एकादेशमा एउटा भेडो थियो । त्यो भेडो निकै घमण्डी थियो। ऊ आफूलाई संसारकै सर्वशक्तिमान् सम्झन्थ्यो। ऊ कसैले भनेको पनि मान्दैनथ्यो। उसका बुबा आमाले घमणडी हुनु हुँदैन भनेर सम्झाइबुझाइ गरे भने ऊ आमा बुबामाथि उल्टै जाइलाग्थ्यो। साथीभाइले केही कुरा सम्झाउँदा पनि ऊ त्यसलाई गाली सम्झन्थ्यो। कोही आफन्तले केही अर्तिबुद्धि दियोभने पनि ऊ त्यसलाई बेइज्जत सम्झन्थ्यो। अनि उसका अति मिल्ने साथीले ऊ नबिग्रियोस् भनेर धेरै प्रयत्न गरेर सम्झाउँथे तर त्यसलाई ऊ अपमान सम्झन्थ्यो। त्यसैले सबैजना मानिसहरू उसको कुबुद्धि देखेर दुःखी हुन्थे। उनीहरू धेरै चित्त दुखाउँथे। एकदिन त्यो लारी नाम गरेको भेडाले अति नै दुःख अवश्य नै पाउँछ भनेर धेरै नै तर्सन्थे। तर पनि ऊ सुध्रन नै सकेन।

      एक दिनको कुरा हो ऊ घरबाट बाहिर निस्क्यो। उसले भन्यो कि अब लारी आउँदैछ। त्यसैले उसलाई सबैले बाटो छाडिदिनुपर्छ। ऊ कसैलाई पनि पर्खन सक्दैन। ऊ बाटोमा हिँड्दा सबैजना डराएर थर्कमान् भएर यत्रतत्र लाग्न थाले। त्यहाँ सबै जनावरहरू मात्र होइन कि सारा मानिसहरू अनि चराहरू पनि भाग्न थाले। ऊ जाने बाटोमा एउटा निकै नै दह्रो बार थियो। त्यो बार छिचोलेर बाहिर जान सक्ने अवस्था थिएन।

      उसले बारलाई भन्न थाल्यो, " हे बार , मलाई तुरुन्त बाटो छाडिदे होइन भने तेरो हालत के बनाउछु भन्ने कुरा तैँले सोच्न पनि सक्ने छैनस्। उही बोली सबै प्राणीलाई गर्दा त उनीहरूले कुरा बुझेर बाटो छाडिदिन्थे तर बारले त कुनै पनि कुरा बुझ्न सक्ने भएन। बार त निर्जीब थियो। तर यो कुरा त्यो मूर्ख भेडालाई के थाहा हुन्थ्यो र।

      बारले उसको कुरा नमानेपछि त्यो लारी भेडाले बारलाई धमाधम आफ्ना सिङले हान्न थाल्यो। हान्दा हान्दा उसका सिङहरू हल्लन थाले तर उसलाई अझ रिस उठ्यो। उसलाई सिङबाट रगत निस्केको पत्तै भएन। उसको सिङबाट रगत निस्केको मात्र होइन अब त बिस्तारै उसको दिमागमा पनि असर पर्न थाल्यो। अन्त्यमा त्यो घमणडी भेडाको इहलिला त्यहीँ समाप्त भयो। घमण्ड गरेको फल के हुने रहेछ भन्ने सबैले थाहा पाए।