सबैजना सुखी र समृद्ध रहेका थिए। त्यो प्रान्तमा धेरै मात्रामा कलकारखाना र उद्योगधन्दा चलेका थिए।त्यो प्रान्तमा कुनै पनि बेरोजगारी भन्ने नै थिएन।उद्योगधन्दाहरूबाट प्रान्तले प्रशस्त लाभ लिने गरेको थियो। जनताले लाएर र खाएर बँचेको रुपैयाँ पैसा प्रान्तको ढुकुटीमा जम्मा हुने गर्दथ्यो। पछि कुनै दिन जनतालाई दुःख परेमा त्यो धन-सम्पत्ति काम दिने हुनाले राजाले पनि त्यसलाई सम्हालेर राखेका थिए। राजादेखि जनता पनि खुसी थिए अनि जनतालाई पनि राजाले आफ्ना छोराछोरीलाईजस्तै माया ममता दिएर राखेका थिए।

      त्यस प्रान्तका जनता निकै मनकारी थिए।उनीहरू राजालाई पनि केही न केही उपहार दिन चाहन्थे। हरेक वर्ष जनताले केही न केही नौला उपहार दिने हुनाले राजा निकै खुसी देखिएका थिए। राजाले पनि आफ्ना ती प्रिय जनतालाई वर्षेनी प्रशस्त धन सम्पत्ति दिन्थे। त्यहाँ के राजा के जनता सबै एक भएर मिलेर बसेका थिए। त्यस प्रान्तमा एकजना फाङ नाम गरेका मानिस पनि बसोबास गर्दथे। उनले कुनै यस्तो चिज बनाउने विचार गरे कि त्यो वस्तु बनाउन चाहे धेरै समय लागोस् केही पनि छैन तर त्यो वस्तु दुरुस्त र प्राकृतिक होस्। उनले यही विचार गरेर नै हात्तीको दाँतमा किम्बूको पातको चित्र बनाउने तर त्यो पात सबै प्रकारबाट प्रकृतिक पातभन्दा फरक नहोस् भन्ने उनलाई लागेको थियो। उनले वास्तविक रङहरु प्रयोग गरेर किम्बूको पात तयार गरे। पातका नशाहरू तयार गरे। पातमा हुने मसिना काँढाहरू पनि तयारी गरे। उनले एउटा यस्तो पात तयार गर्न ठ्याक्कै तीन वर्ष लागेको थियो। तीनवर्षको अवधिपछि उनले त्यो पात राजाका हजुरमा चढाए। राजा उनको सीप देखेर दङ्ग परे। राजाले उनको तलब दोब्बर बनाए।

      यो कुरा त्यस प्रान्तका लिए जीले पनि थाहा पाए।उनले विचार गरे कि तीन वर्षकै अवधिमा एउटा वस्तुले मातृत्व ग्रहण गर्दछ भने केही समय पर्खिदियो भने हरेक वस्तुहरू नै प्राकृतिक बन्न सक्छन्।