पहिलो पटक अदुवा किन्न जाँदा

         श्रोताहरु, हामीले गतहप्ताको कार्यक्रमबाट ध्रुवजीले उच्चशिक्षाका लागि पैचिङ्गमा आएर बस्ता संगाल्नुभएका अनुवभहरुलाई समेटेर लेख्नुभएको डायरीका अंशहरुलाई समावेश गरिरहेका छौं । ध्रुवजी, आजको कार्यक्रममा कुन विषयबाट कुराकानी सुरु गर्ने विचार गर्नुभएको छ ?

         रविजी, आजको कार्यक्रममा म पहिलो पटक अदुवा किन्न जाँदाको प्रशङ्गबाट कार्यक्रम अगाडि बढाउन चाहन्छु । एक दिन म अदुवा किन्नका लागि विश्वविद्यालयको दक्षिणतिर रहेको एउटा सानो बजारमा गएँ । तरकारी पसलमा गएर मैले अदुवाको एउटा टुक्रा छुट्याएर जोख्न लगाएँ । पसलेले कैयौं टुक्रा अदुवा तराजुमा राख्यो । तर मैले इशारा गरेर एउटा मात्र भए मलाई पुग्ने उसलाई जानकारी दिएँ । उसले मेरो मुख हेर्यो र मैले उसलाई जिस्क्याएको जस्तो ठानेर ऊ मुसुक्क हाँस्यो । अनि पसलमा अरु मानिसहरु पनि आइरहेका थिए। पसलेले अरु चिनियाँ ग्राहकहरुसँग लाओ वाइ अर्थात् विदेशीलाई जम्मा एउटा मात्रै चाहिन्छ रे कस्तो रमाइलो भन्यो । उनीहरु सबैले मलाई घेरे । सबैलाई रमाइलो लागेछ पनि । विदेशीले एउटा सामान्य तरकारी पसलमा तरकारी किन्न गएको देखेर होला । त्यही भीडबाट एक जनाले भन्यो 你是不是美国人？ उसले मलाई के तिमी अमेरिकी नागरिक हौं भनेर सोध्यो । मलाई अचम्म लाग्यो र मनमनै सोचेँ- के अमेरिकी नागरिकले एउटा मात्रै अदुवा किन्न सक्छन् र अरु देशका नागिरकले सक्दैनन् ? कि अरु देशका नागरिकहरुले एउटा मात्र होइन, धेरै किन्नुपर्छ ? मनमा यस्तो सोचेँ पनि मैले एउटा मात्रै लैजाने जिद्दी गरेपछि उनीहरुले मसँग दुई माओ अर्थात् नेपाली दुई रुपियाँ जति मात्रै लिने निर्णय गरे । म छात्रावास फर्केर अदुवा पिन्ने बेलामा विचार गरेँ । त्यो त अदुवा नभएर एक किसिमको चीनमा पाइने जङ्गली आलु रहेछ । त्यसपछि म जहिले पनि तरकारी पसलमा आदुवा लिन गएँ भने यो कुराको सम्झना मलाई झलझली आउँछ ।

       

ध्रुवजी, नेपालमा त्यस्तो जङ्गली आलु पाइदैँन र?

        रविजी, वास्तवमा पैचिङ्ग आउनुअघि अथवा यो घटना हुनुभन्दा अगाडि मैले त्यस्तो जङ्गली आलु देखेको थिइन । त्यसैले पनि म झुक्किएको हुनुपर्छ । वास्तवमा त्यो तरकारी पसलमा अदुवा नभएको पनि होइन । तर मेरो आँखा त्यही जङ्गली आलुमा गएछ । र, मैले त्यही किनेँ । अनि किन्ने बेलामा पनि पसलेले धेरै दिन चाहेको थियो र मैले मानेको थिइन । पछि बल्ला अदुवा र जङ्गली आलुको भिन्नता केलाउन थालेँ । मलाई अझै पनि त्यो तरकारी पसलमा अदुवा किन्न जान कताकता लाज लागेर आउछ पनि रविजी ।

        ध्रुवजी, अब भने श्रोताहरुलाई एउटा गीत सुनाउने बेला भएको छ । पहिला श्रोताहरुलाई एउटा मीठो नेपाली गीत राख्नुपर्ला ।

        हुन्छ रविजी । हामी पनि एकैछिनको लागि आराम गर्दै श्रोताहरुसँगै गीत सुनेर मनोरञ्जन लिऔं । गीतपछि म आफ्नो अनुभवहरुलाई फेरि अगाडि बढाउँला ।

         श्रोताहरु, अब सुन्नुहोस यो मीठो नेपाली गीत ।  

        श्रोताहरु यो मीठो नेपाली गीतपछि तपाईंहरुलाई पैचिङ्ग डायरीमा पुनः स्वागत छ । ध्रुवजी, यो गीतभन्दा अगाडि तपाईंले तरकारी बजार गएको कुरा गर्नुभएको थियो । तपाईंले नेपाल नदेखेका अनि चीनमा आएर देखेका तरकारीहरु केही छन् कि?

         रविजी, वास्तवमा नेपालका पूर्वराजदूत निरन्जन भट्टराई, जो चीनमा उच्च शिक्षाका लागि आउने पहिलो समूहका नेपालीहरुमध्येका एक हुनुहुन्छ र पछि उहाँले पैचिङ्गस्थित नेपाली दूतावासमा मिनिष्टर काउन्सेलरसम्म भएर काम पनि गर्नुभयो, उहाँले मसँगको भेटमा एकपटक भन्नुभएको थियो कि चिनियाँहरुले उड्नेमा जहाज, चार खुट्टेमा खाट अर्थात् पलङ्ग र बुड्नेमा डुङ्गाबाहेक सबै खान्छन् । यो कुरा मैले स्वास्थ्यसँग सम्बन्धित साधना मासिक पत्रिकामा पनि लेखेको थिएँ, उहाँलाई नै कोट गरेर । म पैचिङ्ग आएपछि मैले पनि त्यस्तै अनुभव गरेँ । चिनियाँहरुले खानेकुरा जल, स्थल र वायुमण्डल सबैमा पाइने प्रायः सबै चीज खाने गरेको मैले पाएको छु ।

        

रविजी, नेपालमा नपाइने केही तरकारी र फलफूल मैले चीनका विभिन्न भागमा देखेको छु । एउटा उदाहरण मात्रै लिने हो भने चीनमा भटमासबाट बन्ने तोफूको मात्रै दुई सयभन्दा बढी परिकार पाइन्छ । त्यसैले कति तरकारी पाइन्छ भन्ने कुरा त अघिकै भनाइले पनि पुष्टि गर्छ । तर मलाई अचम्म लागेको कुरा के भने मलाई भेडरी अर्थात् चिप्ले भेन्डीको तरकारी साह्रै मन पर्छ । तर चीनमा आएको यो तीन वर्षको अवधिमा पैचिङ्गका कैयौं तरकारी बजारमा मैले भेडरी बेचेको देखिनँ । त्यसलाई अंग्रेजीमा हामी लेडिज फिङ्गर पनि भन्छौं दक्षिण एशियामा । मैले त्यो तरकारीलाई चिनियाँ भाषामा के भनिने रहेछ भनेर केही चिनियाँ गुरु र चिनियाँ मित्रहरुलाई सोधेँ । तर कसैले पनि यसको चिनियाँ नाम दिन सक्नुभएन । मैले केही नलागेर चीनमा पाइने अंग्रेजी चिनियाँ शब्दकोशमा पनि हेरेँ । तर त्यो शब्दकोशमा पनि लेडिज फिङ्गर भन्ने शब्द नै रहेनछ । यो देखेर मलाई दिग्दार पनि लाग्यो ।

        यसैक्रममा एक दिन म र मेरी श्रीमती पैचिङ्गमा रहेको वनस्पति उड्ययनमा गएका थियौं । तीर्खा लागेर हामी एउटा सानो पसलमा गएका थियौं । त्यही क्रममा मैले विभिन्न जातका फूलहरुको बिउ हेर्न थालेँ । मलाई त्यसबेला झन अचम्म लाग्यो, जब मैले भेडरीको बीउको पोको भेटेँ । मैले यो बीउ भएको तरकारीको नाम के हो भनेर पसलेलाई सोधेँ । उसले यो तरकारीको बीउ होइन फूलको बीउ हो भन्यो । त्यसपछि पो मलाई प्रष्ट भयो भेडरीलाई चीनमा तरकारीको रुपमा प्रयोग नगरी त्यसलाई फूलको बिरुवाको रुपमा रोपिने रहेछ ।

         ध्रुवजी, तपाईंलाई एकदमै मन पर्ने भेडरी पैचिङ्गमा किन्न पाउनुभएको छैन ?

         रविजी, वास्तवमा यो तरकारी चिनियाँहरुले खादैँनखाने रहेछन् । तर पैचिङ्गको एक ठाउँमा मात्र मैले त्यो तरकारी बेचिरहेको देखेँ । तर त्यो पसल विशेष पसल हो । पैचिङ्गको सान लि थुन अर्थात् नेपाली दूतावास भएको क्षेत्रमा भारतीय र अफ्रिकी मुलुकका मानिसहरुले खान्छन् भनेर भेडरी बेच्न राखिने रहेछ । त्यसैले अलि महँगो पनि थियो । नत्र अन्यत्र भेडरी पाउन भने मुस्किलै पाएँ मैले ।

         श्रोताहरु, आजको पैचिङ्ग डायरीको कार्यक्रम सकिएको छ । कार्यक्रमबाट सहकर्मी मित्र ध्रुव पौडेल र रविलाई बिदा दिनुहोस् ।

        नमस्कार ।