ध्रुव- हो रविजी । त्यो गुम्बामा लामा र अन्य कर्मचारीहरुसँगै म र हिरण्यलालजीले बिहानको नास्ता खान गएका थियौं । यसरी गुम्बामा अझ लामाहरुको बीचमा बसेर कुनै कुरा खाएको मेरो लागि पहिलो पटक थियो ।

रविजी, खाना खाने ठाउँमा मोबाइल फोन लैजान निषेध गरिएको थियो । खान खानका लागि बनाइएको त्यो घरको मुल ढोकाबाट भित्र पस्ने बित्तिकै दायाँ र बायाँ दुबैतिर लामालामा बेन्च र डेष्कहरु राखिएका थिए । हामीलाई दायाँपट्टीको बीचको बेन्चमा बस्ने इशारा गरियो । किनभने त्यहाँ भित्र पसिसकेछि बोल्न नपाइने रहेछ । पहिला एक जनाले सबैका अगाडि दुई दुईवटा ठूला बोटुका राख्दै गए भने पछि पालैपालो आएका कर्मचारीहरुले तरकारीका विभिन्न परिकार, पाउरोटी (त्यस्तो पाउरोटी मैले नेपालमा देखेको छैन, तर चीनमा त्यो निकै चल्तीमा छ र त्यसलाई चिनियाँ भाषामा मान थौ भनिन्छ) र जाउलो राख्दै गए । तर खाने सुर कसैको थिएन । म अचम्म मान्दै थिएँ, कतिबेला र कसरी खाना खान सुरु गर्ने होला भनेर । यत्तिकैमा मसँगै बसेका एक चिनियाँले मलाई खुट्टा नखप्ट्याउन भने । म मात्रै खुट्टा खप्ट्याएर बसेको रहेछु । अरु कसैले पनि खुट्टा नखपट्याएको देखेपछि त्यहाँभित्र बेञ्चमा खुट्टा खुप्ट्याएर बस्न नपाइने नियम रहेछ भन्ने मैले बुझेँ । तर त्यसलाई ब्यवहारमा लागू गर्न मलाई निक्कै हम्मेहम्मे पर्यो । म अन्जानमै खुट्टा खप्ट्याउने गर्दो रहेछु । उनले तुरुन्तै मलाई सम्झाउथे । सम्झाउने बित्तिकै उनलाई हरेक पटक धन्यवाद भन्न मन लाग्थ्यो, तर त्यहाँ आवाज निकाल्न पाइदैनथ्यो । सबैजना शान्त भएकोले मैले पनि धन्यवाद भन्नै पाइनँ । बिहानको ठिक छ बजे सबै जनाले मन्त्र उच्चरणका साथ प्रार्थना गरेपछि पहिला भगवानलाई प्रसाद चढाइने रहेछ । मन्त्र उच्चरण र प्रार्थना चिनियाँ भाषामा गरिएको हुनाले हामीले बुझ्ने कुरै थिएन । तर बेलाबेलमा आमितोबो भनेको मात्रै बुझिन्थ्यो । यसरी केही समय पाठ गरिसकेपछि मात्रै खाना खान सुरु गरियो । खाना थप्नुपर्ने भए कचौरा अलि अगाडि सारिदिनुपर्ने रहेछ । मलाई मेरो छेउमा रहेका एक जना कर्मचारीले सिकाए । मैले जाउलो थपेँ । यसरी सबै जनाले खाना खाइसकेपछि पुनः पाठ सुरु गरियो । यसरी पाठ सकेपछि लाइन मिलाएर बाहिर निस्कनुपर्ने रहेछ । बाहिर निस्किएपछि मात्रै सबै जना गफ गर्न मस्त भए । यस्तो खालको अनुभव मेरो लागि मात्रै होइन, विभिन्न देशमा रहेको बुद्धधर्मसम्बन्धी पुस्तक लेखिसक्नु भएका हिरण्यलालजीको लागि पनि पहिलो पटक थियो ।