यो देखेर छु लोङले कुरा थप्दै भने--"मेरो शु छि नामको छोरो छ। उ कान्छो भएकाले योग्य हुन नसके तापनि मैले सधैं नै बढी माया गरिरहेको छु। म त बूढो भइसकें। उसलाई दरबारको एक रक्षक हुने मौका दिनका लागि यहाँ म हजुरलाई अनुरोध गर्दछु।" मुमा महारानीले स्वीकार गर्नुका साथै "उ कति वर्षको भयो" भनेर सोधिन। छु लोङले जवाफ दिए--"15 वर्ष। उमेर सानो भए पनि म बित्नुभन्दा अघि उसलाई हजूरको रेखदेखमा राखिदिने मेरो आशा छ।" मुमा महारानीले "तपाईं जस्ता पुरुषले पनि आफ्नो कान्छो बाबुलाई यसरी पुल्पुल्याइरहनु सोच्न नसकिने कुरा हो" भनिन। "यस्तो कुरामा आइमाईभन्दा लोग्नेमानिस अझ मात्तिएको हो कि" छु लोङले जिस्क्याए। मुमा महारानीले मुस्कुराउँदै भनिन--"कहाँ हुनसक्छ र! आइमाईले पो आफ्नो कान्छोलाई बढ्ता माया गर्दारहेछन्।" मुमा महारानीको मनोभावमा निकै सुधारआएको बुझेपछि छु लोङले अझ कस्दै भने--"बा-आमाले आफ्ना छोरा-छोरीलाई माया गरेर उनीहरुका बारेमा दूरदृष्टिबाट सोच्नु पनि मामूली कुरा हो।" मुमा महारानीले यो कुरा पनि मानेकाले छु लोङले अचानक प्रसंगलाई चाहिने दिशातर्फ मोड्दै भने--"तर मलाई के लाग्छ भने हजूरले आफ्नो छोराका लागि पूर्ण दूरदृष्टिले सोच्न सक्नुभएन।" मुमा महारानीले पटक्कै नबुझी यसो भन्नुको कारण के हो भनेर सोधे।