चीन र जर्मनीबीचको यस मित्रतालाई स्मृति गर्नका लागि चिनियाँ अन्तर्राष्ट्रिय रेडियोको जर्मन सेवाले "चीन-जर्मनी"को परिवारलाई सहयोग पुर्‍याउने सम्बन्धको स्थापना गर्‍यो। अहिलेसम्म करिब एक वर्ष वितिसक्यो। "चीन-जर्मनी"को परिवारको जीवन कस्तो छ? भूकम्पग्रस्त स छ्वान प्रान्तका जनताको जीवन कस्तो छ? भूकम्पग्रस्त क्षेत्रको पुन:निर्माणको प्रक्रिया कस्तो छ? यी प्रश्नहरु लिएर हाम्रा सम्वाददाताले यस वर्षको मार्च महिनामा भूकम्पग्रस्त क्षेत्रको पुन:भ्रमण गरी "चीन-जर्मनी"लाई भेटेका छन्। आजको जीवन विविध कार्यक्रममा हामी भूकम्पपछि "चीन-जर्मनी"को परिवारको जीवन हेरौं।

     हाम्रा पत्रकार गाडी चढेर स छ्वान प्रान्तको सदरमूकाम छङ तु शहरबाट भूकम्पबाट भयंकर रुपमा प्रभावित क्षेत्र तु च्याङ येन गएको बेलामा सडकको अवस्था राम्रो थियो। तु च्याङ येनको शहरी क्षेत्रमा प्रवेश गर्दा त्यस बेलामा जताततै भएका पालहरु देखिएका छैनन्। त्यसको सट्टामा धेरै नयाँ आबास भवनहरु देखिएका छन्।

     "चीन-जर्मनी"की आमा चाङ येनले आफ्ना परिवारलाई लिएर हाम्रा पत्रकारको स्वागत गरिन्। "चीन-जर्मनी"ले उसकी बाज्यैको पिठ्यूंबाट हाम्रा सम्वाददातालाई हेरिरहेको थियो। अहिले उसको उचाइ सत्तरी सेन्टिमिटर छ। उसकी आमा चाङ येनले हाम्रा पत्रकारलाई "चीन-जर्मनी"ले आधा वर्षको उमेरदेखि भात खान थालेको कुरा बताइन।

     यस वर्ष हामीले कम पैसा कमाएका छौं। हाम्रो बच्चाले दूध पाउडर खानुपर्छ। अहिले मेरो पेशा छैन। हामीले केही तरकारी किन्नुपर्छ। आजकाल "चीन-जर्मनी"ले भात खाएदेखि हाम्रो जीवनमा अलि सुधार भएको छ। पहिले दूध पाउडर खाएको कारण हरेक महिना हाम्रो तलबले पुगेको थिएन।

     भूकम्पको प्रभावमा चीन-जर्मनीको घर खतरनाक घर बनेको थियो। त्यसमा बस्नसकिएको थिएन। आम्दानीको किफायत गर्नका लागि नै आधा वर्षको उमेरदेखि "चीन-जर्मनी"ले भात खान थालेको छ।

     केही किलोमिटरको हिलो दलदल बाटोमा हिंडेपछि हाम्रा पत्रकारले चीन-जर्मनीको अस्थायी आबास देखेका छन्। त्यो काठ तथा इँटाबाट निर्माण गरिएको सानो घर हो। त्यसको रुप सरल भएतापनि घर निकै न्यानो छ। श्रीमती चाङ येनका अनुसार, सरकारले हरेक परिवारलाई केही भत्ता दिएपछि उनीहरुले अस्थायी रुपमा यस आबासको निर्माण गरेका हुन्।

     यो चीन-जर्मनीका काकाको जमिन हो। हामी आफैंले यसको निर्माण गरेका छौं। यो हाम्रो पहिलेको फर्निचर हो।

     बाँच्न कठिन भएतापनि चाङ येन तथा उनको परिवारलाई दु:ख लागेको छैन। उनीहरु सरकारको योजना पर्खिरहेका छन्, जसबाट नयाँ आबास भवनमा सर्न सकिनेछ।