगएका हौशन तथा लुशन यी दुइजना भागेकाले छीन श ह्वाङले यस कामको जिम्मा लिएका चार सयजनाभन्दा बढी विद्बानहरुलाई जिउँदै गाडे। यस घटनालाई चीनको इतिहासमा "विविध किताब बाले, जीउँदो विद्बान गाडे" भन्ने चर्चित घटनाका रुपमा चिनिन्छ।

         छीन श ह्वाङले राज्यारोहण गरेपछि "स्यौं नु" (त्यस बेलाको चीनमा मंगोलियाली शासकको नाम) माथि प्रहार गर्न जनरल मङ थ्यानलाई पठाए। यसका साथै उनले युद्ध-राज्यकालका "छीन", "चाउ" र "यान" यी तीनवटा राज्यहरुका उत्तरी क्षेत्रमा रहेका विशाल पर्खाललाई जोडेर पश्चिमतिर परेको "लीन चाउ (वर्तमान चीनको कानसु प्रान्तमा पर्ने मिन जिल्ला)"देखि पूर्वतिर "ल्याउ तुङ"सम्म लामो पर्खालको निर्माण गरे। त्यस पर्खालले घोडा चढ्न तथा तीर हान्न सिपालु "स्यौं नु" को प्रतिरोध तथा तिनीरुबाट आफ्नो देशको संरक्षण गर्ने भूमिका खेलेको थियो। त्यसैगरी छीन राज-वंशको प्रशासनलाई मजबुत पारेर सिमा क्षेत्रमा स्थिरता कायम गरिएको थियो। "माइयुवे" भन्ने क्षेत्र (वर्तमान दक्षिणी चीनमा पर्ने फै च्यान, क्वाङ तुङ आदि क्षेत्र)लाई जितेपछि राजा छीन श ह्वाङले "क्वै लिन", "नानहाइ", "स्याङ" आदि "च्युन"(जिल्ला जस्तो) को व्यवस्था गरे। छीन राज-वंशको अन्तसम्म "च्युन"को संख्या शुरुमा भएको छत्तीसदेखि चालिसभन्दा बढीसम्म पुगेको थियो।

         छवटा राज्यलाई एकीकृत गरेपछि छीन श ह्वाङले अति धेरै खर्चमा "अफाङ" दरबार तथा "ली शान" समाधिको निर्माण गरे र एकपछि अर्को गरी पाँच पटकसम्म ठूलो परिमाणमा भ्रमण गरे। आफू पुगेका ठाँउहरुमा उनले आफ्ना वाणीहरुलाई ढुंगामा कुँदाए। दीर्ध-जीवी बनाउनसक्ने औषधि खोज्न उनले रसायनविद "स्यु फु" र हजारौं वाल-वालिकाहरुलाई "तुङहाइ" समुद्रतिर भगवानलाई खोज्न पठाए। यसरी असाध्यै ठूलो धन-राशी र जन-श्रोत खर्च गरेर उनले सर्वसाधारणहरुको दु:खपूर्ण जीवनलाई झन कठीन बनाए। इसा पूर्व 210 को जुलाइमा राजा छीन श ह्वाङको रोगका कारण मृत्यु भयो।