ध्रुव- होइन रविजी । मैले ह्वासी गाउँको नाम त करिब एक महिनाअगाडि मात्रै सुनेको हो । त्यहाँका अधिकारीलाई त्यसअघि मैले चिनेको थिइनँ ।

रवि- तपाईंको उहाँहरुसँग कसरी सम्पर्क भयो त ?

ध्रुव- करिब पाँच हप्ताअगाडी मैले मेरो छात्राबासको सूचनापाटीमा आँखा दौडाएँ । त्यहाँ एउटा नयाँ सूचना देखेँ । सूचनामा करिब तीन हप्तापछि च्याङ्सु प्रान्तमा पर्ने ह्वासी गाउँमा आयोजना गरिने पहिलो ह्वासी पर्यटन महोत्सव- 2008मा भाग लिने इच्छुकहरुका लागि सम्पर्क ठेगाना दिइरहेको रहेछ । त्यही सम्पर्क ठेगानामार्फत् मैले ह्वासी गाउँको तर्फबाट निमन्त्रणा पनि पाएँ ।

रवि- तपाईंले त्यसअघि ह्वासीको नाम पनि थाहा थिएन भनेर भन्नुभयो, त्यहाँ जाने कुरा निश्चित भएपछि तपाईंले मनमा कस्तो कुरा खेलाउनुभयो ?

ध्रुव- मैले मनमा कुरा खेलाउने मात्रै होइन, त्यहाँ जाने भएपछि मैले ह्वासी गाउँको जानकारी नै संकलन गर्न थालेँ । मैले संकलन गरेका जानकारीहरुबाट ह्वासी चीनको सबैभन्दा धनी र सम्पन्न गाउँ हो, यहाँका सबै जनता खुशी र सुखी छन्, त्यो गाउँमा बेरोजगार कोही पनि छैन भन्ने कुरा थाहा पाएँ । मैले म ह्वासी गाउँ जाने कुरा मेरा चिनियाँ गुरु र सहपाठीहरुलाई पनि सुनाएँ । ह्वासीको बारेमा थाहा नपाउने कुनै चिनियाँ भेटिनँ मैले । मैले जसजसलाई सुनाएँ, उनी सबैजनाको एउटै जवाफ हुन्थ्यो- त्यो त शब्दमा बयान नै गर्न नसकिने गाउँ हो । एक पटक त जसरी भए पनि जानुपर्छ भन्ने गर्थे उनीहरुले। धेरै चिनियाँहरुको सपना पनि रहेछ ह्वासी गाउँ पुग्ने । तर के साँच्चै मैले त्यहाँ जानुअगाडि सोचेको ह्वासी र पुगेर देखेको ह्वासी उस्तै थियो त ? यो बारेमा थाहा पाउन भने श्रोताहरुले अर्को सातासम्म कुर्नुपर्ने भयो ।

रवि- हो ध्रुवजी । हाम्रो कार्यक्रमको निर्धारित समय सकिनै लागेको हुनाले ह्वासी गाउँमा तपाईंले देखेको कुराबारे हामी अर्को हप्ताको कार्यक्रममा छलफल गरौलाँ ।

ध्रुव- अवश्य रविजी । म अवश्य नै लिएर आउने छु ।

रवि- आजको पैचिङ डायरीबाट भने रवि र ध्रुवलाई बिदा दिनुहोस् । नमस्ते।