धेरै पहिलेको कुरा हो। चीनमा एउटा प्रान्त थियो । त्यो प्रान्तको नाम तुङ भन्ने थियो। त्यो प्रान्तका मानिसहरू निकै आधुनिक र असल थिए। आफ्नो प्रान्तका जनता निकै बाठा रहेकोमा त्यस प्रान्तका राजा पनि निकै खुसी थिए। त्यस प्रान्तमा हरेक मानिस वास्तवमै धनी सहनशील र केही नयाँ काम गर्न खोज्ने प्रकारका थिए।

      सबैजना सुखी र समृद्ध रहेका थिए। त्यो प्रान्तमा धेरै मात्रामा कलकारखाना र उद्योगधन्दा चलेका थिए। त्यो प्रान्तमा कुनै पनि बेरोजगारी भन्ने नै थिएन। उद्योगधन्दाहरूबाट प्रान्तले प्रशस्त लाभ लिने गरेको थियो। जनताले लाएर र खाएर बँचेको रुपैयाँ पैसा प्रान्तको ढुकुटीमा जम्मा हुने गर्दथ्यो। पतुङ कुनै दिन जनतालाई दुःख परेमा त्यो धन-सम्पत्ति काम दिने हुनाले राजाले पनि त्यसलाई सम्हालेर राखेका थिए। राजादेखि जनता पनि खुसी थिए अनि जनतालाई पनि राजाले आफ्ना छोराछोरीलाईजस्तै माया ममता दिएर राखेका थिए।

       त्यस तुङ भन्ने राज्यका राजा जनताले कत्तिको बुद्धि छ त भनेर जाँच्न र त्यसमा रमाउन चाहन्थे। राजाको नाम थियो हाउ पाउ। हाउ पाउको दरबारकै छेउमा एकजना चलाख युवक ची सङ बस्दथे। ती युवकले राजालाई के नयाँ कुरा दिएर आफ्नो नाम कमाउने होला भनेर सोचे। नभन्दै उनले एउटा नयाँ विचार निकाले देशको रक्षाका लागि लडाकु भाले राजालाई दिने। जुन भालेलाई देखेर सबै नै प्रकारका चराहरू डराउने विश्वास उनले राखे। यही कुरालाई ख्याल गरेर उनले यस्तो भाले राजालाई चढाउने कुराको बिन्ती उनले राजासँग गरे। राजा पनि आफ्ना जनताको चतुर बुद्धि देखेर मख्ख परे। राजालाई उनले अबको दश दिनमा लडाकु भाले चढाउने कुरा बताए।

      दश दिनपतुङ राजाले भाले लिएर आउ भनी आदेश दिए। चि सङले भने कि अहिले लडाकु भाले अहिले पखेटा चलाउने र उड्ने तालिम गर्दैछ। त्यसको दश दिनमा राजाले फेरि भाले लिन गए। चि अबको दश दिनमा मात्र भाले तयार हुने कुरा बताए। यसरी तीन पटकसम्म चि सङले भाले दिन सकेनन्। बल्ल उनले राजालाई भाले दिए। भाले फटफट गरेर उड्न थाल्यो। तर त्यो भाले कुखुराको भाले थिएन त्यो त चि सङले चालीस दिन लगाएर बनाएको काठको भाले थियो। उनको त्यो कार्यकुशलता देखेर राजा धेरै खुसी भए।