मा कलकारखाना र उद्योगधन्दा चलेका थिए।त्यो प्रान्तमा कुनै पनि बेरोजगारी भन्ने नै थिएन। उद्योगधन्दाहरूबाट देशले प्रशस्त लाभ लिने गरेको थियो। जनताले लाएर र खाएर बँचेको रुपैयाँ पैसा देशको ढुकुटीमा जम्मा हुने गर्दथ्यो। पयान कुनै दिन जनतालाई दुःख परेमा त्यो धन-सम्पत्ति काम दिने हुनाले राजाले पनि त्यसलाई सम्हालेर राखेका थिए। राजादेखि जनता पनि खुसी थिए अनि जनतालाई पनि राजाले आफ्ना छोराछोरीलाईजस्तै माया ममता दिएर राखेका थिए।

      मानिसको भाग्य पनि कस्तोकस्तो हुने होला । जन्म कहाँ हुर्कने कहाँ अनि मृत्युवरण कहाँ हुने होला । यो संसारको नियम पनि अचम्मकै रहेको छ। एउटा मानिस यान राज्यमा जन्मेको थियो अर्थात् यान राज्य नै उसको मातूभूमि सावित भयो अवश्य नै। तर लेखान्त पनि के के हुन्छ के के हगि।कारणवश उसको हुर्कनेक्रम चाहिँ छु भन्ने राज्यमा हुनगयो। उसका जवानीका दिनहरू छु राज्यमै बितेर गए। समयको प्रवाहसँगै ऊ आज निकै बूढो भइसकेको छ। तर पनि उसले आफू जन्मेको माटोलाई भुल्न पटक्कै सकेन त्यसैले लाग्यो ऊ यान राज्यतिर। तर यान राज्य जाने बाटोमा चिन भन्ने राज्य पर्दथ्यो। अर्थात् ऊ चिन राज्य भएर नै उसको मातूभूमि पुग्न सक्थ्यो। ऊसँगै बाटो हिड्ने यात्रु अलि फटाहा स्वभावका रहेछन्। त्यसैले उसलाई मूर्ख बनाउनका लागि उनीहरूले एउटा चाल गर्ने विचार गरे।

      उनीहरूले चिन राज्यलाई नै यान राज्य हो भने। उनीहरूले यो यान राज्य हो नि भने।ऊ यो सुनेर केही उदास भयो। अनि उनीहरूले यो यान राज्यको मन्दिर हो भनेर देखाए।उसलाई लाज लागेजस्तो भयो। अनि उनीहरूले यो तिम्रो पुर्खाको घर हो भनी देखाए। उसले घोप्टे मुन्टो लगायो। यो तिम्रा पुर्खाहरूको चिहान हो भनी देखाए। ऊ दुःखी भएर रह्यो।तर हिँड्दै जाँदा ऊ साँच्चिकै आफू जन्मेको राज्यमा पुग्यो। उसले त्यहाँ अघि भनिएका कुराहरू स्पष्ट देख्यो। त्योबेला ऊ धेरै खुसी भयो। आफ्नो मातृभूमि पुग्दा ऊ धेरै खुसी देखियो।