सबैजना सुखी र समृद्ध रहेका थिए। त्यो प्रान्तमा धेरै मात्रामा कलकारखाना र उद्योगधन्दा चलेका थिए।त्यो प्रान्तमा कुनै पनि बेरोजगारी भन्ने नै थिएन। उद्योगधन्दाहरूबाट प्रान्तले प्रशस्त लाभ लिने गरेको थियो। जनताले लाएर र खाएर बँचेको रुपैयाँ पैसा प्रान्तको ढुकुटीमा जम्मा हुने गर्दथ्यो। पछि कुनै दिन जनतालाई दुःख परेमा त्यो धन-सम्पत्ति काम दिने हुनाले राजाले पनि त्यसलाई सम्हालेर राखेका थिए। राजादेखि जनता पनि खुसी थिए अनि जनतालाई पनि राजाले आफ्ना छोराछोरीलाईजस्तै माया ममता दिएर राखेका थिए।

      त्यो सोङ नामको राज्यमा एकजना बडो सौखिन मानिस बस्दथे। त्यस राज्यका मानिसहरूका आ-आफ्नै प्रकारका सौखहरू थिए तर त्यस लि छङ नाम गरेको मानिसमा चाहिँ बाँदर पाल्ने ठूलो इच्छा र सौख पनि थियो। लि छङले प्रशस्तै संख्यामा बाँदरहरू पालेको थियो। बाँदर यस्तो प्राणी कि उसले मानिसका सबै प्रकारका संवेदना बुझ्न सक्छ तर पनि बोलेर व्यक्त गर्न भने सक्दैन ऊ।यहाँ पनि त्यही कुरा व्याप्त थियो। बाँदरहरू लि छङको कुरा बुझ्न सक्थे अनि लि छङ पनि आफूले पालेका बाँदरहरूको भाषा र उनीहरूको समस्या बुझ्ने नै गर्दथे। यसरी त्यस स्थानमा बाँदर र मानिसको बीचमा निकै राम्रो सम्वन्ध चलेको थियो। यो कुरा देखेर वरिपरिका मानिसहरू सबै नै चकित परेका थिए।

      लि छङ धेरै नै दयालु थिए।उनले आफ्नो परिवारको गाँस काटेर पनि आफ्ना बाँदरहरूलाई खुसी पारेका थिए। पछि समय बित्दै जाँदा लि छङका परिवारका सदस्यहरूले खाना कम भयो भनेर विद्रोह गर्न थाले। यो कुरा देखेर लि छङले बाँदरलाई दिने खानाको पारिमाण घटाउने विचार गरे। सिधा कुरा भन्दा बाँदरहरू रिसाउने डर हुन्थ्यो त्यहाँ। त्यसैले उनले एउटा ट्रिक गर्ने विचार उनले गरे।उनले बाँदरहरूलाई सामूहिक रुपमा भने-

     "म तिमीहरूलाई बिहान तीनवटा कटुस दिन्छु अनि बेलुका चारवटा दिन्छु हुन्छ कि हुँदैन "？यो सुनेर सबै बाँदर रिसाए।

      केही समयपछि लि छङले पुनः ल त ल म तिमीहरूलाई बिहान चारवटा अनि बेलुकीचाहिँ तीनवटा कटुस दिन्छु हुन्छ त भनेर सोधे। चारवटा भन्ने शव्द सुनेपछि सबै बाँदरहरू खुसीले जुर्मुराए। आफ्नो ट्रिक सफल भएकोमा लि छङ मुसुमुसु हाँसे। बाँदरहरूले आफू जिल्लिएको थाहै पाएनन्।