नेपाली भाषा सिक्ने विद्यार्थी

           हु ची चीनको दक्षिण पश्चिमी क्षेत्रमा पर्ने छन तुबाट आएकी समान्य स्वयंसेवक हुन्। नेपाली शेरछाङ्ग अनाथ आश्रम काठमाडौँमा रहेका सयौँ अनाथ आश्रममध्येको एक हो।

           छन तुबाट नेपाल आउनु पूर्व त्यहाँ बसेर स्वयंसेवक बन्ने उनको लक्ष्य थिएन। उनी बाह्र दिने ध्यान कक्षा सकेपछि फर्केर बसन्त चाड मनाउने योजनामा थिए। तर यो अनाथालयमा एक दिन बस्दा उनको बसन्त चाड सम्बन्धी योजना परिवर्तन भयो।

           हु चीको सम्झनाअनुसार उनी सन् 2013 को अन्तिम दिनको राति काठमाडौँ पुगिन्। प्राय लोडसेडिङ हुने काठमाडौँ अन्धकारमय थियो। तर शेरछाङ्ग अनाथ आश्रमका बाल-बालिकाको उत्साहले उनको मनलाई उज्यालो बनायो।

           दुई जना केटी आएर भने - हामीसँग आउनुहोस्। सबैले तपाईंलाई चिन्ने छन्। खाना खाने बेला भयो। तपाईंले हामीसँग खानुहोस। तपाईंको खाना तयारी भयो। त्यसैले ती दुई जना मेरा साथमा भोजनालय गए। भोजनालय प्रवेश गर्दा सबैले मलाई नी हाउ भने। त्यो सजिलो चिनियाँ सम्बोधन त्यस बेला उनीहरुलाई आउँथ्यो।

         एक जनाले हु चीलाई अनाथालयमा बस्ने आग्रह गरे। चिनियाँ बसन्त चाडको चिन्ता गरेका हु चीले उनको आग्रह स्वीकारेकी थिइनन्। तर बालकले उनलाई पटक पटक गरी बस्न आग्रह गरे। त्यसपछि हु चीले बालबालिकासँग बस्ने निर्णय गरिन् र भिषा केन्द्र गएर भिषाको समय थपिन्।

         शेछाङ्ग अनाथ आश्रममा लगभग पचासजना बाल बालिका छन्। 4 वा 5 वर्षदेखि 18 वर्षसम्मका बालबालिका त्यहाँ आश्रित छन्। हु चीले हरेक पटक उनीहरुलाई सम्झदा र कुरा गर्दा मेरा बालबालिका भन्छिन्।

          अनाथ आश्रममा कर्मचारी थौरै छन्। बाल बालिकाहरु आफैंले खाना बनाउनु र लुगा धुनुपर्छ। त्यो वातावरणमा अनाथालयका हरेक सदस्यले आफ्नो जिम्मा लिएका छन्। अनाथालयमा एकजना ठूला बालकले एक सानो बालकलाई मद्दत र हेरचाह गर्छन्। ठूलाले सानोलाई नुहाइदिने र कपाल काटिदिने गर्छन्। त्यसबाहेक भान्साको सफा गर्ने र बास्केटबल बोर्डको पेडिङ आदि ठूला कामको जिम्मा ठूलाले सक्रियका साथ लिन्छन्। ठूलाको हेरचाहबाट सानाले धेरै सुख र सन्तोष पाएका छन्। बाल बालिकाले त्यो ठूलो परिवारमा हरेक मानिसलाई आफ्नो परिवारको रुपमा राख्छन्। बाल बालिकाले हु चीलाई दिदीका रुपमा लिए। बसन्त चाडको अघिल्लो साँझमा उनीहरुले हु चीलाई बसन्त चाड सम्बन्धी विषेश समारोह आयोजना गरिदिए।

           उनीहरुले मेरा लागि विषेश कार्यक्रम बनाइदिए। कार्यक्रम भव्य थियो। उनीहरुले जातीय पोशाक लगाएर नाच्ने र गाउने गरे। समान्यता उनीहरुको खानामा एक प्रकारको तरकारी मात्र हुन्छ। तर त्यो दिनमा तीनवटा तरकारी र एउटा झोल तयार बनाएका थिए। त्यस दिनमा दही पनि थियो।

         बालबालिकाका अनुसार त्यो समारोह उनीहरुले गरेको पहिलो हो। त्यो दिनको अघि दिनमा उनीहरुले तयारीका लागि साँझ अबेरसम्म काम गरेका थिए। धेरै सरल बिचार लिएका ती अनाथहरुले भनेका थिए - हु ची दिदीलाई खुसी पार्नु हो। हु चीले त्यो कार्यक्रमको सम्झना गर्दै भनिन् -

          मेरो विचारमा त्यो बसन्त चाड मेरा लागि निकै महत्वपूर्ण लाग्यो। उनीहरुको अभिनय त्यति राम्रो थिएन। तर उनीहरुले त्यो समारोहका लागि धेरै प्रयास गरेका थिए। कार्यक्रम हेर्दा मैरो आँसु आयो।

           त्यस पटकको बसन्त चाड समारोहबाहेक समान्य जीवनमा रहेका सबै कुरा हु चीलाई चलायामान लाग्यो।

            फेब्रुअरीमा कठमाडौँको राति र दिनको तापमान धेरै अन्तर हुन्छ। त्यसैले हु चीलाई रुघा लाग्यो। रुघा लागेपछि हरेक दिन बालबालिकाले हु चीका लागि अदुवाको सूप बनाए। त्यो सूपले हु चीको रुघालाई ठीक हुन्छ भन्ने उनीहरुको आशा थियो।

          एक दिन राति म धेरै ढिलो फर्केँ। मेरो कप म बसेको कोठाको झ्यालमा थियो। मैले त्यो कप लिँदा निकै गहुँगो लाग्यो। त्यो कप पहिले भान्सामा राखेको थिएँ। उनीहरुले अदुवाको सूप बनाएर मेरो झ्यालमा राखेका रहेछन्। उनीहरुको त्यस्तो सत्कारले मलाई द्रवित बनायो।

            सन् 2014 को वेलेंटाइन दिवस र चिनियाँ युआन स्याउ चाड एकै दिन थियो। हु ची त्यो रात साथीहरुसँग ठमेल क्षेत्रमा पार्टी गरेर उतै बसिन्। अर्को दिन अनाथालयमा फर्कदा एकजना बालक उनीसँग केही रिसाएका रहेछन्। ती बालकले हु चीलाई वेलेंटाइन दिवसको उपहार तयारी गरेर दिनलाई धेरै पर्खिएछन्। त्यो थाहा पाउँदा हु चीलाई धेरै अचम र सुख लाग्यो। ती बालकले हु चीलाई आँखा बन्द गर्न लगाए। आँखा खोल्दा हु चीको हातमा उपहार थियो। उपहारमा एउटा पुस्तक थियो। पुस्तक भित्र ती बालकले वेलेंटाइन दिवसको शुभकामना र म तिमीलाई धेरै माया गर्छु भन्ने लेखिएको थियो।

            अनाथालयका सम्झना हु चीको मानसपटलमा सुखद बनेर आउँछन्। हु चीले सुखको नयाँ अर्थ पनि सिकिन्। अनाथालयमा बसेका बालबालिकहरुको हंशमुख, सक्रिय र खुसी जीवनशैली, बाल बालिकाहरुको पवित्र माया जस्ता कुराले उनलाई धेरै प्रभाव पार्‍यो। उनीहरुको जीवनमा दुःखको केही छायाँ देखिएको छैन। गरिबीमा उनीहरुले सबैलाई मनमा राख्छन्। उनीहरुले आफ्ना लागि दुःख गरेर कमाएको कुरा पनि अरुलाई अर्पण गर्छन्। उनीहरुले सधैँभरी धन्यवाद व्यक्त गर्छन्। नेपालको अनाथालयबाट हु चीले सिकेको सबैभन्दा ठूलो पाठ हो यो।

            हु चीको सहयोगमा अनाथालयमा बसेका ठूला बालकहरुले अभ्यास कापी पाए। हु चीले ती बाल बालिकाहरुलाई धेरै नयाँ कुरा दिइन्। उनले कसैलाई यसरी दिएको पहिलो पटक थियो। बालबालिकाले पहिलो पटक चिनियाँ खाना खाए, पहिलोपटक चिडियाघर घुम्न गए र पहिलो पटक चिनियाँ बसन्त चाड मनाए। बालबालिकाका कारणले हु चीलाई एक्लोपनको अनुभव भएन।

             चीन फर्केको लामो समयमा हु चीको मनमा नेपाल ताजा भएर बसेको छ। हु चीले नेपाल फेरि एकपटक जाने बिचार गरेकी छन्।