श्रीमती ये क्वाङ्ग छिन उच्च उत्पादन गर्नुहुने र निकै ध्यान दिनुहुने एक जना लेखिका हुनुहुन्छ। तर उहाँको भनाइ अनुसार लेख लेख्नु त एकदमै कठिनाइ कार्य हो। खास गरी लामो उपन्यास लेख्नु त जीवीत श्रम नै हो। त्यसै भएको हुनाले लेखक लेखिकाले अवश्यनै कठिनाइहरुलाई खप्नुपर्छ र त्यसका साथै एक्लोपनको अवस्थामा दीर्घकालसम्ममा बस्न सिपालु हुनुपर्छ। उहाँले भन्नुभयोः  

        अहिले वर्तमान जीवन यापनमा मानिसहरुवाई लोभ्याउँदै आएका कुराहरु धेरै छन्। केही मानिसहरु काम गर्दा अल्छी वा लापरवाही हुन्छन्। तर यहाँ भन्नुपर्ने कुरा के हो भने लेखक र लेखिकाहरु न अल्छी वा लापरवाही गर्नु हुँदै हुँदैनन्। यदि छिटोभन्दा छिटो गरी नाफा प्राप्त गर्न अपरवाही रुपमा कृतिहरुको रचना गर्न खोजेमा मेहनती नभएका केही पढेकाहरुले यदि उक्त लेख वा उपन्यास पढेमा उनीहरुको मनमा झन् झन् अशान्त हुन जान्छ। यो त नराम्रो कार्य नै हो।

         लेखक लेखिकाको कार्यभार के हो भने मानिसहरुको मनोभावनालाई मालिश गर्नु नै हो। दिनभरि काम गरेपछि उनीहरुको मनोभावना अशान्त छ होला। रातमा खाटमा पल्टाउँदाखेरी बत्तिमुनि केही उपन्यास वा लेख पढ्ने हो भने मनमा कति आनन्द छ हँ। कृतिको विषय सफा पानी जस्तै विस्तार विस्तारै उनको मनमा खन्याइएको झैं मनोभवना पनि विस्तार विस्तारै शान्त हुन जान्छ। यो के हो ? यो त मनोभवनालाई मालिश गर्ने शास्त्री हुन्।

         हाल श्रीमती येले नयाँ लामो उपन्यास लेखिरहनुहुन्छ। त्यसको विषय चाहिं पैचिङ्ग नगरको एक सय वर्षिय इतिहासको परिवर्तन हो। उहाँले पैचिङ्ग अपेराको नाउँव्दारा विभिन्न भागको नाउँ राख्नुहुन्छ। जस्तो उक्त उपन्यासमा रहेको एउटा भागको विषय चाहिं पैचिङ्ग नगरको छाउ याङ्ग मन नाउँको केटबारे। त्यो ठाउँ आफ्ना हजूर बा र हजूर आमाले बसोबास गर्नुभएको स्थान हो। तर आज आएर त्यस ठाउँमा निकै ठूलो परिवर्तन भयो। ती परिवर्तनको पछाडीमा रहेका कथा एकदमै धनाढ्य र प्रशस्त छन्।