आज म चीनको प्राकृतिक अवस्थाभित्रका केही स्थानहरु मुख्यत म यही अक्टोबरमा चीनबाट आफ्नो विदामा नेपालतर्फ जाँदा आफूले अनुभव गरेका र देखेका दृश्यहरुलगायत् बाटोमा भएका मेरा तीतामीठा अनुभवहरूका बारेमा बताउनेछु। अब कार्यक्रमतिर लागौँ।
म विदामा नेपाल फर्कने क्रममा बाटोमा मैले देखेका र प्रत्यक्ष अवलोकन गरेका केही कुराहरूका बारेमा वर्णन गर्दैछु।अघिल्लो महिना वा अक्टोबर एघार तारिख बिहान करिब सात बजे सिआरआईको प्राङ्गणबाट म राजधानी विमानस्थलतर्फ निस्केँ।मेरो उडान बिहान सभा नौ बजेको थियो। बाटोमा व्यापक मात्रामा ट्राफिक जाम परेको थियो। चालकले सकेसम्म चाँडो पुर्याउन सकेसम्म प्रयास गरेका थिए तर त्यो दिनको जाम अति नै थियो। आन्तरिक उडान भएकोले मैले कमसेकम एक घण्टाअघि त पुग्नु पर्ने नै थियो। तर अफसोच म करिब आठ बजेर बीस मिनेटमा मात्र काउन्टरमा पुग्न सकेँ।
भनेपछि तपाईँलाई निकै समस्या परेको थियो कि？
हजुर, म हतारमा थिएँ, तर जहाँ गए पनि यति लामा लाइनहरू थिए कि ती लाइनमा बस्दा मेरो उडान नहुने निश्चित नै थियो। त्यसैले के गर्दा चाहिँ मैले समस्याको समाधान गर्न सक्छु त भन्ने लाग्यो। कसैलाई नभनीकन त समस्या कसरी हुने र। त्यसैले सरासर मेनेजर काउन्टरमा गएँ। अनि ट्राफिक जाम भएर आफू समयमा आउन नसकेको र लाइनमा बस्दा धेरै ढिलो भइसक्ने कुरा गरेँ। आफूले जानेको चिनियाँ भाषाले त्यो बेला निकै काम गरेको जस्तो लाग्यो मलाई। मेनेजरले सबै कुरा राम्ररी सुने अनि उनले एक जना सहायक खटाएर सबैभन्दा अघि मेरो कामको लागि लागे। तर म तोकिएको उडानमा जान सक्ने अवस्था रहेन। त्यसैले मेरो अनुरोध र समस्यालाई स्वीकार गरेर सभा दश बजेको उडानमा पठाउने निश्चित गरे। धन्य भगवान,म अब ढुक्क भएँ। चिनियाँहरूको न्यानो पनले मेरो समस्याको समाधान भयो। म अब धेरै खुसी भएँ। लगेज एकैपटक काठमाण्डौमा लिने गरी बोर्डिङ कार्ड पनि लिएँ।
समस्यामा परेका स्वदेशी हुन् वा विदेशी, मानवीय सहायता दिने कार्यलाई चिनियाँहरूले आफ्नो कर्तव्य ठानेका हुन्छन्। यो त केवल एउटा सानो उदाहरण मात्र हो।
म उनिहरूले भनेको कारउन्टरमा गएर बसेँ। करिब दश बजेमात्र काउन्टर खुल्यो। अनि हामी सबै जहाजतर्फ गयौँ। त्यहाँ मैले देखेँ कि एकै पटकमा त्यहाँ सयौँ जहाजहरू उडान र अवतरण गर्ने सिलसिलमा थिए। तर सबै उडानहरू अत्यन्तै चुस्त र सुरक्षित देखिन्थे। एकै पटकमा सैयौँ जहाजहरू उडान र अवतरण गरिरहेका भए पनि कसैमा हतारको भाव थिएन कसैमा पनि आँत्तिएको झल्को देखिँदैनथ्यो।जति बढी काउन्टर भए पनि कोही पनि भुलेर अर्को ठाउँमा पुग्ने अवस्था थिएन।किनभने त्यहाँ हरेक बाटाहरू स्पष्ट थिए।
त्यसको अर्थ के लाग्छ भने त्यहाँको व्यवस्थापन पक्ष चुस्त छ।त्यहाँ अनियमितता छैन घुसखोरी छैन अनि कामको सम्मान त्यहाँ देखिन्छ।म सभा दश बजेको उडानबाट क्वाङ चौ जानु थियो। जहाजमा पुगेर नियमानुसारको सिटमा बसेँ।बिस्तारै बिस्तारै जहाजले आफ्नो भीमकाय शरीर चलाउन थाल्यो।तीनवटा निकै नै ठूला क्यावीन गरेको उक्त जहाजमा करिवन चारसयको संख्यामा यात्रुहरू चढे।त्यो उडानमा धेरैजसो बालबालिका पनि थिए।उनीहरू चलेर र हल्ला गरेर बालसुलभ बानीहरू देखाउँथे।मेरो झ्यालको सिट परेको थियो।उडान समय भइसके पनि हाम्रो जहाज उड्ने तर्खरमा थिएन।लाइनमा धेरै जहाजहरू रहेका र एकएक गरेर उड्ने गरेकाले पर्खिरहने क्रममा सभा दशको फ्लाइट एघारबजे मात्र उड्यो।म पन्ध्र महिनापछि घर फर्कने क्रममा थिएँ।त्यसैले कतिखेर नेपाल पुग्ने होला भनेर मन पनि एकोहोरो भएको थिएँ।विहान ब्रेकफास्ट मात्र गरेर एअरपोर्ट गएको हुनाले कताकति भोकको आभाष पनि भएको थियो।जहाजले आफ्ना पङ्ख फिँजाएपछि क्रमशः हामी पैचिङबाट सुदूर दक्षिणको यात्रा सुरु गर्न थाल्यौँ।
बेलाबेलामा हावाको दबाबले जहाज केही हल्लिएकोजस्तो अनुभव हुन्थ्यो अन्य समयमा घरभित्रै बसेजस्तै नै हो यो यात्रा।क्वाङ चौसम्म करिब तीन घण्टा पन्ध्र मिनेटको यात्रापछि पुगिने स्थान भएको कुरा कम्प्युटरमा हेरेर थाहा हुन्थ्यो। करिब साढे एघार बजेतिर होस्टहरूले जुसहरू लिएर आए।जुस पिएलगत्तै नै लन्च खुवाउने तयारी गरेको देखियो।निकै नै तातो खाना सागसब्जी अनि सि फुड साथमा तातो चिकन करी दिए।त्यो खाएपछि पुनः जुसहरू दिए।एक प्रकारले भन्ने हो भने भोकाएको समय परेको हुनाले खाना पनि निकै नै खाइएछ।अब कताकता अलिअलि निद्राको महसुस भएको थियो।यसो निदाउन त खोज्ने फेरि घर कतिखेर पुगिएला भन्ने प्रतीक्षा अनि जहाज यसो हल्लँदा कताकता मौनता भङ्ग हुन्थ्यो।
फेरि सपनाको सागरमा डुब्न पुगिन्थ्यो अनि आफू एक्लै भएको हुनाले आफ्ना सामानहरू सकुशल रहे-नरहेको कुराले पनि त्यत्तिकै पिरोल्थ्यो।यति हुँदाहुँदै मिनेट मिनेटको पर्खाइपछि घडीले साढे एक बजाएको सङ्केत गरेको थियो।अब हाम्रो जहाजले आफ्नो गतिलाई निकै नै सीमित पारेको अनुभव भएको थियो।हाम्रो प्रतीक्षाको घडी सकिने अवस्था भएको थियो। हाम्रो जहाज क्वाङ चौ उपत्यकामा प्रवेश गरिसकेको थियो।लाग्यो कति व्यवस्थित सहर कति ठूलो र चम्किलो शहर अनि कति मनमोहक सहर।त्यत्रो सहर कसरी निर्माण भयो होला त अनि मेरो देश नेपालमा किन सहर व्यबस्थित हुन सकेन त भनेर मेरा मनमा एक्कासी प्रश्नहरू छचल्किए।अनि म अवाक भएर रहेँ।मेरो प्रश्न सुनेर मेरो मन नै अनुत्तरित भएर आयो।यही प्रश्नोत्तरको डुबुल्कीमा परेकै समयमा हाम्रो जहाजका पाङ्ग्रा क्वाङ चौको विशाल अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा अवतरित भए।
आज मसँग करिब चार घण्टाको समय बाँकी थियो। क्वाङ चौमा 16औँ एशियाली खेल सुरु हुने प्रतीक्षामा शहर बसेको थियो अनि शहरबासीहरू पनि मख्ख परेका थिए। मैले आफूसँग भएको समयलाई क्वाङ चौ शहरको रमाइलो हेर्नमा बिताएँ। एउटा रेस्टुराँमा क्वाङ तुङको खाना पनि खाएँ। केही फलफूल पनि किनेँ। मूलतः खेल क्षेत्रको रमाइलो हेरेँ मैले। खेल क्षेत्रमात्र होइन पूरै क्वाङ चौ बेहुलीजस्तै सिँगारिएको थियो। सडकहरू एकदमै सफा थिए। मौसम पनि एकदमै सुन्दर थियो। खुलेको आकाश, शारदीय घाम, न झरी अनि न हुरीको अवस्था रहेको थियो। घुम्न रहर नपुग्दै घडीले पाँच बजाइसकेको थियो। म पुनः क्वाङ चौको पाइ युन विमानस्थलतर्फ लागेँ।
यदि तपाईँ पनि हालै चीन आउने योजनामा हुनुहुन्छ भने क्वाङ चौ एशियाली खेल हेर्न सहभागी हुनसक्छ। हाम्रो जानकारीले तपाईँको यात्रालाई केही न केही फाइदा पुर्याउने आशा हामीले लिएका छौँ। आजको यो यात्रासम्बन्धी कार्यक्रम यहाँलाई कस्तो लागेको छ？यसमा तपाईँका सुझाबले हाम्रो कार्यक्रम प्रस्तुतिलाई अझ राम्रो पार्न अवश्य सहयोग पुर्याउँछ भन्ने विश्वास छ।
आज म वार्षिक विदामा नेपाल फर्कने क्रममा पैचिङदेखि क्वाङ चौ पुग्दा सम्मको सत्य अनुभवका साथै यात्राका क्रममा मेरा आँखाले त्यहाँ देखेका र प्रत्यक्ष अनुभव गरेका कुरहाहरूका बारेमा हामी दुई वर्षा र दयारामले बतायौँ।
