युन्नान प्रान्तीय वैसी जिल्ला था छङ बस्तीको छिबे गाउँ नासी जाति, तिब्बत जाति, लीसु जाति आदि अल्पसंख्यक जाति मिश्रित बसोबास क्षेत्र हो र चिनियाँ ग्रामीण पर्यटनको महत्वपूर्ण नमूना र चिनियाँ सुन्दर तथा मनोरन्जक गाउँबस्ति हो। छिबे गाउँमा पर्यटनको विकासबारे भन्दा अनुभवी ह सिनहाइको कथाबाट सुरू गर्नुपर्छ। गाउँमा हुर्कनु भएका ह सिनहाइ पहिला बाहिर पर्यटनसम्बन्धी काम गर्नुहुन्थ्यो।  सन् २०१८ मा उहाँले गाउँबस्तीमा पर्यटन कम्पनीको स्थापना गरेर गाउँको जातिको एकता र विशेषतायुक्त रीतिरिवाज श्रोतको राम्ररी प्रयोग तथा विकास गर्ने योजना बनाउनु भएको थियो। उहाँले गाउँको प्राकृतिक दृश्यबमोजिम एउटा उत्कृष्ट होमस्टेको निर्माण गर्नुभएको छ। जसले २० जना गाउँलेलाई रोजगारी दिएको छ। साथै उहाँले गाउँमा रीतिरिवाजको अनुभव, कृषिको अनुभव र विशेषतायुक्त कृषि उत्पादन दिन सक्ने गाउँलेहरूलाई अनुकूलित पर्यटन कार्यक्रममा निमन्त्रणा पनि गर्नुभएको छ। जसबाट प्रत्येक वर्ष विशेष कृषि उत्पादनको बिक्री रकम एक करोड युआनभन्दा बढी पुगेको छ।

केही वर्षयता छिबे गाउँले विशेषतायुक्त होमस्टेबाट सुरू गरेर खाली आवासको प्रयोग गरी कृषि खानपान तथा जातीय सँस्कृतिको विकास गर्दैआएको छ। होमस्टे स्थानीय विशेषतायुक्त सँस्कृतिसँग मिलेर जातीय क्षेत्रको उच्च गुणस्तरीय विकासको “सुन कुञ्जी” बनेको छ।

  विभिन्न तहका सरकारको समर्थन र ह सिनहाइलगायत जनाको प्रोत्साहनमा हाल छिबे गाउँमा २६ होमस्टेको सञ्चालनमा आएको छ। जसबाट ११५ परिवारका बासिन्दाहरूले घरनजिकै रोजगार पाएका छन्।

छिबे गाउँको वैसी फिनसुङछो जातीय सँस्कृति व्यवसायसम्बन्धीय किसान सहकारी संघमा लगभग असी वर्षीय ह वानछुनले अरू जातीय बासिन्दाहरूसँग रपा र क्वोच्वाङ आदि जातीय पोशाक बनाइरहनुभएको छ। ह वान छुनको परिवार गाउँमा जातीय मेलमिलाप भएको प्रतिनिधि परिवार हो, र चार पुस्तामा चार जातिका छन्। सन् १९६२ जातीय पोशाक बनाएदेखि उहाँले जातीय पोशाक बनाउने शिल्पको उतराधिकार गर्नुभएको छ।

 “एकजना धनी भएमा समृद्धि होइन। सबैजना राम्रा भएमा साँच्चिकै राम्रो हो।” ह वानछुनले भन्नुभयो।  अरू बासिन्दासँगसँगै साझा धनी बनाउनका लागि उहाँले पोशाक बनाउने शिल्प सिकाउनुभएको छ। साथै स्थानीय जातीय पोशाकको जानकारी दिनका लागि उहाँले जातीय पोशाक प्रदर्शन भवनको स्थापना गर्नुभएको छ।

   पहिला सम्झना गर्दा ह वानछुनलाई भावात्मक लाग्यो। बाल्यकाल खेतमा अधिकाँश उत्पादन जमिनदारलाई पेश गर्नुपर्थ्यो। खानपानको अभाव हुन्थ्यो। उहाँले धेरै वर्ष एकजोडा घाँसे जुत्ता लगाउनुहुन्थ्यो। हाल प्रत्येक वर्ष उत्पादित अन्नपात बाँकी भएर खानपान पनि प्रशस्त्र बन्दैछ। जीवन झन् झन् राम्रो हुँदैछ। 

  “जातीय एकताले ग्रामीण पुनर्त्थानमा शक्ति थपेको छ।” स्थानीय अधिकारीको जानकारीअनुसार, सँस्कृति तथा पर्यटन व्यवसायको विकासले विभिन्न जातीय सँस्कृतिका लागि प्रदर्शन मञ्च दिएको छ। जसले विशेषतायुक्त सँस्कृतिको संरक्षण तथा विकास गर्नुका साथै स्थानीय बासिद्को आम्दानी बढाएर जातीय एकताको अझ प्रवर्द्धन गरेको छ।