सन् १९९९ चिनियाँ युननान प्रान्तमा खाङपा तिब्बती पुरूष स्नातिङचुले  सर्वेक्षण र डिजाइन विशेषज्ञहरूलाई राजमार्गको निर्माणबारे सल्लाह गरेका थिए। उनले राजमार्गको निर्माण गर्ने दृढ अठोट र आफ्नो बायाँ आँखासित सम्बन्धित रहेको कुरा बताएका थिए।

घडीलाई 25 वर्षअगाडि फर्काउँछौं।

तत्कालीन दश वर्षे सानो स्नातिङचु परिवारको मुख्य श्रम शक्ति बनिसकेका थिए। शिल्प सिक्न लोहार पसलमा काम गर्न थाले। तर एक दिन अकस्मात आगोको झिल्का आँखामा पर्यो। स्नातिङ्चुको बायाँ आँखाबाट रगत आयो। घाइते भएका उनको बस्तिको अस्पतालमा मात्र उपचार गर्न सकिन्थ्यो। तर वयस्क मानिस नभएमा घाइते स्नातिङचुले पहाड पार गर्न सक्दैनथे। दुइ दिनपछि उनको बुवा पाइमा वाङट्रि घर फर्के। उनीहरूले चट्टानमा निर्मित बाटोमा यात्रा गरे। बाटोमा सानो स्नातिङचुलाई फेरि ज्वरो आयो । दुइ दिनपछि उनीहरू पहाडबाट २१४ राजमार्ग पुगे। यद्यपि दयालु ट्रक चालकले उनीहरूलाई सहयोग गरे तापनि स्नातिङचुको उपचार समयमा हुन पाएन। पन्ध्र दिनपछि दायाँ आँखा मात्रै बाँकी रहेको स्नातिङचु बुवाको साथमा घर फर्केका थिए। अस्पतालको सुविधा अनुभव गरेर सानो स्नातिङचुले फराकिलो राजमार्गको निर्माण गर्ने सपना देख्न थाले।  

तीन वर्षपछि १३ वर्षीय स्नातिङचुले ३५ युआन र २५केजी प्राकृतिक क्रिस्टल लिएर काम गर्न पहाडबाट शहर गएका थिए। त्यसपछिका लगभग बीस वर्षमा उनले क्वाङचौ, शाङहाइको स्टेशन, घाट, निर्माणस्थल, थोक बजार आदि क्षेत्रमा काम गरेका थिए। ३५ वर्षको उमेरमा स्नातिङचु लाखौ युआन लिएर थन्मथलो फर्के। त्यसबेला उनको जन्मथलोलाई साङ्ग्रिला पुन: नामाकरण गरिएको थियो। उनले साङ्ग्रिलामा एउटा हटपट  रेस्टुरेन्ट र थोक बजार सञ्चालन गरेका थिए। उक्त हटपट रेस्टुरेन्ट युननान प्रान्तीय तिछिङ प्रिफेक्चरमा पहिलो हटपट रेस्टुरेन्ट थियो।

स्नातिङचुको कथा सुनेर सर्वेक्षण र डिजाइन संस्थाका प्रमुख र विद्वानहरू चुप लागे। अन्त्यमा उनीहरूले सर्वेक्षण र डिजाइन गर्न स्वीकार गरे। तर राजमार्गको निर्माण गर्ने पैसा कताबाट ल्याउने?