उहिले उहिले चीनमा एउटा छि नामको राज्य थियो। त्यो राज्यमा प्रधानमन्त्री यान जीको ठूलो बोलबाला थियो। शरद तथा वसन्त ऋतु ती प्रधानमन्त्री यान जी लाई बढी मन पर्दथ्यो।

      यन जी आफ्ना घोडचढीको साथमा रथमा बाहिर निस्केका बेलामा कोचम्यान अर्थात् सारथीकी श्रीमतीले प्रधानमन्त्री र आफ्ना श्रीमानलाई विभिन्न रुपबाट तुलना गरिन् । उनले ती दुईबीचमा आकास पातालको फरक पाइन्।

      आफ्ना पतिले किन छोडपत्र चाहियो भनेर श्रीमतीलाई सोधेका बेलामा आफ्नी श्रीमतीले नाना किसिमबाट आफ्नो आलोचना गरेको कुरा उक्त सारथीले झलझली सम्झे। श्रीमतीले आफूलाई निरलज्ज भनेर कराएको अनि आफूले कुनै पनि पुरुषार्थ नगरेकोमा त्यो सारथी आज आफैँलाई निहाले सोच्न बाध्य भयो। उसले आफ्नो कमजोरी थाहा पायो। श्रीमतीले गरेको आलोचनालाई उसले विष होइन कि एक अमृतवाणी र आशिष सम्झ्यो। अब कसरी आफू सुध्रेर अगाडि बढ्ने भन्ने कुराले उसलाई आज सतायो।त्यसैले अब उसले केही न केही राम्रा र असल काम गरेर आफ्नी श्रीमतीलाई देखाउने र आफ्नो बानी सुधारेर श्रीमतीका अगाडि एक छुट्टै पहिचान बनाउने कोसिस गर्ने उसले आज बाचा गर्‍यो।

      त्यसैले आजबाट नै उसले हरेक काम एकदमै जिम्मेवारीपूर्ण तरिकाले गर्न थाल्यो । आफ्ना परिवारका सदस्य मात्र होइन बाहिरी सँसारका हरेक जनालाई आफ्नो माया ममता र ज्ञान अनि सीप दिएर ऊ सहयोग गर्न थाल्यो। हरेक विषयवस्तुलाई उसले गहिरिएबर हेर्न सुरु गर्‍यो।यो कुराको महसुस उसकी श्रीमतीले त अवश्य नै गरिन् त्यति मात्र होइन उनको बदलिएको व्यवहारले स्वयम प्रधानमन्त्री यान ची पनि प्रभावित् बने। प्रधानमन्त्रीले यसरी बदलिएको कारण सोधे।उत्तरस्वरुप उनले आफ्नी श्रीमतीले व्यापक आलोचना गरेको र त्यसलाई सकारात्मक रुपमा लिएर आफू सुध्रेको कुरा बताए।यो कुराले यान ची धेरै नै खुसी भए। फलस्वरुप उनले ती सारथीलाई बढुवा गराइदिए र ठूला अधिकृत वा ता फू बनाइदिए। ती सारथीकी श्रीमती पनि आफ्ना श्रीमान् सुध्रेकोमा खुसी भइन्।