उक्त छु राज्यको राजधानीको नाम यिङ भन्ने थियो। यिङ निकै नै ठूलो नगर थियो। त्यस नगरमा सरसफाइको राम्रो बन्दोवस्त गरिएको थियो। त्यस सहरमा खानेपानीको राम्रो सुविधा रहेको थियो। ठाउँठाउँमा सार्वजनिक शौचालयहरूको पनि राम्रो व्यवस्था गरिएको थियो।

      सरकारले पूर्णतया सबै व्यवस्थाहरू पनि गरेको थियो। त्यहाँका जनतामा कुनै कुराको पनि कमी थिएन भनेपनि हुन्छ।प्रायःजसो सबै नै सुकिलामुकिला , स्वास्थ्य र तेजिला थिए।

      यसरी छु राज्यको राजधानी सहर यिङमा एक अचम्मलाग्दा व्यक्ति पनि बसोबास गर्दथे। उनको नाम काङ भन्ने थियो।

      काङ वास्तवमै निकै टाठाबाठा थिए। उनलाई कसैले पनि त्यसै झुक्याउन सक्दैनथ्यो। घरमा एक्ली आमा र उनीमात्र बसेका थिए। दिन बित्दै गयो। उनकी आमा पनि बूढी हुँदै गइन्।

      उनी अलिअलि रोगी पनि थिइन्। काङसँग आमालाई राम्ररी उपचार गराउनका लागि प्रशस्त पैसा पनि भएन। त्यसैले काङले एउटा सानो जुक्ति निकाल्यो आज। उसले आमालाई लिएर बजारतिर गयो।  उसले चिच्याएर कराउँदै भन्यो-"मेरी आमा विक्रीमा छिन् जसलाई चाहिन्छ किनेर लगे पनि हुन्छ ।"

      त्यहाँ मानिसको भिड जम्मा भयो।अनि मानिसहरूले आमा बेच्नुपर्ने कारण सोधे। उसले भन्यो कि आमा विक्रीमा नै हो तर जसले किन्छ यो विचार गरिदिनुहोला कि उहाँ विरामी र बूढी पनि हुनुहुनछ त्यसैले उहाँको उपचार पनि राम्री गरिदिनुहोला अनि हेरचाह पनि राम्री गरिदिनुहोला।

      यो सुनेपछि मानिसहरूले उसको कुरा बुझे। वास्तवमा ऊ आफ्नी आमालाई धेरै माया गर्ने रहेछ।पैसाको कमीले यस्तो भनेको हो भनेर सबैले बुझे।

      सबै मिलेर उसकी आमाको उपचार गराइदिए। उसको चलाखीको सबैले तारिफ गरे।