विगत बीस वर्ष अघिदेखि हरेक वर्ष प्रशस्त तिब्बती विद्यार्थीहरु चीनको भित्री भागका विद्यालयहरुमा पढ्न आउनेगरेका छन। केही तिब्बती विद्यार्थीहरु अध्ययनका लागि विदेश पनि जानेगरेका छन। अमेरिकामा अध्ययन गरेपछि तिब्बत फर्केर आफ्नो जन्मथलोको सेवामा लाग्नुभएका श्री तावा छरन तीमध्येका एकजना हुनुहुन्छ।

            बयालीस वर्षीय तावा छरनको जन्म तिब्बतको शिकाचे प्रिफेक्चरको पाईलांग जिल्लाको एउटा किसानको परिवारमा भएको थियो। बाइस वर्षको उमेरमा पेइचिंगस्थित चीनको केन्द्रीय जातीय विश्वविद्यालयबाट स्नातक गरेपछि उहाँले तिब्बत स्वायत्त प्रदेशको सामाजिक-वैज्ञानिक प्रतिष्ठानमा काम गर्न थाल्नुभयो। दश वर्षपछि उहाँलाई मानव जाति शास्त्रबारे अध्ययन गर्नका लागि अमेरिकामा पठाइएको थियो।

            अमेरिकी विश्वविद्यालयबाट स्नाकोत्तर भएपछि सन 1998 मा श्री तावा आफ्नो जन्मथलो तिब्बत फर्कनुभयो। तर त्यसपछि फेरि तिब्बतको सामाजिक-वैज्ञानिक प्रतिष्ठानमा काम गर्नुको साटो उहाँले तिब्बतको विपन्न जिल्ला— तिंग चे जिल्लामा गरिबी निवारण सम्बन्धी कार्य गर्ने निर्णय गर्नुभयो।

             तिंग चे जिल्लामा सबैभन्दा विपन्न गाउँ चासिच गाउँ हो। त्यस गाउँका बासिन्दाहरुलाई सम्पन्न पार्न सघाउनसक्ने आशा श्री तावाले गर्नुभएको छ। उहाँले सो गाउँका सम्पूर्ण बासिन्दाहरुलाई भेला गराएर उनिहरुको गाउँ विपन्न हुनुको कारणबारे छलफल गर्नुभएको छ। यसबारे चर्चा गर्दै उहाँले भन्नुभयोः

          "हामीले दुइ दिनसम्म छलफल गर्‍यौं। अवैज्ञानिक खेती नै सो गाउँको सबैभन्दा ठूलो समस्या भएको ठहर ती बासिन्दाहरुले गरेका छन। उचित तरिकामार्फत खेतीपाती गरेबाट प्रशस्त समस्याहरुको समाधान गर्नसकिने विश्वास हामीले गरेका छौं।"

             चासिच गाउँमा खेतीपाती गरिएको भूमिको क्षेत्रफल कम छैन। तर त्यहाँ पर्याप्त जल-स्रोत छैन। त्यस सम्पूर्ण गाउँमा सिँचाइको काम एउटा सानो पोखरीबाट मात्र हुनेगरेको थियो। पानीको अभावका कारण त्यहाँका साठी प्रतिशतजति खेत सधैं सुख्खा हुन्थे। यस समस्याको समाधानका लागि श्री तावा छरनको सहयोगमा बाहिरको पानी त्यहाँ पुर्‍याएर सिँचाइ गर्ने योजनाको कार्यान्वयनका लागि केही प्राविधिज्ञहरु चासिच गाउँ पुगे।

              सन 1999 को मे महिनामा चासिच गाउँमा पहिलो पटक मशिनको उपयोगको माध्यमबाट बाहिरको पानी त्यस गाउँमा भित्रिएको छ जसको परिणामस्वरुप अब त्यहाँ सिँचाइको त्यति समस्या छैन। त्यस अवस्थालाई आफूले कहिल्यै बिर्सन नसक्ने कुरा वताउँदै श्री तावा छरनले भन्नुभयोः

          "चासिच गाउँका बासिन्दाहरु निकै विपन्न अवस्थामा थिए। मैले तिनीहरुलाई जमिनमुनिको पानी झिक्न मद्दत गरेँ। पानी निस्केको देखेर तिनीहरु निकै खुशी भए र मलाई खाता ओढाए। केही बूढीहरुले त पानीको पूजा पनि गरे। त्यो पानी देखेर म पनि ज्यादै खुशी भएँ। त्यस खुशीयालीमा हामी सँगसँगै नाच्यौं अनि रक्सी खायौं। त्यति बेला तिनीहरुले त्यस गाउँका लागि सबैभन्दा खुशीको दिन त्यो नै भएको कुरा मलाई सुनाएका थिए।"

क्रमशः