सन् २००६ मा चुङछ्यो चे अर्थात् मध्य-शरद पर्वमा चीन र नेपालको सिमाना पुग्ने बितिकै सैनिक वाङ युङले प्रेमिकालाई चिट्टी लेख्नुभयो। चिट्ठीमा उहाँले यी दिनहरूमा सम्पर्कविहिन हुनुको कारण फोनमा कुनै संकेत नभएको र भविष्यमा चिट्ठीद्वारा सम्पर्क गर्नुपर्ने कुरा लेख्नुभएको थियो। सन् २००७ को वसन्त चाडपछि अन्त्यमा वाङ युङले प्रेमिकाको जवाफी चिट्ठी पाउनुभयो। तर यो ब्रेक अप चिट्ठी थियो। २३ वर्षीय वाङ युङले प्रेममा हार्नुभयो।
हाल ३७ वर्षीय वाङ युङ पनि ४ हजार ५ सय मिटर उचाइमा रहेको चीन-नेपाल सिमानामा तैनाथ हुनुहुन्छ।
वाङ युङले जीवनमा १९ वर्ष सैनिक सेवमा बिताउनु भएको छ। उहाँ शनयाङ सैनिक विद्यालयमा अध्यायरत भएर छङ तु शहरमा २ वर्ष सैनिक भई तिब्बतस्थित सिमाना क्षेत्रमा १४ वर्षसम्म सेवा गर्नुभएको छ। उहाँले बुबाको प्रभावमा सैनिक बनेको जानकारी दिनुभएको छ। उहाँले यसरी भन्नुभयो
"मैले यो कामलाई माया गर्छु। किनकि मेरा बुबा पनि सिमानामा तैनाथ सैनिक हुनुहुन्थ्यो। उहाँले चीन र उतर कोरियाबीचको सिमाना क्षेत्रमा ८ वर्ष काम गर्नुभयो। मेरो घरमा एउटा फोटो एल्बम छ। त्यसमा पूरै बुबा गश्ती तथा स्ट्यान्ड गार्ड गर्ने फोटोहरू छन्। बाल्यकालदेखि बुबा ज्यादै महान भएको विचार लिएको थिएँ। त्यसैले बाल्यकालदेखि सैनिक बन्ने इच्छा थियो।"
सन् २००६ मा तिब्बत जानुअघि वाङ युङको एक साताको विदा थियो। सो अवसरमा उहाँले घर फर्कदा एकजना युवतीसँग परिचय भयो। उहाँहरू चाँडै नै मायामा पर्नुभयो। त्यसपछि शिगाचेमा तालिम लिँदा वाङ युङले प्रेमिकासँग दैनिक सम्पर्क कायम राख्नुभयो। तर सिमानामा तैनाथ हुँदा मोबाइल फोनमा संकेत थिएन, ल्याण्ड लाइन टेलिफोन थिएन, हुलाक कार्यालयले १०-१५ दिनमा एकपटक चिट्ठी ल्याउँथ्यो। यसरी वाङ युङ र प्रेमिकाबीच सम्पर्क हराइयो। चार महिनापछि वाङ युङले छुट्टै चिट्ठी पाउनुभयो। चिट्ठीमा युवतीले लेखेकी थिइन्- "मैले यो भावना र सम्बन्धलाई मनमा प्रगाढ रुपमा राख्छु। तर चार महिनाको एक्लोपन म सहन सक्दिँन। तिमी अझ राम्री युवती भेट्नेछौ भन्ने विश्वास छ। यसका लागि तिमीलाई शुभकामना पनि दिन्छु।"
त्यस दिन वाङ युङ दुःखी भएर धेरै बेर रून्नुभयो।
वाङ युङ ग्रामिण क्षेत्रमा जन्मिनु भएको हो। उहाँ पढ्दा बुबा-आमा सधैँ बाहिर काम गर्नुहुन्थ्यो। सन् २००७ को विदामा वाङ युङले स छ्वान प्रान्तीय क्वाङ आनमा कार्यरत् आमालाई भेट्नुभयो। आमाले उहाँलाई अर्को युवतीसँग परिचय गराउनुभयो। यी युवती हाल वाङ युङकी श्रीमती हुनुहुन्छ। युवतीका बुबा पनि सिमानामा तैनाथ सैनिक हुनुहुन्थ्यो। त्यसैले वाङ युङलाई राम्ररी बुझ्नु सक्नुहुन्छ।
त्यसपछि अर्को वर्ष वाङ युङ र ती युवती चङले विवाह दर्ता गर्नुभयो। तर समय अभावका कारणले उहाँहरूले विवाह समारोहको आयोजना गर्नुभएन। आफ्नी श्रीमतीलाई विवाहको पहिरन लगाइदिएर बेहुली हुने इच्छालाई पूरा गराउन नसकेकोमा वाङ युङ एकदम ऋणी भएको सोच्ने गर्नुहुन्छ।
"मेरो विचारमा उनी निकै महान् छिन्। सैनिक परिवारमा जन्मिएका हुनाले उनी मलाई ज्यादै बुझ्छिन्। उनले भनिन्- तिमीले राम्ररी स्वास्थ्यको ख्याल राख्नुका साथै काम गर्नुपर्छ। घरमा सबै म गर्छु। मलाई उनी अत्यन्तै ख्याल गर्छिन्। म उनीप्रति धेरै ऋणी छु।"
