च ह्वैले आफूले बुवाको शिक्षण पेशाको बिँडो थामेको भन्दै चीनको अनुभवबाट शिक्षकको हैसियतमा आफ्नो थप पहिचान भएको बताउनुभयो,

डाक्टर डिग्रीको अध्ययन गर्दा मेरा शिक्षकको उमेर ७० वर्ष भन्दा बढी थियो। यसका साथै उहाँ विश्वविद्यालयका प्रिन्सिपलको पदमा हुनुहुन्थ्यो। उहाँ धेरै व्यस्त हुनुहुन्थ्यो। तैपनि उहाँले मेरो थेसिसलाई पाँच छ पटक सच्याउनुभएको थियो। अर्को उदाहरण भनेको क्वाङ तोङ विदेशी भाषा तथा विदेशी व्यापार विश्वविद्यालयमा पढाउँदा तत्कालको हिन्दी भाषा विभागका प्रमुखले मलाई केही सुझाव दिनुभएको थियो, मैले मेरा विद्यार्थीहरुलाई मन पराउनुपर्ने र विद्यार्थीहरुको विशेषता बमोजिम विभिन्न कुरा सिकाउने तरिकाको उपयोग गर्नुपर्ने मलाई बताउनुभएको थियो।

च ह्वैले उहाँका विद्यार्थीहरुलाई सधैँ भन्नुहुन्छ, भारत र चीन दुवै देश पुराना सभ्यता भएका मुलुकहरु हुन्, दुई मुलुक छिमेकी मुलुक हुन्, इतिहास, संस्कृति र जातजाति लगायत धेरै क्षेत्रमा दुई मुलुकका धेरै समानताहरु छन्। पारस्परिक आदान-प्रदान तथा जानकारीमार्फत दुई पक्ष बीचको सम्बन्ध घनिष्ठ हुनेछ।

हिन्दी भाषामा एउटा शब्द छ। त्यसले दुई अर्थ जनाउँछ। एउटा भनेको चिनियाँ हो। अर्को भनेको चिनी हो। सातौँ शताब्दीमा खैरो चिनी बनाउने तरिका भारतबाट चीनमा फैलिएको थियो। त्यसपछि चिनियाँले खैरो चिनीभन्दा उतम सेतो चिनी सिर्जना गरेका थिए। दशौँ शताब्दीमा सेतो चिनी चीनबाट भारत फैलिएको थियो र सेतो चिनी हाम्रा भारतीयहरुको दैनिक जीवनमा नभई नहुने चिज बनेको छ। भारतीयहरुका लागि सेतो चिनी आवश्यक चिज हो, जुन भारत र चीनलाई अलग गर्न नसक्ने कुरा जस्तै हो।

भारत-चीन सांस्कृतिक आदान-प्रदानलाई अघि बढाउन च ह्वैले भारतका धेरै प्रख्यात विश्वविद्यालयमा हिन्दी भाषा सम्बन्धी शिक्षा र त्यसको विकास, भारत-चीन सम्बन्धबारे मन्तव्य दिनुभएको छ। उहाँले भारतका अरु बढी युवायुवतीहरु साँचो चीनबारे जानकारी लिन चीन घुम्ने आशा गर्नुभयो।

अहिले भारतका २३ हजार भन्दा बढी विद्यार्थीहरु चीनमा चिकित्सा विषय पढ्दै छन्। भारतका अरु बढी युवा-युवतीहरु चीनमा आएर साँचो चिनियाँ संस्कृतिबारे जानकारी लिएपछि चिनियाँहरुले भारतीयहरुलाई सम्मान गर्ने कुरा बुझ्ने छन्।

च ह्वैले सांस्कृतिक आदान-प्रदानका लागि भाषाले महत्त्वपूर्ण भूमिका खेलेको व्यक्त गर्नुभएको छ। उहाँले चीनमा हिन्दी भाषा सिकाउने र भारत तथा चीनको युवा पुस्तालाई आपसी भाषा सिक्ने हौसला दिनुको कारण यो नै हो।

चीन र भारतको इतिहास लामो छ। हाम्रो संस्कृति पनि प्रशस्त छ। तथापि आपसी जानकारी कम छ। हामीले आपसी जानकारी लिनुपर्छ र आपसी भ्रमण गर्नुपर्छ।