म बाइस दिनको वार्षिक विदामा नेपाल आएपछि पुनः चीनतर्फ फर्कने क्रममा बाटोमा मैले देखेका र प्रत्यक्ष अवलोकन गरेका केही कुराहरूका बारेमा वर्णन गर्दैछु। गत जुलाई महिनाको तेह्र तारिखका दिन वार्षिक विदामा म आफ्नो घरतर्फ गएको थिएँ। त्यसपछि म अगष्ट तीन तारीखका दिन बेलुकी एघार बजेको उडानबाट क्वाङ चौहुँदै पैचिङतर्फ आउनुपर्ने भएको थियो। त्यसैले म बेलुकी पौने नौबजेतिर काठमाण्डौको त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल पुगेँ। मलाई त्यहाँसम्म पुर्‍याउँन मेरी श्रीमती रजनी र ग्लोबल कलेजका मित्र राजन खतिवडा आउनुभएको थियो। काठमाण्डौमा रहँदा पनि मैले ग्लोबल कलेजका मित्रहरूबाट न्यानो आतिथ्य अवश्य नै पाएको थियो । त्यसपछि पौने नौबजे उहाँहरू घरतर्फ फर्कनुभयो। मैले सर्वप्रथम त चाइना साउदर्नको काउन्टरमा गएर टिकट आदि कुरा देखाएँ। त्यसपछि म सामान जाँच गर्ने स्थानमा पुगेँ। मेरो सामान एकदुई केजीमात्र बढी भएको थियो। नियमानुसारको काम सकिएपछि चाइना साउदर्नको काउन्टरबाट मैले बोर्डिङ पास पाएँ। त्यसपछि म इमिग्रेसनको कामको लागि व्यस्त भएर रहेँ। इमिग्रेसनले सामान्य सोधपुछ गरेपछि मलाई ह्यान्डव्याग चेक गर्ने स्थानमा लगियो। त्यस व्यागका सबै सामानहरू राम्री हेर्ने काम भयो। त्यसपछि म सबै यात्रु भेला भएर बस्ने स्थानमा पुगेँ। त्यहाँ सबैजना आआफ्नै गफमा व्यस्त थिए। त्यहाँ भएका धेरैजसो यात्रुहरू मलेसिया तथा अरब क्षेत्रमा काम गर्न जाने मानिसहरू देखिन्थे। धेरैजसोले त्यो यात्रालाई नै पहिलो यात्रा बनाउने क्रममा थिए। त्यहानजिकै एकजोडी वृद्धवृद्धा पनि बसेका थिए। उनीहरू गल्फ एअरको जहाजबाट क्यानडा जाने तर्खरमा थिए। कसैको उडान डिले भएको थियो। दिउँसो तीनबजेको टिकट थियो रे जहाज नै आएन रे अनि राती बाह्रबजेमात्र जाने रे। सबैका आआफ्नै प्रकारका समस्याहरू थिए। नेपाली समयअनुसार राती एघार बजेको उडान थियो त्यो। नभन्दै साढेदश बजे नै जहाजमा चढ्नका लागि हामीलाई बोलाइयो। करिब एक सय पचास जना यात्रु अट्ने जहाजले हामीलाई प्रीक्षा गरेर बसेको थियो। नियमानुसनर बोर्डिङ पास देखाएर हामी प्लेनमा चढ्यौँ। लेखिएअनुसार आ-आफ्ना सिटमा गएर हामी बस्यौँ। नभन्दै करिब बीस मिनेटपछि जहाज चल्न थाल्यो। ठीक एघारबजे हाम्रो जहाजले पङ्ख फिँजायो। मैले एकवर्षका लागि नेपालसँग विदा मागेँ। जहाजले बिस्तारै आफ्नो उचाइ बढायो। करिब चालीस हजार फिटको उचाइमा पुगेपछि जहाजले तीब्र गति लियो। राती साढे एघारबजे नै भएपनि जहाजका परिचारिकाहरूले तात्तातो खाना लिएर आए। मैले घरमा त्यति धेरे खाना खाएको थिइनँ। मैले केही न केही खाने विचार गरेँ। उनीहरूले मलाई चिकेन वा सि फूड के खाने भनेर सोधे। मेरो दिल सि फूडमा गयो । मैले सि फूड र तातो खाना खाएँ।

      हाम्रो यात्रा क्रमशः अघि बढिरहेको थियो। हामी धेरै माथि थियौँ। मलाई झ्यालको सिट परेको थियो। म बेलाबेलामा तलतिर हेर्थेँ। कतै नदी बगेको देखिन्थ्यो। कतै समुद्रका टुक्रटुक्री देखिन्थे। मैले त्यो बेला निकै रमाइलो पनि महसुस गरेँ किनकि मलाई एउटा दृश्यले ज्यादै लोभ्यायो। शुक्लपक्षको बेला रहेछ क्यारे। त्यसैले पूर्णचन्द्र लागेको थियो। त्यो चन्द्माको छायाँ नदी तलाउ र समुद्रमा पर्दा अनि जहाजले गति लिँदा त्चन्द्रमा नै पनीमा तैरिएर हिँडेको महसुस हुन्थ्यो। जबसम्म चन्द्रमाको छायाँ देखिन्थ्यो तबसम्म त्यहाँ पानीको सतह छ भन्ने स्पष्ट गर्दथ्यो मेरो मनले अनि यदि पूर्णचन्द्रको छायाँ नदेखिएमा त्यहाँ जङ्गल वा अन्य जमिन केही होला भनेर बुझ्न सकिने अवस्था थियो। मलाई रातीका ती दृश्यहरूले धेरै लोभ्याए त्यसैले मैले सुत्न इच्छा गरेर पनि मेरा आँखा लाग्न सकेनन्। मैले जहाजमा सुत्न नसक्नुमा त्यो प्राकृतिक छटामात्र पूर्ण जिम्मेवार थिएन घरको यादले पनि त्यस विषयमा निकै ठूलो भूमिका खेलेको थियो।

      बेलाबेलामा हावाको दबाबले जहाज केही हल्लिएकोजस्तो अनुभव हुन्थ्यो अन्य समयमा घरभित्रै बसेजस्तै नै हो यो यात्रा। क्वाङ चौसम्म करिब चार घण्टा पन्ध्र मिनेटको यात्रापछि पुगिने स्थान भएको कुरा कम्प्युटरमा हेरेर थाहा हुन्थ्यो अनि बेलाबेलामा चिनियाँ तथा अङ्ग्रेजी भाषामा अनाउन्स पनि हुने गर्दथ्यो। अब कताकता अलिअलि निद्राको महसुस भएको थियो। यसो निदाउन त खोज्ने फेरि कतिखेर गन्तव्यमा पुगिएला भन्ने प्रतीक्षा अनि जहाज यसो हल्लँदा कताकता मौनता भङ्ग हुन्थ्यो।

      फेरि सपनाको सागरमा डुब्न पुगिन्थ्यो अनि आफू एक्लै भएको हुनाले आफ्नो सामान सकुशल रहे नरहेको कुराले पनि त्यत्तिकै पिरोल्थ्यो। यति हुँदाहुँदै मिनेट मिनेटको पर्खाइपछि घडीले पाँच बजाएको सङ्केत गरेको थियो। अब हाम्रो जहाजले आफ्नो गतिलाई निकै नै सीमित पारेको अनुभव भएको थियो। हाम्रो प्रतीक्षाको घडी सकिने अवस्था भएको थियो। हाम्रो जहाज क्वाङ चौ उपत्यकामा प्रवेश गरिसकेको थियो। लाग्यो कति व्यवस्थित सहर कति ठूलो र चम्किलो शहर अनि कति मनमोहक सहर। त्यत्रो सहर कसरी निर्माण भयो होला त अनि मेरो देश नेपालमा किन सहर व्यबस्थित हुन सकेन त भनेर मेरा मनमा एक्कासी प्रश्नहरू आउँथे। यही प्रश्नोत्तरको डुबुल्कीमा परेकै समयमा अनि झिसमिसे उज्यालो हुँदा जा विहान साढे पाँच बजेको समयमा हाम्रो जहाजका पाङ्ग्रा क्वाङ चौको विशाल अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा अवतरित भए।