एउटा चिनियाँ उखान छ: “लु छाङ मिन आन”। यसको अर्थ यातायात सुविधाजनक भएमात्रै जनताको जीवन सुखद हुने छ।

यो धारणा तिब्बतका लागि ज्यादै उपयोगी छ।

तिब्बत प्राचीन कालदेखि चीनको अविच्छिन्न भाग हो। तर इतिहासमा विविध सीमितताका कारणले भित्री भूमि र तिब्बत जोड्ने सडक कठिन प्राचीन चिया घोडामार्ग थियो। यातायातको असुविधाबाट शान्तिपूर्ण मुक्तिअघिसम्म तिब्बतको अर्थतन्त्र अस्थिर, सबै उद्योग कमजोर, र मानिसको जीवनस्तर ज्यादै गम्भीर थियो।

गत शताब्दीको ५०औँ दशकमा खाङतिङ-तिब्बत राजमार्ग（अर्थात् हालको सछ्वान-तिब्बत राजमार्ग）र छिङहाइ-तिब्बत राजमार्गको निर्माण छुट्टा-छुट्टै रूपमा सुरू भएका थिए। निर्माणकर्ताहरूले सरदर उचाइ ४००० मिटर भएको पठारभूमिमा भयंकर जाडो, हाइपोक्सिया, लेक लाग्ने आदि कठिनाइको सामना गरी अल्पविकसित उपकरणमार्फत् निर्माणको यात्रा सुरू गरेका थिए।

सन् १९५४ को डिसेम्बर २५ तारिख सछ्वान-तिब्बत राजमार्ग र छिङहाइ-तिब्बत राजमार्ग सञ्चालनमा आएको थियो। यी दुईटा राजमार्गले मातृभूमिबाट धेरै उत्पादन तथा दैनिक जीवनक आवश्यक सामग्रीहरू तिब्बतमा पठाउँदैआएका छन्। जसबाट पहिलो कारखाना, पहिलो विद्यालय, पहिलो फार्म, आधुनिक अर्थमा पहिलो अस्पताल र पहिलो बिजुली स्टेशन एकपछि अर्को गरी तिब्बतमा निर्माण गरिएका छन्। तिब्बतको अर्थतन्त्र र समाज तीव्र गतिले विकसित भएको छ। विश्वको ध्यानाकर्षित छिङहाई–तिब्बत रेलवे निर्माणका लागि आवश्यक ठूला उपकरणहरू पनि यी राजमार्गबाट तिब्बतमा पुर्याइएको थियो।

कुल १,९५६ किलोमिटर लामो र ८५ स्टेशनहरूको यो छिङहाई-तिब्बत रेलवे तिब्बतको भित्री भागसम्म पुग्ने पहिलो रेलवे हो र संसारको सबैभन्दा अग्लो र सबैभन्दा लामो पठारभूमि रेलवे पनि हो। सन् २०२४ को जुन ३० तारिखसम्म छिङहाई-तिब्बत रेलवेले कुल ३ करोड ६८ लाख ८५ हजार यात्रु र ८ करोड ७७ लाख ५१ हजार टनको सामान तिब्बतमा पठाएको छ।

हाल पनि तिब्बतमा विभिन्न राजमार्ग र रेलवेको निर्माण जारी छ। सन् २०२१ मा तिब्बतको शान्तिपूर्ण मुक्तिको ७० औँ वार्षिकोत्वको अवसरमा राष्ट्राध्यक्ष सी चिनफिङले सछ्वान-तिब्बत रेलवेको निर्माण कार्यको विशेष निरीक्षण गर्नुहुँदै रेलवे, राजमार्ग र अन्य प्रमुख पूर्वाधारको निर्माणलाई तीव्रता दिनुपर्नेमा जोड दिनुभएको छ।