आज म विदामा नेपाल फर्कने क्रममा बाटोमा मैले देखेका र प्रत्यक्ष अवलोकन गरेका केही कुराहरूका बारेमा वर्णन गर्दैछु। गत जुलाई महिनाको तेह्र तारिख बिहान नौबजे सिआरआईबाट निस्केँ। कार्यालयको मोटरले दशबजे विमानस्थल पुर्‍याइदियो। चाइना साउदर्नको काउन्टरमा गएर टिकट आदि कुरा देखाएँ। त्यसपछि म सामान जाँच गर्ने स्थानमा पुगेँ। मेरो सामान पाँच सात केजी बढी नै भयो। त्यो सामानको प्रतिकेजी एकसय पाँच आरएमबीको दरले तिर्नुपर्ने भयो। त्यहाँ मैले विचार गरेँ कि कसरी त्यो रकमबाट म छुट पाउन सक्छु त भन्ने लाग्यो। एक वर्षसम्म चीनमा बस्दा मैले चिनियाँ भाषामा केही दखल गरेको थिएँ। मलाई मनमा लागेका कुराहरू भन्न सक्थेँ नै। त्यसैले यसमा किन कोसिस नगर्ने त भनेर मैले आफ्ना कुराहरू राखेँ। आफू चिनियाँ रेडियोमा काम गर्ने व्यक्ति भएको र आफूलाई सहयोग गर्न भनेर अनुरोध गरेँ। काउन्टरमा बसेकी एक युवतीले आफूले निर्णय गर्न नसक्ने हुनाले आफ्ना उच्चपदस्थलाई बोलाइन्। उनलाई मैले आफ्नो परिचयलगायत सबै कुराहरू स्पष्ट रुपमा भनेँ। सबै कुरा सोचेर उनले मलाई छुट दिलाइन्। त्यहाँ एकातिर चिनियाँहरूको मायालुपनाले काम गर्‍यो भने अर्कातिर मैले सिकेको चिनियाँ भाषाले पनि निकै राम्रोसँग काम गरेको थियो। म निश्चिन्त भएँ। उनीहरूले मलाई बोर्डिङ पास दिए। म उनीहरूले लेखेर दिएअनुसारको काउन्टरमा गएर बसेँ। त्यहाँ एकै पटकमा सैयौँ जहाजहरू उडान र अवतरण गरिरहेका थिए तर पनि कसैमा हतारको भाव थिएन कसैमा पनि आँत्तिएको झल्को देखिँदैनथ्यो। त्यत्तिकमा बढी काउन्टर थिए तापनि कोही पनि भुलेर अर्को ठाउँमा पुग्ने अवस्था थिएन। किनभने त्यहाँ हरेक बाटाहरू स्पष्ट थिए।

      त्यसको अर्थ के लाग्छ भने त्यहाँको व्यवस्थापन पक्ष चुस्त छ। त्यहाँ अनियमितता छैन घुसखोरी छैन अनि कामको सम्मान त्यहाँ देखिन्छ। म सभा बाह्र बजेको उडानबाट क्वाङ चौ जानु थियो। नियमानुसार एघार बजेर पैँतालिस मिनेटको समयमा काउन्टर खुल्यो। आफ्नो ह्यान्ड ब्याग लिएर म जहाजतर्फ गएँ। नियमानुसारको सिटमा बसे। बिस्तारै बिस्तारै जहाजले आफ्नो भीमकाय शरीर चलाउन थाल्यो। तीनवटा निकै नै ठूला क्यावीन गरेको उक्त जहाजमा करिवन चारसयको संख्यामा यात्रुहरू चढे। त्यो उहानमा धेरैजसो बालबालिका पनि थिए। उनीहरू चलेर र हल्ला गरेर बालसुलभ बानीहरू देखाउँथे। मेरो झ्यालको सिट परेको थियो। उडान समय भइसके पनि हाम्रो जहाज उड्ने तर्खरमा थिएन। मैले परिचारिकासँग वमन द फिची वैसम पु फै । सम वैन्थी मा भनेर सोधेँ। त्यसको अर्थ हाम्रो जहाज किन नउडेको केही समस्या छ कि भनेको हो। उनले भनिन् मैयो वेन्थी द। खस याओ हन्तो द फिची भनिन्। लाइनमा धेरै जहाजहरू रहेका र एकएक गरेर उड्ने भनेर जवाफ उनले दिइन्। यसरी पर्खिरहने क्रममा सभा बाह्रको फ्लाइट आधा घण्टा ढिलो गरेर पौने एकबजे मात्र उड्यो। एक वर्षपछि म घर फर्कने क्रममा थिएँ। त्यसैले कतिखेर नेपाल पुग्ने होला भनेर मन पनि एकोहोरो भएको थिएँ। विहान ब्रेकफास्ट मात्र गरेर एअरपोर्ट गएको हुनाले कताकति भोकको आभाष पनि भएको थियो। जहाजले आफ्ना पङ्ख फिँजाएपछि क्रमशः हामी पैचिङबाट सुदूर दक्षिणको यात्रा सुरु गर्न थाल्यौँ।

      बेलाबेलामा हावाको दबाबले जहाज केही हल्लिएकोजस्तो अनुभव हुन्थ्यो अन्य समयमा घरभित्रै बसेजस्तै नै हो यो यात्रा। क्वाङ चौसम्म करिब तीन घण्टा पन्ध्र मिनेटको यात्रापछि पुगिने स्थान भएको कुरा कम्प्युटरमा हेरेर थाहा हुन्थ्यो। करिब एक बजेर पन्ध्र मिनेटजति जाँदा होस्टहरूले जुसहरू लिएर आए। जुस पिएलगत्तै नै लन्च खुवाउने तयारी गरेको देखियो। निकै नै तातो खाना सागसब्जी अनि सि फुड साथमा तातो चिकन करी दिए। त्यो खाएपछि पुनः जुसहरू दिए। एक प्रकारले भन्ने हो भने भोकाएको समय परेको हुनाले खाना पनि निकै नै खाइएछ। अब कताकता अलिअलि निद्राको महसुस भएको थियो। यसो निदाउन त खोज्ने फेरि घर कतिखेर पुगिएला भन्ने प्रतीक्षा अनि जहाज यसो हल्लँदा कताकता मौनता भङ्ग हुन्थ्यो।

      फेरि सपनाको सागरमा डुब्न पुगिन्थ्यो अनि आफू एक्लै भएको हुनाले आफ्ना सामानहरू सकुशल रहेनरहेको कुराले पनि त्यत्तिकै पिरोल्थ्यो। यति हुँदाहुँदै मिनेट मिनेटको पर्खाइपछि घडीले तीन बजाएको सङ्केत गरेको थियो। अब हाम्रो जहाजले आफ्नो गतिलाई निकै नै सीमित पारेको अनुभव भएको थियो। हाम्रो प्रतीक्षाको घडी सकिने अवस्था भएको थियो। हाम्रो जहाज क्वाङ चौ उपत्यकामा प्रवेश गरिसकेको थियो। लाग्यो कति व्यवस्थित सहर कति ठूलो र चम्किलो शहर अनि कति मनमोहक सहर। त्यत्रो सहर कसरी निर्माण भयो होला त अनि मेरो देश नेपालमा किन सहर व्यबस्थित हुन सकेन त भनेर मेरा मनमा एक्कासी प्रश्नहरू छचल्किए। अनि म अवाक भएर रहेँ। मेरो प्रश्न सुनेर मेरो मन नै अनुत्तरित भएर आयो। यही प्रश्नोत्तरको डुबुल्कीमा परेकै समयमा हाम्रो जहाजका पाङ्ग्रा क्वाङ चौको विशाल अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा अवतरित भए।