चीनको इतिहासमा एकजना उत्कृष्ठ राजनीतिज्ञ तथा साहित्यकार थिए। उनको नाउँ हो-- फान चोङ आन। उनले राजनीतिक क्षेत्रमा श्रेष्ठ योगदान गरेका थिए अनि साहित्यिक तथा सैनिक क्षेत्रमा पनि असाधारण योग्यता देखाएका थिए। उनले लेखेको निबन्ध "युए याङ भवनको विवरण" अति नामी छ जसको "दुःख-कष्ट आइपरेमा सारा दुनियाँभन्दा अघि सर्छु, सुख-आनन्दका बेला सारा दुनियाँभन्दा पछि पर्छु" भन्ने सुविख्यात वाणी पछिका अनेक पुस्तामाझ जनप्रिय भई व्यापक चिनियाँहरुको जिब्रोमा झुण्डिएको छ। यहाँ फानले सानै उमेरदेखि कठिन अवस्थामा लेखपढ गर्ने विषयको एउटा कथा प्रस्तुत गरिन्छ।

         फान चोङ आन ईस्वी सम्बत दशौं शताब्दी अर्थात सोङ राज-वंशकालका मानिस थिए। उनी तीन वर्ष पनि नपुग्दै उनका पिताको रोगका कारण निधन भएकाले उनको परीवार अति विपन्न अवस्थामा पुगेको थियो। उनी 12/13 वर्ष पुगेपछि एक्लै बाहिर पढ्न गए। त्यति बेलाको नामी पाठशाला इन-थेन-फूमा अध्ययनरत भएका बेला उनको जीवन निकै कठिन थियो। चाहिए जति खाना किन्ने पैसा पनि नभएकाले लामो समयसम्म उनले जाउलो मात्र खाएर जीवन निर्वाह गर्नेगरेका थिए। विहान सबेरै उनले जाउलो पकाएपछि तीन भाग लगाएर, साथै अलिकति अचार पनि मसिनो पारी काटेर राख्थे। उनलाई दिनको तीन छाकका लागि भात र तरकारी यही थियो। यसै अवस्थाबाट नै यस कथाको नामकरण गरिएको हो।

        एक दिन उनले खाना खाइरहेका बेला एकजना साथीले भेट्न आउँदा फानको खाना अति सादा भएको देखे र मनमा कसो-कसो लागेकाले जीवन-अवस्थामा अलिक सुधार गर्न भनेर केही रकम दिनखोजे। फानले नम्र तर दृढ स्वरमा त्यस सहयोगलाई अस्वीकार गरिदिए। निज साथीले केही सीप नलागेर त्यसै फर्केपछि भोलिपल्ट उनलाई धेरै मीठा-मीठा खाने कुरा ल्याइदिए। फानले करै लागेर ती खाने कुरा स्वीकार गरे।

         केही दिनपछि ती साथी फेरि उनलाई भेट्न आए। तैपनि यसअघि ल्याइदिएका कुखुरा तथा माछा आदि स्वादिष्ट खाने कुरा ढुसी परेको अवस्थामा जस्ताको तस्तै राखिएको रहेछ। साथीले साह्रै जङ्गिएर सोधे--"तिमी कति स्वाभिमानी रहेछौ हँ। मैले दिएको कुरा पटक्कै छोएनौ। यसो गरेर साथीको मन दुख्दैन!"

         फानले हाँस्दै भने--"दाई, अन्यथा नसोच्नुहोला। मीठो खाना खान मन नपरेको होइन, डर लागेकाले पो नछोएको हो त। मेरो चिन्ता के छ भने कुखुरा, माछा जस्ता मीठा खाने कुरा खाएपछि फेरि जाउलो र अचार कसरी निल्नसक्ने? तपाईंको मायाको अर्थ मैले राम्ररी बुझेको छु, मसँग मुख नबिगार्नुहोस् है।" यो कुरा सुनेर ती साथी उनको स्वाभिमान सच्चरित्रदेखि झनै प्रभावित भए।

         एक पटक एकजना मानिसले फान चोङ आनको मनोकांक्षा बारे जिज्ञासा राख्दा फानले जवाफ दिएका थिए--"मेरो मनोकांक्षा कि त उत्तम चिकित्सक बनूँ, कि त उत्तम प्रधानमन्त्री बनूँ भन्ने छ। उत्तम चिकित्सक हुनुको मतलब सबै रोगीका लागि सेवा-टहल गर्नु हो भने उत्तम प्रधानमन्त्री हुनुको मतलब सुव्यवस्थित ढंगले राज्य व्यवस्था सञ्चालन गर्नु हो।" नभन्दै पछि फान चोङ आन प्रधानमन्त्री भए र सोङ राज-वंशकालका सुविख्यात राजनीतिज्ञ बन्नपुगे।

         फान चोङ आनले शिक्षा क्षेत्रको विकास र नोकरशाही संयन्त्रमा सुधार देशलाई शक्तिशाली बनाउनका लागि दुइवटा महत्वपूर्ण काम भएको भन्ठानेर यी दुइ पक्षमा खूब जोड दिएकाथिए। उनले देशका लागि विभिन्न क्षेत्रमका अत्यावश्यक योग्य व्यक्तिहरु तयार पार्नका लागि सबै ठाउँमा पाठशाला खोल्न र त्यहाँ अध्यापक पठाउन ठूलो योगदान गरेका थिए। उनी स्वयमले पनि दक्ष र निपुर्ण व्यक्तिहरुलाई उचित काममा लगाउन सक्दो सहयोग गरेका थिए। ती सहयोग पाउनेहरुमा पछि नाउँ चलेका राजनीतिज्ञ एवम् साहित्यकार औ याङ स्यौ, साहित्यकार चौ त्वन ई तथा दर्शनशास्त्री चाङ चाई आदि थिए।

        फान चोङ आन राज्य मामिलामा व्यस्त हुनुपरे तापनि फुर्सदको समयमा मेहनतका साथ लेख्ने गर्दथे र परिणामस्वरुप धेरै राम्रा-राम्रा रचनाहरु तयार पारेका थिए। एउटा उल्लेखनीय कुरा के छ भने उनले भड्किला शब्दहरुमा खोक्रा विषयको रचना गर्ने तिनताकाको प्रचलित शैलीको विरोध गर्नुका साथै साहित्यले वास्तविक समाजसित निकट रही सामाजिक प्रगति तथा मानवीय प्रगतिलाई सम्वर्द्धन गर्नुपर्ने धारणा अघि सारेका थिए। यस धारणाबाट उत्तरकालमा साहित्यको विकासका लागि गहिरो प्रभाव पर्नगएको छ।