पहिले-पहिले चीनमा एउटा प्रान्त थियो । त्यो प्रान्तको नाम छि भन्ने थियो। त्यो प्रान्तका जनता निकै प्रिय आधुनिक र मजाका थिए। आफ्नो प्रान्तका जनता निकै टाठाबाठा रहेकोमा त्यस प्रान्तका राजा पनि निकै खुसी थिए। त्यस प्रान्तमा हरेक मानिस वास्तवमै धनी सहनशील र केही नयाँ काम गर्न खोज्ने प्रकारका थिए।

      सबैजना सुखी र समृद्ध रहेका थिए। त्यो प्रान्तमा धेरै मात्रामा कलकारखाना र उद्योगधन्दा चलेका थिए। त्यो प्रान्तमा कुनै पनि बेरोजगारी भन्ने नै थिएन। उद्योगधन्दाहरूबाट प्रान्तले प्रशस्त लाभ लिने गरेको थियो। जनताले लाएर र खाएर बँचेको रुपैयाँ पैसा प्रान्तको ढुकुटीमा जम्मा हुने गर्दथ्यो। पछि कुनै दिन जनतालाई दुःख परेमा त्यो धन-सम्पत्ति काम दिने हुनाले राजाले पनि त्यसलाई सम्हालेर राखेका थिए। राजादेखि जनता पनि खुसी थिए अनि जनतालाई पनि राजाले आफ्ना छोराछोरीलाईजस्तै माया ममता दिएर राखेका थिए।

      त्यो राज्यमा हरेकका केही न केही सौखहरू थिए। त्यस प्रान्तमा एकजना मो ल भन्ने धनी व्यक्ति बस्दथे। उनले आफ्ना घरमा थुप्रै घोडाहरू पालेका थिए। ती विभिन्न घोडाहरूमध्ये एउटा घोडा निकै राम्रो थियो। त्यो घोडा बेचेर धेरै रुपैयाँ आर्जन गर्न सकिने उनले सोचाइ राखेका थिए। त्यसै भएको हुनाले मो लले आफ्नो घोडा लिएर बेच्न भनेर एउटा सार्बजनिक स्थानमा पुगे। त्यहाँ मानिसहरूको निकै जमघट हुने गर्दथ्यो। उनी बिहान सबेरै त्यो घोडा लिएर जान्थे। तर तीन दिनसम्मको पर्खाइमा पनि उनको घोडा किन्न त परै जाओस् घोडाको दाम सोध्न पनि कोही पनि आएनन्। उनी धेरै दुःखी बने। उनले यो कुरा सुनेका थिए कि त्यस गाउँमा एकजना मानिस छन्।

      ती मानिसको नाम पो ल हो। पो ल वास्तवमै घोडा विशेषज्ञ थिए। मो ल ले यो विचार लिए कि यदि पो ललाई हातमा लिन सकियो भने अवश्य पनि घोडा बेच्न सकिन्छ। उनी सरासर पो लको घरमा गएर आफ्नो समस्या राखे। घोडा बेचिदिए केही रकम पनि पो ललाई दिने भनेर कबोल गरे। सोअनुसार उनी हरेक बिहान घोडा लिएर गएको स्थानमा पो ल पनि पुगे। घोडालाई चारैतिरबाट पो लले जाँचेर हेरे। पो लले घोडा हेरेको देखेर सबैजना मानिस त्यहाँ भेला भए। पो ल घोडाको विशेषज्ञ हुन् भन्ने कुरा सबैले थाहा पाएकै थिए। पव लले सबैलाई त्यो घोडा राम्रो छ भनिदिए। मो लले राखेको दामभन्दा दश गुना बढी दाममा उक्त घोडा बिक्री भयो। मो लले आज विशेषज्ञको सही अर्थ बुझे।