"कसार" मौखिक रुपमा छिन छिनमा बोल्ने र गाउने एक प्रकारको गायन शैली हो। त्यसको जन्म इशा पूर्व एक शताव्दीदेखि छैठौं शताव्दीको बीचमा भएको पाइन्छ। सत्रौं शताव्दीपछि लिखित संस्कृतिको रुपमा त्यसलाई रिकर्ड गरिएको थियो। सम्पूर्ण "कसार" महाकाव्यको करिब पांच लाख लहरहरु छन्। त्यो विश्वमा सबैभन्दा लामो महाकाव्य हुनुका साथै अहिलेसम्म विश्वमा मानव जातिले फेला पारेको एउटै मात्रै जिउंदो महाकाव्य हो। सो कारणले गर्दा "कसार"लाई संयुक्त राष्ट्र संघीय सुनेस्कोको सहश्रावदी सम्झना गतिबिधिको नामावलीमा राखिएको थियो। यसै विषयमा चीनको अल्पसंख्यक जातिको संस्कृतिलाई दिर्घकालीन अवधिमा व्यवस्थापन गर्नुभएको श्री ली चिन यौले तिब्बती संस्कृतिबारे गहन रुपमा अध्ययन गर्नुभएको छ। उहाँ भन्नुहुन्छ,

                   विश्वमा भएका महाकाव्यहरुमध्ये प्रायजसो लिखित महाकाव्यहरु हुन। तथापि कसार जिउंदो महाकाव्य हो। अहिलेसम्म एक सय जना भन्दा बढी कल्लाकारले यस महाकाव्यको निरन्तरता दिएका छन्। त्यो चीनको मूल्यवान वस्तु हुनुका साथै सम्पूर्ण मानव जातिका लागि अमूल्य बौद्धिक खुराक एवम् सम्पति पनि हो।

                  "कसार" महाकाव्य खास गरी चीनको तिब्बत र मंगोलिया क्षेत्रमा फैलिएको छ। त्यो थु जाति तथा ना सि जाति बसोबास गर्ने क्षेत्रमा पनि फैलिएको छ। त्यसैले त्यो चीनको बहुजातीय साझा सांस्कृतिक सम्पदा पनि हो। चीनले बीसौं शताव्दीको पचासको दशकदेखि "कसार"लाई ठूलो पैमानामा संकलन गर्न, व्यवस्थित पार्न तथा अध्ययन गर्न थालेको थियो। यसका साथै चीनले त्यसै बेला देखि राष्ट्रिय कसार कार्यालयको स्थापना गरेको थियो। त्यसले विभिन्न प्रान्त तथा क्षेत्रमा कसारको संरक्षण गर्ने तथा त्यसलाई विंडो थाम्ने कार्यलाई समन्वय गरेको छ। चीनका कतिपय विश्व विद्यालयमा पनि "कसार" अध्ययन गर्ने संस्था राखिएका छन्। "कसार" अध्ययन गर्ने "कसार विद्या" चीनमा तिब्बती विद्या तथा मंगोलियाली विद्यापछि लोक सांस्कृतिक क्षेत्रमा सबैभन्दा सकारात्मक विषयहरुमध्येको एक बनिसकेको छ।