धेरै पहिले चीनमा एउटा प्रान्त थियो । त्यो प्रान्तको नाम सोङ भन्ने थियो। त्यो प्रान्तका मानिसहरू निकै आधुनिक र रोचक थिए। आफ्नो देशका जनता निकै बाठा रहेकोमा त्यस प्रान्तका राजा पनि निकै खुसी थिए। त्यस प्रान्तमा हरेक मानिस वास्तवमै धनी सहनशील र केही नयाँ काम गर्न खोज्ने प्रकारका थिए।

      सबैजना सुखी र समृद्ध रहेका थिए। त्यो प्रान्तमा धेरै मात्रामा कलकारखाना र उद्योगधन्दा चलेका थिए।त्यो प्रान्तमा कुनै पनि बेरोजगारी भन्ने नै थिएन। उद्योगधन्दाहरूबाट देशले प्रशस्त लाभ लिने गरेको थियो। जनताले लाएर र खाएर बँचेको रुपैयाँ पैसा देशको ढुकुटीमा जम्मा हुने गर्दथ्यो। पछि कुनै दिन जनतालाई दुःख परेमा त्यो धन-सम्पत्ति काम दिने हुनाले राजाले पनि त्यसलाई सम्हालेर राखेका थिए। राजादेखि जनता पनि खुसी थिए अनि जनतालाई पनि राजाले आफ्ना छोराछोरीलाईजस्तै माया ममता दिएर राखेका थिए।

      त्यस प्रान्तमा एकजना मु यी भन्ने मानिस बसोबास गर्दथे। त्यस प्रान्तका ती मानिस वास्तवमा त्यति बाठा त थिएनन् तर आफूलाई निकै बाठा ठान्थे।तर पनि त्यो प्रान्त समृद्ध अवश्य नै थियो।

      चीनमा रहेको यो सोङ प्रान्त बडो आरामका साथ चलेको थियो। तर के गर्ने र हरेक ठाउँमा एक न एकजना अनौठा मानिस त भेटिने नै गर्दछन् नि। यही सिलसिलामा त्यस प्रान्तमा पनि एक त्यस्तै मानिस बस्दथे। उनको नाम मु यी भन्ने थियो । उनी आफूलाई अरुभन्दा निकै बाठो र भलादमी पनि ठान्ने गर्दथे।उनकी श्रीमती स्योङ र उनका छोरा फा मिलेर मेहनत गरेर फूलका विरुवा रोपेका थिए।तर हावापानी आदिका कारणले गर्दा ती विरुवाहरू त्यत्ति फस्टाउन सकेका थिएनन्। मु यी दिनामा एकपटक भनेजस्तो त्यो विरुवा रोपिएका स्थानमा गएर टहलिन्थे।त र हरेक दिन गएर हेर्दा पनि ती विरुवा फस्टाएका थिएनन्।

      त्यो दिन उनले विचार गरे कि ती विरुवा अव उखेलेर लानुपर्छ अनि घरमा नै राखेर मीठोमीठो खानेकुरा दिएर राख्नुपर्छ। त्यही विचार लिएर उनले टपाटप ती विरुवा टिपेर घरमा राखे अनि त्यो कुरा श्रीमती र छोरालाई पनि सुनाए। पत्यार नलागेर छोरो बारीमा गएको त करेसाबारी त उजाड बनिसकेको छ।यो देखेर विचरा छोरो फा धुरुधुरु रोयो।