यस प्रार्थनापछि राजकुमारले तलाउमा फाल हाले । उनले निर्मल निला लहरहरुलाई पार गर्दै एकजना कुशल तैराकसरह अघि बढे । त्यस फूलले राजकुमारलाई पानीको हरेक तरङ्गसाथ पहिलेदेखिको परिचित मानिसलेजस्तै आफूलाई हात र टाउको हल्लाएजस्तो लाग्यो। जब उनि नजिकै पुगे, हातले समात्नसक्ने दूरीबाट उनले त्यो फूल टिपे र त्यसलाई आफ्नो खोकिलामा च्यापे ।

दरबारमा पुगेपछि राजकुमारले त्यस फूललाई सुनौलो फूलदानीमा सजाए र आफ्नो प्रार्थना कक्षमा राखे । उनले त्यो ठाउँ एक मिनेट पनि छोडेनन् । उनले त्यस फूललाई रात-दिन हेरिरहे । र त्यसपछि उनलाई त्यस फूलबाट ठूलो आश्वासन प्राप्त भएको अनुभव भयो ।

     त्यो बोक्सी नि:सन्देह निकै धूर्त प्राणी थिई । त्यसका चलाएमान छली आँखाबाट कुनै कुरा छिपाउन सकिंदैनथ्यो । त्यसले त्यो फूल देख्नासाथ त्यस फूलमा ड्रोल्माकिडको भेष लुकेको थाहा पाइहाली । त्यस सुन्दर र आकर्षक फूललाई राजकुमारले अत्यधिक माया गरेको देखेर डाढले मरेकी त्यो बोक्सीमा त्यस फूलप्रति अतिशय घृणा उत्पन्न भयो । एक दिन राजकुमार शिकारका लागि बाहिर गएको मौका पारेर बोक्सीले त्यो सुनौलो फूल चोरी। त्यो फूल लिएर त्यो बोक्सी एउटा टाढाको उपत्यकामा गई, त्यहाँ आगाको धुनी जगाई र त्यसमा आफ्नै हातले त्यो फूल हालेर ध्वस्त पारी । आगाको प्रचण्ड त्यस धुनीमा त्यो कमजोर फूल तत्कालै ओइलायो, कालो भयो र केही क्षणमै खरानीमा परिणत भयो । त्यो देखेर बोक्सीको मन शान्त भयो । हर्ष्ले गद्गद् भएकी बोक्सी चेहरामा विजयको मुस्कानसहित राजदरबार फर्की ।

     कयौं दिनपछि फूल जलाएको ठाउँमा खरानीबाट एउटा हरियो मुना निस्क्यो । यो हावाको मायामा हुक्र्यो, यो सूर्यको न्यानो किरणमा हुक्र्यो । यसलाई हुर्किन वर्षै लागेन, यो केवल घण्टामा, र सेकेण्डमा पनि सजिलै हुक्र्यो । रातो दिन यो विरुवा हुर्किरह्यो । केही दिनपछि यो विरुवा एउटा अग्लो र ठूलो ओखरको रुखमा विकसित भयो । यो रुख कयौं फिट अग्लो थियो र यसको धड यति ठूलो थियो कि यसको वरिपरि एक फन्को बेर्न तीनजनाको बाहाँ पनि पर्याप्त हुँदैनथ्यो । यसका हाँगा-बिँगा फैलिएका थिए, सुन्दर, चिल्ला असंख्य पातहरुले ढपक्क ढाकिएको थियो, अलंकृत थियो र सम्पूर्ण रुख कुखुराका अण्डा आकारमा हरिया ओखरले लटरम्म थियो ।

(क्रमश:)