म आजको यस विशेष कार्यक्रममा म आफू पैचिङको पापा ओ सान क्षेत्रको आँशिक स्तरको स्वयम सेवक बन्नुको पृष्ठभूमि र स्वयम सेवक भएपछिका मेरा मनमा उठेका अनुभव तथा तर्कहरूका बारेमा यहाँहरूसमक्ष केही कुराहरू राख्ने जमर्को गर्दैछु। म पैचिङ सर्वप्रथम आएको बेला भनेको पैचिङ ओलम्पिक 2008 परेको थियो। त्योबेला म पैचिङमा थुप्रै स्थानमा घुमेँ धेरै ठाउँहरू हेरेँ। मैले यहाँका सडक किनारमा थुप्रै वृद्ध वृद्धाहरु पहेँलो टि शर्ट तथा हातमा सेक्युरिटी लेखिएको लोगो लगाएर विभिन्न सहयोगहरू गरिरहेको मैले देखेँ। मलाई पनि उहाँहरूले थुप्रै स्थानमा कहाँ र कुन गाडीमा चढेमा कहाँ पुगिन्छ भन्ने विषयमा धेरै नै सहयोग गर्नुभएको थियो। म पैचिङ पहिलो पटक आउँदा मलाई चिनियाँ भाषाको धेरै ठूलो कठिनाइ थियो। म आफूले भन्न खोजेको कुरा यहाँका मानिसले नबुझ्ने अनि उनीहरूले भनेको मैले नबुझ्ने यस्तो प्रकारको कठिनाइ थियो। यहाँको परराष्ट्रमा गएर भिसा लिने क्रममा मैले शौचालय जान्छु भनेको कुरा कसैले पनि बुझेन अन्त्यमा इशाराको भरमा मैले काम चलाउनु पर्‍यो। त्यो घटनाबाट मैले मैले चिनियाँ भाषा कुनै पनि हालतमा सिक्नै पर्छ भन्ने मेरो मन मस्तिष्कले सोचेको थियो। त्यही दिन म आफ्नो भिसा लिएर आएपछि प्रहरीमा बसोबासको अनुमति लिन भनेर प्रहरी चौकीतिर लागेँ। तर अफसोच त्यो दिन मैले प्रहरी चौकी पत्ता लगाउन सकिनँ। म जाँदा जाँदा बाटैमा हराएँ। कता हो कता जाने भन्ने बारेमा पत्तै भएन। त्यो बेलामा मैले यहाँ प्रहरी कार्यालय कहाँ हवला भनेर धेरैलाई सोधेँ। तर कसैले पनि मेरो कुरा बुझेनन्। अन्त्यमा एकजना अधबैँसे व्यक्तिले मलाई मद्धत गर्छु भनेर डोर्‍याएर लगे। म भित्रभित्रै डराएँ पनि कतै यो मानिसले मलाई केही त गर्दैन भनेर। त्यो मानिसले मलाई एउटा कार्यालयमा लिएर गयो। त्यस कार्यालयमा पाँच छ जनाजति महिलाहरू बसेका थिए। उनिहरूले आफ्नो कुरा सबै चिनियाँमा भने । मलाई धेरै कुरा सोधे पनि तर मेरो कुरा उनीहरूले बुझेनन् अनि मैले उनीहरूले के सोधे भनेर मैले केही पनि बुझिनँ। उनीहरू पनि वाक्क भए होलान् म पनि कम वाक्क भइँन। उनीहरूले मलाई मेरो पेटतिर देखाएर के के भने तर उनीहरूले मलाई भोक लागेको छ भनेर सोधेको रहेछ अनि पानी खाने भनेर सोधेको रहेछ। तर म भर्खरै चीन आएको र यहाँका मानिसको स्वभाव थाहा नभएको हुनाले मैले शङ्का लागेर केही पनि खान मानिनँ। त्यति नै बेला ती महिलाहरुमध्ये मुख्य चियरमा बसेकी अनि हर्ताकर्ताजस्ती महिलाले दुई चारवटा फोन गरिन्। उनले किन फोन गरिन् मलाई थाहा भएन तर उनको हातमा मेरो पासपोर्ट थियो। केही मिनेटमा नै एकजना प्रहरी अधिकृत आए। उनले पनि धेरै कुराहरू मलाई सोधे तर के सोधे मलाई केही थाहा भएन। अन्त्यमा उनले मलाई उनको पछिपछि आउन भने , म पनि ज्ञानी बालकझै लुरुलुरु उनको पछिपछि लागेँ। नभन्दै ती प्रहरी अधिकृतले मलाई मेरै कार्यालय वा चिनियाँ अन्तर्राष्ट्रिय रेडियोमा लिएर गए। अब के हुने होला भनेर म निक्कै डराएँ पनि तर मेरा सबै कागजपत्र वैधानिक भएकाले मलाई डर निवारण नै भयो। पछि उनले नेपाली विभागका केही साथीलाई झिकाएर सबै कुराहरू बुझे। तब विदेशीलाई यसरी एक्लै नछाड्नू भनेर गए। पछि म त्यो दिन दिउँसो एकजना सहकर्मीका साथ प्रहरीमा गएँ। र बसबासको अनुमति प्राप्त गरेँ। आखिरमा यो सबै काम त ती महिलाले गरेको हुनाले मेरो मनले ती महिलालाई लाखलाख धन्यवाद दियो। मैले त्यसपछि मेहनतमा साथ चिनियाँ भाषाको अध्ययन गर्दै गएँ। छ महिनाजतिमा त म दोहोरो राम्रै कुराकानी गर्न सक्ने भएँ। यहाँ आएको छ सात महिनापछि ती महिलालाई मैले बाटोमा भेटेँ। अभिवादन गरेँ। उहाँ त काओ आइ होङ नाम गरेकी समाजसेवी महिला तथा एक लोकप्रिय व्यक्ति हुनुहुँदो रहेछ। उहाँ त्यस क्षेत्रकी एक सशक्त महिला नेता तथा सामूदायीक समितिकी निर्देशक हुनुहुँदो रहेछ। एकदिन मैले उहाँसँग धेरै कुराकानी पनि गरेँ। यसरी नै दिनहरू बितिरहेका थिए अनि चीनमा नयाँ चीन स्थापनाको साठीऔँ वार्षिकोत्सब निकै सङ्घारमा आइरहेको थियो। त्यो बेलामा कैयौँ युवा युवती तथा वृद्धवृद्धाहरू बाटोमा स्वयम सेवक भएर बसेका थिए। अकस्मात मैले बाटोमा ती भद्र महिला काओ आइ होङलाई भेटेँ। मैले उहाँलाई म पनि विदाको समयमा मेरो नजिकको क्षेत्रमा स्वयम सेवक भएर निस्वार्थ रुपमा काम गर्ने इच्छा जाहेर गरेँ। त्यहीबेला उहाँले मलाई तिमीलाई अहिले फुर्सद छ भनेर सोध्नुभयो। मैले छ भनेर जवाफ दिएँ। मलाई उहाँले तत्काल उहाँको कार्यालय लिएर जानुभयो। उहाँले सबैसँग मेरो परिचय गराइदिनुभयो। मलाई उहाँले आवश्यक युनिफर्म दिनुभयो। र काममा जाने क्रममा एक घण्टाजति सडकमा रहेका सबै स्वयम सेवकलाई मेरोबारे सबै कुरा सुनाइदिनुभयो। सबै स्वयमसेवकहरू धेरै खुसी भए। उहाँले तुरुन्तै पत्रपत्रिकाहरूलाई यो कुरा सुनाइदिनु भएछ भोलिपल्टदेखि पत्रिकाका सम्वाददाताहरु मेरो अन्तरवार्ताका लागि आए। कति पत्रिकालाई त मैले टेलिफोन अन्तरवार्ता दिएँ। यो क्षणमा म आफू धेरै नै सफल भएको र राम्रो काम गरेमा जहाँ पनि त्यसको कदर हुँदोरहेछ भन्ने थाहा पाएँ। यो कुरा चिनियाँ अन्तर्राष्ट्रिय रेडियोमा पनि धेरैलाई थाहा भयो। थाहा पाउनेहरूले मलाई हार्दिक बधाइ दिनुभयो। म चीन र चिनियाँ जनतालाई धेरै माया गर्ने कुरा बताएँ। म प्रतिवद्ध भएर सामाजिक कार्यमा लाग्ने निधो गरेको छु। पैचिङको यस क्षेत्रमा म पहिलो विदेशी स्वयम सेवक हुन पाएकोमा म धेरै नै खुसी छु। मेरो स्वयमसेवक बन्ने सपना पूरा गरिदिनुभएकोमा पापा ओ सान सामूदायिक समितिकी निर्देशक काओ आइ होङज्यूलाई धेरै धेरै धन्यवाद छ।