एकातिर ज्यादै थकाइ लागेको पर्वतारोही लिउ ल्यानमानले अरू तीनजना साथीहरूलाई बिदाई चिट्ठी लेखेर आँखा बन्द गरे। अर्कातिर वाङ फूचौ, कुङबु र छ्यु यिनह्वाले हिमालय श्रृंखलामा निरन्तर पर्वतारोहण गरिरहेका थिए।
उनीहरूले सबै सामान त्यागे तापनि शरीर ज्यादै भारी महसुस गरेका थिए। प्रत्येक पाइला चालेर केही मिनेटमा श्वासप्रश्वास गर्नुपर्थ्र्यो।
सन् १९६० मे २५ तारिख विहान सबेरै चार बजेतिर तीनजना पर्वतारोहीहरू शिखर पुगे। चौतर्फ कतै पनि अग्लो ठाउँ शिखर थिएन। उनीहरू विश्वको शिखरमा पुगेका थिए। तीनजनाले झोलाबाट पाँच तारे लाल झण्डा बाहिर निकालेर उठाएका थिए।त्यसपछि उनीहरूले पाँच तारे लाल झण्डा र तत्कालीन राष्ट्राध्यक्ष माउ चतोङको मूर्ति शिखरमा एउटा ठूलो ढुंगानजिकै राखेका थिए।
तीनजनाले शिखरमा १५ मिनेट बसेर फर्कनथालेका थिए। फर्कने बाटोमा छ्यु यिनह्वाले दायाँ हातको पन्जा उतारेर भिडियो क्यामेरा लिएर भिडियो खिचिरहेका थिए। यसपटकको कार्यमा लेक लागेका कारणले उनले दुबै खुट्टाका दशवटा औंला र दायाँ हातको चोर औंला गुमाएका थिए।
फर्कने बाटोमा उनीहरूले लिउ ल्यानमानसँग भेटे। त्यसअघि लिउले सिलिन्डर बन्द गरेर बेहोस भएका थिए। तर उनले फेरि एकपटक मृत्यु देवताद्वारा पार गरेर दोस्रो दिनको विहान सबेरै चमत्कारपूर्ण ढङ्गले उठे।
चारजना साथीहरू फेरि भेटेर उत्साहित भएर रोए।
