आज म चीनको पैचिङमा रहेका विभिन्न नौला स्थानहरूमध्येमा यहाँस्थित् फाङ सान जिल्लामा रहेको पहाडी हरियाली क्षेत्र र त्यसै जिल्लामा रहेको एक सुन्दर तालका बारेमा मैले देखेका र अनुभव गरेका कुराहरूका बारेमा केही बताउन जाँदैछु। अब यो कार्यक्रम सुरु गर्ने अनुमति चाहन्छु।
पैचिङको दक्षिणी क्षेत्रमा एउटा सुन्दर बस्ती भएको जिल्ला छ। त्यो जिल्लाको नाम फाङ सान हो। त्यो जिल्लाको अधिकांश भाग पहाडले ढाकेको हुनाले पनि त्यसलाई शान भनेर नामकरण गरिएको हो। चिनियाँमा शान भनेको पहाड भन्ने हुन्छ। गत केही दिनअघि चीनमा त्वान उ चे भन्ने पर्ब परेको थियो। यसै मेसोमा यहाँ तीन दिनसम्म विदा पनि परेको थियो।त्यही विदाको दौरानमा सि आर आइ नेपाली सेवाले फाङ शान जिल्ला गएर एकदिन रमाइलो गर्ने अनि भोलिपल्ट फर्कने योजना सार्वजनिक गरेको थियो। त्यसैले त्यही मौका पारेर हामी दिनको तीनबजेतिर त्यता लाग्यौँ। सि आर आइ बाट करिब साठी किलोमीटर दक्षिणी क्षेत्रमा हामी करिब चालीस मिनेटकै कार यात्राबाट पुग्यौँ।धेरै दिनसम्मको कामको चाप अनि गर्मीको कारणले थाकेका शरीरमा यस यात्राले पुनर्ताजगी भर्ने काम गरेको थियो भन्ने लाग्छ। हामी विस्तारै पहाडी क्षेत्रमा पुग्यौँ ।
अनि हाम्रा कारहरू छैठौँ चक्रपथ पुगे पैचिङको।ज्यादै फराकिलो बाटो अनि चिल्लो गरी बनाइएको सफा बाटोमा हाम्रा मोटरहरू प्रतिघन्टा एक सय बीस किलोमीटरभन्दा बढीको गतिले हुइँकिएका थिए। हाम्रा गाडीहरू फ्लाइओभर ब्रिज अनि कहिले तलको बाटो हुँदै एउटा विशाल क्षेत्रभित्र प्रवेश गरे। त्यो त फाङ शान जिल्लाको ज्यादै महत्वपूर्ण तालक्षेत्र रहेछ। त्यही तालको उत्तरी किनारामा फाङ सान भिल्ला होटल भन्ने एक रमणीय होटलमा पुगियो। हामी नेपाली विभागका कर्मचारी तथा परिवारका सदस्य गरेर करिब तीस जना जति थियौँ हामी। गएर होटलमा कोठा सबैलाई हुनेगरी मिलायौँ अनि सबैजना केहीबेर आराम नै गर्यौँ। करिब छ बजेतिर उक्त भिल्ला होटलको एकातिरको चउर जुन हाम्रो लागि बुक भएको थियो त्यहाँ सबैजना भेला भइयो। नेपालमा गोदावरीतिर वा थानकोटतिर गएर पिकनिक मनाएको याद आयो मलाई। त्यतिमात्र होइन मैले आफ्नो गाउँ शंखुवासभाको मादीमा रहँदा मेरा परिवारजन , हरिराम भिनाजू सरला दिदी रमेश दाइ जो बितेर गए अनि कौशल्या दिदी भोजराज दाइ आदि मिलेर निघुरे र घुँडे अनि हाङ थुङ तिर गएर वनभोज मनाएको झल्झली सम्झेँ मैले।
दाहालहरूको पिकनिकताका मेरी श्रीमती रजनी अनि छोरो आदित्यसमेत भएर धुलिखेल आदि गएर पिकनिक मनाएको पनि झन्डै यस्तै नै थियो।हामीसँग पिकनिकका लागि चाहिने सबै सामग्री थिए।खानेकुरामा सबै प्रकारका मासु जुस फलफूल सबै नै थिए। अनि मासु पोल्नका लागि कोइला सल्कयौँ हामीले। कोइला भन्नाले दाउराको कोइला होइन कि हामीसँग पत्थर कोइला थियो जो सल्कायौँ । मासु बार बि क्यु गर्ने विशेष प्रशाधन थिए।आगो सल्काउने काममा हामी केटाहरू अगाडि बढ्यौँ अनि महिला साथीहरू भने मासुहरू तयारी गरेर पोल्नका लागि तयार भए।
हामीसँग सबै प्रकारका रक्सी सबै प्रकारका जुस तथा प्रशस्त क्यान बियरहरू थिए। जसलाई जति खान मन लागे पनि व्यवस्था थियो। आपसमा कुराकानी तथा मीठा गफ गर्दै आफूलाई मनपर्ने खानकुराहरू खायौँ करिब एघार बजेसम्म। त्यसैबीचमा सबैले पालैपालो केही न केही आफ्नो मनको कुरा भन्नुपर्ने भन्ने कुरा आयो। त्यसैले सबैले केही न केही कुरा वा चुट्किला वा अन्य केही भने। मैले पनि एउटा मीठो कविता बाचेँ। यस्तै यस्तैमा करिब बाह्र बजेसम्म कसैले विलियार्ड पनि खेले होटलमा। अनि दशबजे देखि नै तालको अर्को पाटोमा लगातार एक घन्टासम्म पटाका पड्कियो र आतीशबाजी गरेको रमाइलो दृश्य देखियो।यस्तैमा राती बाह्रबजेतिर सुत्न गयौँ सबैजना ।
