ध्रुव- हजुर रविजी । तर मैले हरेस चाहिँ खाइन । त्यसैक्रममा मैले शान्षी प्रान्तका साथीलाई खोजेँ । अहिले पैचिङ्गस्थित कम्युनिकेशन युनिभर्सिटी अफ चाइमा अध्ययन गरिरहेका मेरा चिनियाँ मित्र समुद्रलाई फोन गरेँ । उहाँले शान्षी प्रान्तको सदरमुकाम थाइ युवान सहरमा जन्मिएर विद्यालयतह सम्मको अध्ययन त्यहीबाट पूरा गर्नुभएको हो । स्नातकतह अध्यनका लागि करिब चार वर्षअगाड पैचिङ्ग आएर उहाँले उक्त विश्वविद्यालयमा नेपाली भाषाको अध्ययन सुरु गर्नुभएको हो । उहाँले उथाइ शानसम्म रेल जान्छ भने मलाई बताउनुभएपछि मैले आवश्यक सहयोगका लागि उहाँलाई नै अनुरोध गरेँ । उहाँले सोही दिन साँझको रेलमा गयो भने भोलिपल्ट बिहान तीन बजे उथाइशान स्टेशन पुगिन्छ भनेर जानकारी दिनुभयो । उहाँकै सल्लाहअनुसार हामी रेलको टिकट काट्न गयौं । पैचिङ्गबाट उथाइशानसम्म जानका लागि रेलको विशिष्ट श्रेणीको एक जनाको टिकट करिब 15 सय रुपियाँ किन्न पाउँदा हामी दुबै जना दङ्ग पर्यो र त्यसैदिनको रेलको टिकट काटेर हामी पैचिङ्गबाट उथाइशान तिर लाग्यौं ।

रवि-  ध्रुवजी, तपाईंले उ थाइ शानको यात्राको विषयमा कुराकानी गर्दै हुनुहुन्थ्यो । पैचिङ्गबाट उथाइ शान हिँडेपछिको कुरा बताउनुहोस् न ।

ध्रुव- रविजी, पैचिङ्गबाट हिडेपछि हामी पहिले भनिएकै समयअनुसार बिहान 3 बजे उ थाइशान रेलस्टेशनमा पुग्यौं । त्यो रेलस्टेशनमा झर्ने हामी मात्रै हुन्छौं होला भन्ने लागेको थियो । तर त्यहाँ करिब 20 जना रेलका यात्रीहरु झरे । रेलस्टेशनमा सार्वजनिक सवारीसाधनहरुलाई यात्रुको पर्खाइमा लामबद्ध तरिकाले राखिएका थिए । हामी पनि एउटा बसमा चढ्यौं । रेलस्टेशनबाट उथाइशान उपत्यकामा जान करिब 2 घन्टा लाग्ने रहेछ । उथाइशान उपत्यकामा छिर्ने बेलामा त्यहाँ प्रवेश शुःल्क तिर्नुपर्ने रहेछ । म विद्यार्थी भएकोले आधाभन्दा बढी छुट पाएँ । तर टिकट किन्न बाहिर निस्कदाँ यति चिसो बाहिर यति जाडो थियो कि अब बस चढेपछि नओर्लिकन पैचिङ्ग फर्किन पाए हुन्थ्यो जस्तो लाग्यो । त्यसको 10,15 मिनेटमा हामी चिनियाँ बौद्धिष्ट एसोसियसनका एक जना मित्रले दिएको ठेगानामा पुग्यौं । हामी बसबाट झरेर एउटा गुम्बामा पस्यौँ । त्यति चिसोमा पनि त्यो गुम्बाका कर्मचारीहरु उठिसकेका रहेछन् । हामीलाई स्वागत गरेपछि एकजनाले ठिक 6 बजे सँगसँगै नास्ता गर्नुहोला र पछि घुम्न जानुहोला भन्नुभयो । गुम्बामा लामा र कर्मचारीहरुसँग मैले पहिलो पटक खाजा खाने मौका पाएको थिएँ । त्यो झण वास्तवमा निकै रमाइलो भएको थियो ।

रवि- ध्रुवजी, तपाईंले त्यो रमाइलो क्षणलाई समेटेर लेख्नुभएको डायरीलाई चाहिँ अर्को हप्ता मात्रै खोल्नुपर्ने भएको छ । समयको कारणले अब भने हामीहरुले श्रोताहरुसँग बिदा माग्नुपर्ने भएको छ ।

ध्रुव- हुन्छ, त्यसो भए त्यो रमाइलो क्षण म अर्को हप्तामा सुनाउलाँ ।