बासिन्दाहरुको आम्दानी र खर्च

CRI       　पचास वर्ष अघिको तुलनामा चिनियाँहरुको जीवनमा आकाश पातलको फरक भएको छ । बीस वर्ष अघिको तुलनामा पनि टड्कारो परिवर्तन भएको देखिएको छ । जनताको आम्दानीको स्तरमा निरन्नर रुपमा वृद्धिहदैआएको छ र निजी सम्पत्तिमा पनि निरन्तर रुपमा बृद्धि हुदैआएको छ । घर, मोटर, कम्प्युटर, स्टोक, विदेशको यात्रा आदि कुराहरु मानिसहरुको दैनिक जीवनमा लगानी वा खर्चका मुख्य विषय बनिसकेका छन् ।         सन् 1979 पछिको लगभाग बीस वर्षभन्दा बढी अवधि चीनमा सबैभन्दा छिटो आर्थिक विकास भएको र बासिन्दाहरुको आम्दानीमा पनि सबैभन्दा बढी वृद्धि भएको अवधि हो। तथ्यांक अनुसार, ग्रामीण रैथानेहरुको प्रतिव्यक्ति चोखो आम्दानी सन् 1978को एक सय चौंतीस चिनियाँ युवानबाट बढेर सन् 2002मा दुइ हजार चार सय सतहत्तर पुगेको छ। यो रकममा प्रति वर्ष सरदर सात दशमलब दुइ प्रतिशतले वृद्धि भएको पाइएको छ। शहर र बस्तीका वासिन्दाहरुको प्रयोग गर्न सकिने आम्दानी तीन सय त्रिचालिसबाट बढेर सात हजार सात सय तीन चौंतीस चिनियाँ युवानसम्म पुगेर सालाखाला प्रति वर्ष छ दशमलब सात प्रतिशतले बढेको पाइएको छ ।        सन् 2003मा चिनियाँहरुको जीवन स्तरमा यथावत रुपमा सुधार हुदैआएको छ। वर्षदिनमा सारा चीनका शहर र बस्तीका बासिन्दाहरुको प्रयोग गर्नसकिने आम्दानी आठ हजार चार सय बहत्तर चिनियाँ युवान पुगेको छ। बजार-भाउमा वृद्धिको कारण भएको अतिरिक्त खर्च कटाएर वास्तवमा नौ प्रतिशतले वृद्धि भएको पाइएको छ। ग्रामीण क्षेत्रका बासिन्दाहरुको प्रतिव्यक्ति चोखो आम्दानी दुइ हजार छ सय बाइस चिनियाँ युवान पुगेर र यथार्थमा चार दशमलब तीन प्रतिशतले वृद्धि भएको छ। बासिन्दाहरुको पारीवारिक खाना-पिनाको खर्चले पारीवारिक व्ययमा ओगटेको अनुपातका सम्बन्धमा कुरा गर्दा शहरमा सैंतीस दशमलब एक प्रतिशत रहेको छ र यसमा सन् 2002को तुलनामा सुन्ना दशमलब छ प्रतिशतले कमी आएको छ। ग्रामीण क्षेत्रमा पैंतालिस दशमलब छ प्रतिशत रहेको छ र यसमा सुन्ना दशमलब छ प्रतिशतले कमी आएको छ। सन् 2003को अन्तसम्म सारा चीनमा निजी मोटरहरुको संख्या अठचालिस लाख नब्बे हजार थान पुगी सन् 2002को अन्त्यको तुलनामा चौध लाख साठी हजार थान बढेको वताइएको छ।       अहिले चीनको बजारमा दैनिक उपभोग्य वस्तु र खाद्यान्नको अभावको स्थितिलाई पूराका पूरै हटाइएको छ। नागरिकहरुको उपभोग र खर्चको अवस्थामा पनि निकै हेरफेर आएको देखिएको छ । नागरिकहरुको सम्पूर्ण उपभोग तथा आम्दानी र खर्चमा पनि आधारभूत आवश्यकताका खानेकुरा, लत्ता-कपडा तथा आधारभूत उपभोग्य वस्तुको खर्चले ओगटेको अनुपातमा ठूलो मात्रामा कटौती भएको छ भने घर, यातायात र सञ्चार, स्वास्थ्य उपचार, संस्कृति, शिक्षा र मनोरन्जन, आराम-विश्राम र पर्यटन आदि क्षेत्रको खर्चको अनुपातमा तिव्र वृद्धि भै जीवन स्तरमा झन् सुधार भएको देखिएको छ।