श्री छ्यु नान यौले सोच-विचार गरेर थाहा नपाउने कुरा के हो भने केही महिना पछि सन चन शहरमा पर्ने एउटा स्कुलमा शिक्षा दिने आफ्नी श्रीमतीले पनि यहाँ उद्धार दिन आउनुभयो। सन चन सरकारले शिक्षकहरु मध्येको असल शिक्षक छानेर प्रकोपग्रस्त क्षेत्रमा पठाउने योजनाबाट उहाँकी श्रीमती पनि त्यहाँ पुग्नुभयो। श्री छ्युले भन्नुभयो—

          मेरी श्रीमतीले यहाँ शिक्षा दिने भन्नुभएको थियो। त्यो बेला उहाँ भन्न मात्र हो भन्ने सोच-विचार गरी उहाँको वाक्य आफ्नो सम्झनामा राखेको थिइनं। यस वर्षको जनवरीमा विदा लिनका लागि म सन चन फर्कें, उहाँले यहाँ शिक्षा दिनेसम्बन्धी सम्झौतामा हस्ताक्षर गर्नुभएको कुरा मैले थाहा पाएँ।

          सधैं आफ्नो इच्छा लगाएर काम गर्ने आफ्नी श्रीमतीले यस्तो निर्णयमा कुनै पनि परिवर्तन हुनसकेन भन्ने कुरा थाहा पाएर श्री छ्युले आफ्नी श्रीमतीलाई समर्थन दिनुभयो। यहाँ जीवन विताउन धेरै कठिनाइ रहेको उहाँलाई थाहा थियो नै, त्यसैले यहाँ शिक्षा दिने व्यक्तिहरु थोरै छन्, आफैँ यहाँको शिक्षा दिने सम्बन्धी कामको जिम्मेवार हुँ, त्यसैले आफ्नी श्रीमतीले यहाँ शिक्षा दिने निर्णय गरिन् भनेर श्री छ्युलाई चिन्ता पनि लाग्यो र खुसी पनि। यस वर्षको फेब्रुअरीमा श्री छ्युकी श्रीमती स्यौं बि चन कान सु प्रान्तको प्रकोपग्रस्त क्षेत्रमा पर्ने लुङ्ग नान प्राथमिक विद्यालयमा एक जना अंग्रेजी शिक्षिका हुनुभयो। उहाँको साथमा आफ्नी आठ वर्षीय छोरी पनि छिन्। श्रीमती स्यौंले भन्नुभयो—

           अब मेरो धेरैजसो काम छ। पहिले तीन कक्षमा अंग्रेजी शिक्षा दिनेछु। फुर्सत छ भने पहाडी क्षेत्रमा रहेका गरिब क्षेत्रका विद्यालय घुमेर उहाँहरुको शिक्षा लिने परिस्थितिलाई जाँचबुझ गरी अझ राम्रो शिक्षा दिन सहायता दिन्छु।

            कान सुमा उद्धार दिने काम गर्न मात्र होइन उक्त परिवारले उ तु क्षेत्रमा पर्ने कान च्यु प्राथमिक विद्यालयमा दुई जना गरिब विद्यार्थीलाई उहाँहरुको जिवन विताउने र शिक्षा लिनका लागि पैसा दिनुभयो।

              हाम्रो विचारमा सन् चनबाट यहाँ आएका उक्त परिवारका तीन जनाबीच भेट्ने समय निकै भयो। तर साँचै कुरा के हो भने यहाँको काम धेरै भएको छ, हप्तामा सात दिन काम गर्नुपर्‍यो र दिन रातमा काम गर्नुपर्‍यो। श्रीमती स्यौंले भन्नुभयो—  

             यहाँ आएर परिवारको कुरा विर्सिंदै आएको जस्तो मलाई लाग्यो। मेरा श्रीमान निर्देशन कार्यालयमा काम गर्नुहुन्छ र उहाँले त रातीसम्म काम गर्नुपर्‍यो। त्यसैले सधैं त्यहाँको छात्राबासमा बस्नुहुन्छ। म र मेरा एक जना सहकर्मीसँग बस्छु। भोजनालयमा खान्छु। यसो गरेपछि म र मेरा श्रीमान दिउँसो र बेलुकीको खाना खाँदा मात्र हाम्रो भेटघाट भोजनालयमा हुने गरेको छ।

              उहाँहरूकी छोरीको नाम लि सा हो। उहाँ प्राथमिक विद्यालयको दुइ कक्षामा पढ्नुहुन्छ। प्रकोपग्रस्त क्षेत्रमा आएर यहाँका साथीहरुसँगसँगै पढ्नुहुन्छ। उहाँका साथीहरु धेरै टाढाको ठाउँमा बस्ने कारणले गर्दा हरेक दिन पढाइ समाप्त भएपछि उहाँका साथीहरु बस लिएर घर फर्कनुहुन्छ। तर बुवा-आमा काममा बस्नुहुन्छ, त्यसैले उहाँ एक्लै बस्नुहुन्छ।

             अरु ठाउँमा बसेर जीवन विताउन धेरै गाह्रो छ। तर प्रयास गरी छ्यु नान यौका परिवारका तीन जनाले सबै कठानाइलाई हटाएका छन्। भूकम्प गएको एक वर्षपछि यी तीनै जनाले धेरै उपलब्धि हासिल गरे।