खासगरेर कन्फ्युसियस कक्षाको इटहरी शाखाको उद्घाटन गर्ने मिति निकै नजिक आएको थियो। त्यसैले मेरो साथमा आठ केजी तौलको एउटा साइनबोर्ड पनि रहेको थियो। मैले त्यहाँ चीन सरकारको लक्ष्यअनुसार नै चिनियाँ भाषा कक्षा खोल्नका लागि त्यो बोर्ड तयार गरेको कुरा बताएँ। अफिसर मेरो कुराबाट प्रभावित त भए तर काठमाण्डौ उड्ने जहाज सानो भएको र धेरै सामान लिएर जान गाह्रो हुने कुरा बताए। त्यसपछि मैले सि आर आइ नेपाली सेवाका उपप्रमुख रबिलाई यी सबै कुरा बताएर समस्या परेको कुरा बताएँ। सम्बन्धित अधिकारीसँग रबिजीले कुरा गर्नुभयो। करिब पन्ध्र मिनेटसम्मको कुराकानीपछि अफिसरले मलाई सामानको बढी पैसा तिर्नुनपर्ने कुरा बताएर गेटबाट जानदिए। यति काम गरिसकेपछि म संबन्धित काउन्टरमा गएर बसेँ। मैले एकवर्षसम्म नेपालीहरूसँग त्यति भेट गर्न पाएको थिइँन तर क्वाङ चौको उक्त काउन्टरमा गएर हेर्दा त जताततै नेपाली नै नेपाली देखेँ। मलाई धेरै खुसी लाग्यो। त्यहाँबाट काठमाण्डौ जाने अधिकाँश यात्रुहरू नेपाली नै थिए।

      मुख्यतया चिनियाँ सामानका काठमाण्डौका थोक विक्रेताहरू तथा चीनका विभिन्न कलेजमा पढ्ने नेपाली विद्यार्थीहरू मैले त्यहाँ देखेँ। समयभन्दा करिब पन्ध्र मिनेटजति ढिला गरेर हामीलाई प्लेनतर्फ जाने बाटो खुला गरिदिए। सबै यात्रुहरू जहाजमा बसिसकेका थिए तर पनि प्लेन उड्ने सुरसार थिएन त्यहाँ। मैले त्यहाँस्थित् होस्टेसलाई जहाज उड्न किन ढिला भएको होला भनेर सोधेँ। उनीहरूले बताए कि चीनस्थित नेपाली राजदूत पनि नेपाल फर्कने क्रममा हुनुभएकोले केही ढिला भएको कुरा मैले बुझेँ। यसरी जहाज तोकिएको समयभन्दा करिब एकघण्टा ढिला गरेर बल्ल उड्न सफल भयो। अब भने मलाई केही आशाहरू लाग्यो। म चढेको जहाज चीनको जमिनमाथि नै रहेको थियो तर मेरो मन भने नेपाल पुगिसकेको थियो। मलाई खुसी थाम्न निकै गाह्रो परिरहेको थियो। जहाजमा बताइएअनुसार चिनियाँ समय साढे बाह्रबजे हामी काठमाण्डौ पुग्नेछौँ। मैले समयको हिसाब गरेर हेरेँ आहा म सभा दशबजेतिर त मेरो देश पुग्नेछु। यही सोच्दै रहेँ। त्यस जहाजमा पनि मैले झ्यालको सिट पाएको थिएँ। चीनका कैयौँ शहरहरू प्लेनले पार गरिरहेको थियो। ती शहरहरू धेरै नै उज्याला र चम्किला थिए। मेरो नेपालको काठमाण्डौ शहर पनि कहिले त्यति उज्यालो हुने होला भनेर धेरै सोचेँ मैले। जहाजमा धेरैको सङ्ख्यामा नेपाली यात्रु थिए। उनीहरू आआफ्नै गफमा व्यस्त थिए त्यहाँ। कोही सामानको कुरा गर्थे अनि कोही आफन्त जनको कुरा गर्थे। अनि कोहीभने आफ्नो पढाइको कुरा गरिरहेका थिए।

       मेरो सिटसँगै एकजना युवती परेकी थिइन् उनी चीनको एक शहरमा डक्टरी पढ्दै गरेको कुरा उनले बताइन्। उनीसँगै एकजना सत्तरी वर्षजतिका मानिस पनि थिए। ती मानिस ती युवतीका हजुरबा रहेछन्। यिनै कुरा हुँदाहुँदै जहाजमा खाना दिए सबैलाई। साथै जुस पानी आदि पनि दिने काम भयो। यसरी हामीले प्लेनमा चार घण्टाजति बिताएपछि जहाजले आफ्नो गति निकै घटायो। अब केहीबेरमै काठमाण्डौ अवतरण गर्ने भन्ने कुराको अनाउन्स पनि त्यहाँ गरियो नभन्दै हाम्रो जहाज नेपाली समय दश बजेर पन्ध्र मिनेटमा काठमाण्डौ उत्रियो। म धेरै खुसी भएँ। मलाई आफन्तजन भेट्न निकै हतार भइसकेको थियो। निकै छोटो समयमा नै मैले इमिग्रेसन पार गरेँ। बाहिर मेरी श्रीमती र एकजना मेरा मित्र राजन मलाई पर्खेर बसेका थिए। मैले नेपाललाई धेरै निहालेँ। एअरपोर्टमा केही सुधार आएको महसुस मैले गरेँ। करिब एघारबजे म मेरो घर पुगेँ।