ऐन चाङ ग्याबोनको राजधानी लिब्रेविलबाट चीन आउनुभएको हो। सानै उमेरमा दाजुको प्रभावबाट ऐन चाङले ली स्याउ लोङ (ब्रुस ली) को चलचित्र मन पराउनुभएको थियो। उहाँले चीनको कुङ फु सिक्नुका साथै चीनप्रति चासो लिनुभएको थियो।

सन् १९९०मा १६ वर्षीय ऐन चाङ चीन आउनुभएको थियो। उहाँले पैचिङमा ऊशु सिकाउने दाजुलाई भेट्नुभएको थियो। उहाँले एक वर्षसम्म ऊशु सिक्नुका साथै चिनियाँ भाषाको परीक्षा पनि पास गर्नुभयो। उहाँले अध्ययन गर्न चीन जाने विद्यार्थीको सरकारी छात्रवृत्तिकालागि निवेदन पनि दिनुभएको थियो र सफल पनि हुनु भयो। त्यसपछि उहाँ क्वाङ चौ जानुभयो। ऐन चाङ भन्नुहुन्छ “त्यस अवधिमा हामीसँग पेजर-बीपर थिएन, मोबाइलफोन थिएन। मैले पढ्ने, साइकल चलाउने र फुटबल तथा बास्केटबल खेल्ने गरेको थिएँ।”

ऐन चाङले तुङशान चिकित्सा विश्वविद्यालयबाट स्नातक गर्दै डाक्टर डिग्री पाउनुभएको एघार वर्ष लागेको छ। क्वाङ चौको गृष्म र आर्द्र मौसम अफ्रिकाजस्तै छ। ऐन चाङ छिटै स्थानीय जीवन शैलीमा अभ्यस्त हुनुभयो। तर उहाँलाई एक्लोपनले सताएको थियो। उहाँलाई चिनियाँ भाषाद्वारा चिकित्सा विषय पढ्न पनि निकै गाह्रो भएको थियो। उहाँ भन्नुहुन्छ

 “त्यस बेलामा म युवा थिएँ। मेरो ध्यान पढाइतर्फ मात्र थियो। मैले राम्रोसँग पढ्ने आशा लिएको थिएँ। यद्यपि चिनियाँ भाषाद्वारा पढ्न गाह्रो भयो।”

त्यस समयलाई सिँवाहलोकन गर्दै ऐन चाङले विश्वविद्यालयका प्राध्यापक र सहपाठीले उहाँलाई धेरै मद्दत गरेको बताउनुभयो। यसका साथै उहाँसँग नचिनेका चिनियाँहरूले पनि कुराकानी गरेका थिए। चिनियाँहरुको मित्रता र प्रोत्साहन उहाँको प्रयासमा शक्ति बनेको थियो। उहाँ भन्नुहुन्छ

 “चिनियाँ सर्वसाधारण निकै मैत्रीपूर्ण छन्। चिनियाँहरूले मसँग कुराकानी गर्छन्। उनीहरूले मेरो चिनियाँ भाषाको प्रशंसा गर्छन्। प्रोत्साहन गर्दा मलाई खुशी लाग्छ। चिनियाँहरू निकै दयालु छन्।”

चीनमा बसोबास गर्नुभएको तीस वर्षमा ऐन चाङले चीनमा भएको परिवर्तनको अनुभव गर्नुभएको छ। उहाँ भन्नुहुन्छ “पहिले हामीले फोन गर्दा सडकमा सार्वजनिक फोनको प्रयोग गर्न एक चिनियाँ युआन वा पचास माओ तिर्नुपर्थ्यो। पछि हामीले पेजर-बीपर र सेलेफोनको प्रयोग गरेका थियौँ। हाल हामीसँग मोबाइलफोन छ। त्यस कालमा क्वाङ चौ शहरमा जताततै मोटरसाइकल थिए। हाल यहाँको यातायात निकै सुविधाजनक छ। पहिले भूमिगत रेलमार्ग थिएन, हाल नम्बर १, नम्बर २, नम्बर २२ लगायतका भूमिगत रेलमार्ग छन्।”

ऐन चाङले क्वाङ चौका एक युवतीसँग प्रेम गर्नुभयो र विवाह पनि गर्नुभयो। फुर्सदमा उहाँ साथीसँग क्वाङ चौको स्थानीय खाना खानुहुन्छ। हाल उहाँ क्वाङ चौस्थित एक निजी अस्पतालमा काम गर्नुहुन्छ। हरेक सप्ताहान्तमा उहाँ छोरीसँग पार्क जाने गर्नुहुन्छ। उहाँको “चिनियाँ सपना” क्वाङ चौ शहरमा वास्तविकता बनेको छ।