म चीनमा रहँदा प्राकृतिक हराभरायुक्त पहाडी स्थान कहाँ होला भनेर चिनियाँहरूमाझ केही जिज्ञासा राख्ने जमर्को गरेको थिएँ। म कुनै त्यस्तो स्थानमा गएर त्यहाँको सुन्दरता हेर्न आफू भुल्न र प्रकृतिबाट केही सिक्न चाहन्थेँ।म आफू जन्मे-हुर्केको गाउँ पनि अत्यन्त बिकट पहाडी क्षेत्र नै हो।त्यसैले मेरो जन्मथलोमा हुने त्यस्ता पहाड रहनसहन त्यहाँको प्राकृतिक हावापानी अनि रमणीयता पाउन चाहेको कुरा मैले पैचिङबासीहरूमाझ निकालेको थिएँ। कुनै प्रबुद्ध साथीहरूले मलाई फिङ् कु भएर जाने दुईवटा पर्यटकीय पहाडी क्षेत्रको नाम निकाल्नुभएको थियो।ती दुई पहाडी क्षेत्रको बारेमा मैले इन्टरनेटमा भरपूर अध्ययन गरेको थिएँ।तर समयको पनि त जरुरी थियो। नभन्दै मैले गत अक्टोबर चार तारिखबाट पाँचदिनको विदा पनि पाएँ।चार तारिखको दिन मैले स्वयमसेवक सेवामा पनि भाग लिनुपर्ने थियो।तसर्थ पाँच तारिखबाट चाहिँ मैले पूर्ण रुपमा नै विदा पाउने भएँ।मैले जसरी पनि त्यस क्षेत्रमा निस्कने नै बिचार गरेँ। कसरी र कुन कुन बाटो भएर त्यहाँ जाने भन्नेबारेमा मैले नेट अध्ययन र साथीहरूको सुझाबलाई पनि ख्याल गरेँ।चिनियाँ केही वाक्यहरू पनि मैले लेखेँ।अनि ती सब कुराको तयारी गरेर म अक्टोबर पाँच तारीखको बिहान सातबजे पापा ओ सान भूमिगत रेल चढेर म लागेँ त्यतातिर।फुसिङ मनमा ओर्लिएर म दुई नंबर भूमिगत रेल समातेर तुङ् च मनमा पुनः ओर्लिएँ। त्यसपछि मैले 918 नंवरको बस पक्रिएर लागेँ फिङ्कुतिर।त्यो बसको यात्रा करिब साढे दुई घण्टाको हुँदो रहेछ। म कता हो कताको स्थानमा पुगेँ। बिस्तार बिस्तार अग्ला घरहरू पातला हुँदै आए अनि होचा घरहरू र बस्तीहरू देखिन थाले।सडकका दुबै किनारमा मकैका घोगाहरू सुकाउन राखेको देखेर मलाई मेरो गाउँ र घरको याद आयो।त्यहाँ बसकि हरेक स्टपको नाम पनि फिङ्कु बाटै उच्चारण हुने गर्दथ्यो।साढे दुई घण्टको तुफानी यात्रा रोमान्चक नै थियो तर मलाई अलिअलि भोक ला्न थालेको थियो। मैले के पर्ला कसो पर्ला भनेर बाह्रसय युआन खर्च बोकेको थिएँ।दुई दिनको यात्रालाई त्यो पैसाले पुग्ला भन्ने मेरो ठहर रहेको थियो। बस आफ्नो अन्तिम स्टपमा गएर रोकियो।सबैजना बसबाट उत्रिए।मैले त्यसपछि केही त खानुपर्ला भनेर सडक किनारतर्फ लागेँ। त्यहाँका हरेक व्यापारीले पाकेको हलुवावेद भन्ने फल राखेको देखेँ मैले तर पैचिङ शहरको भन्दा निकै नै सस्तो लाग्यो। मैले हलुवावेद किनेर खाएँ।त्यसपछि त्यो पहाडको यात्रा गर्न कति समय लाग्छ त भनेर मैले सोधेर धेरै जानकारी लिएँ।मैले थाहा पाएँ कि त्यस पहाड पुग्न अब म पच्चीस किलोमीटरको यात्रा गर्नु रे।

       अब बस छ कि छैन त भनेर सोधेँ।तर त्यस स्थानसम्म जान बसको खासै सुविधा नभएको र भएमा पनि ज्यादै ढिलो ढिलो चल्ने हुनाले अब दुई घण्टा लाग्ने कुरा मैले त्यहाँबाट थाहा पाएँ।त्यहाँ साढे एघार बजिसकेको थियो। मैले बसभन्दा पनि अर्कै विकल्प रोज्नुपर्ने भएको थियो।त्यसैले त्यहाँ उपलब्ध हुने कारलाई नै साथी बनाउनुपर्ने भयो।मैले एउटा कार भाडामा लिएँ। भाडाबापत मैले चालीस चिनियाँ युआन तिर्नुपर्ने भयो। म कार चढेँ। मैले गुरुजीलाई छिङ खाइ मान इ तेर इन वे व सियाङ खाङ खाङ वै मिआन भनेँ।भन्नुको अर्थ मलाई यहाँका दृश्यहरू हेर्दै जानुछ कृपया विस्तार विस्तार चलाउनुहोस् भनेको हो।गुरुजीले हाउ द भने। हुन्छ हुन्छ भनेर विस्तारै चलाए।उनले त्यहाँ वरिपरिको सारा कुराको वर्णन गरिदिए।सतप्रतिशत प्राकृतिक हराभराको माझमा त्यो पच्चीस किलो मिटरको यात्रा भयो। यात्रा अवधिभर नै मैले बाटोको दुबैतर्फ आरुका बोटमा लटरम्म आरु फलेका देखेँ। किसानले आरुको खेती त्यहाँ व्यावसायिक रुपमा नै गरेको रहेछ। होचा बोटहरू तर निकै नै ठूला अनि राताराता आरुहरू फलेको देखिन्थ्यो अनि सडकका किनारमा आरु बेच्न बसेका व्यापारीहरू बसेका थिए। त्यत्रो यात्राभरि नै आरुखेती अनि सडकको दुवैतिर पाँच-पाँच किलोमीटरको क्षेत्रमा आरुखेती रहेछ।त्यत्रो खेती अनि कति व्यवस्थित् म चकित् भएँ। विस्तारै म चढेको कार देब्रेतिर मोडियो।अनि त्यो मेरो भावी गन्तव्य छिर्ने गेट आइपुग्यो।