मेरो नेपाल यात्रा-2

                 आज हामी के विषयमा आफ्नो प्रस्तुति राख्दैछौँ, यस बारेमा केही बताइदिनुहोस् न।

                 आज म चीनको प्राकृतिक अवस्थाभित्रका केही स्थानहरु मुख्यत म चीनबाट नेपालतर्फ जाँदा आफूले अनुभव गरेका र देखेका दृश्यहरुलगायत् बाटोमा भएका मेरा तीतामीठा अनुभवहरूका बारेमा बताउनेछु। अब कार्यक्रमतिर लागौँ।

               म विदामा नेपाल फर्कने क्रममा बाटोमा मैले देखेका र प्रत्यक्ष अवलोकन गरेका केही कुराहरूका बारेमा वर्णन गर्दैछु।गत अक्टोबर महिनाको 11तारिख बिहान सिआरआईबाट निस्केदेखि क्वाङ चौसम्मको यात्राको बारेमा अघिल्लो हप्ताको कार्यक्रममा बताएको थिएँ।

              भनेपछि आजको कार्यक्रममा तपाईँ क्वाङ चौ बाट काठमाण्डौसम्मको यात्राबारे जानकारी दिनुहुन्छ होला , होइन त？

               मैले अघिल्लो हप्ताको कार्यक्रममा म पन्ध्र महिनापछिको तीन हप्ते विदाको क्रममा नेपाल फर्कने क्रममा पैचिङबाट क्वाङ चौसम्म पुग्दाको अवस्थामा मलाई परेका समस्याहरूलगायत् मैले लिएका तीतामीठा अनुभहरूका बारेमा सत्यतथ्य कुराहरुका बारेमा केही विषयहरू उठाएको थिएँ।आज म यसैको निरन्तरताका क्षणहरूका बारेमा बताउन जाँदैछु।

              म चढेको जहाज अपरान्ह दुईबजेको हाराहारीमा अवतरित भएको थियो।निकै ठूलो जहाज रहेको हुनाले धेरै यात्रुहरू बाहिर निस्कन निकै बेर लागेको थियो।म चाइना साउदर्नको अर्को जहाज चढेर काठमाण्डौतर्फ लाग्नु पर्ने थियो।करिब चार घण्टाको क्वाङ चौ घुमाइपछि म पुनः विमानस्थलतर्फ गएँ। म चाइना छाडेर नेपालतर्फ जानुपर्ने हुनाले इमिग्रेसन पनि क्लियर गर्नुपर्ने थियो ।मैले त्यो क्षणमा मे देखेँ भनेँ इमिग्रेसन अफिसरको रुपमा धेरै नै चिनियाँ युवायुवतीहरू नियुक्ति गरिएको रहेछ।उनीहरूमा काम गर्ने जोस् र जाँगर नै अर्कै थियो।

               चीन सरकारले युवावर्गलाई देशका त्यस्ता महत्वपूर्ण स्थानमा राखेको छ।युवावर्ग नै देशका मुख्य खम्बाहरू हुन् भन्ने कुरालाई चीनले आत्मसात गरेको कुरा सबैका सामु छर्लङ्ग छ।

                इमिग्रेसन अफिसमा अफिसरहरू भनेका सयौँको सङ्ख्यामा हुँदा रहेछन्।इमिग्रेसनमा आवश्यक काम सकेपछि मैले काठमाण्डौ जानका लागि मसँग भएको टिकट आवश्यक काउन्टरमा गएर देखाएँ। मैले पैचिङमा नै क्वाङ चौको समेत बोर्डिङ कार्ड पाइसकेको थिएँ। सामान एकैपटक नेपालबाट नै लिने व्यवस्थासमेत गरिसकेको हुनाले म आज धेरै ढुक्क थिएँ।

               मैले लामो समयसम्म त्यति धेरै नेपालीहरूसँग भेट गर्न पाएको थिइँन तर क्वाङ चौको नेपाल जान प्रतीक्षामा बस्ने काउन्टरमा गएर हेर्दा त जताततै नेपाली नै नेपाली देखेँ।मलाई धेरै खुसी लाग्यो।त्यहाँबाट काठमाण्डौ जाने अधिकाँश यात्रुहरू नेपाली नै थिए।मुख्यतया चिनियाँ सामानका काठमाण्डौका थोक विक्रेताहरू तथा चीनका विभिन्न कलेजमा पढ्ने नेपाली विद्यार्थीहरू मैले त्यहाँ देखेँ।

               समयभन्दा करिब पन्ध्र मिनेटजति ढिला गरेर हामीलाई प्लेनतर्फ जाने बाटो खुला गरिदिए।सबै यात्रुहरू जहाजमा बसिसकेका थिए तर पनि प्लेन उड्ने सुरसार थिएन त्यहाँ।मैले त्यहाँस्थित् होस्टेसलाई जहाज उड्न किन ढिला भएको होला भनेर सोधेँ। उनीहरूले बताए कि क्वाङ चौमा खेल अवधि परेको हुनाले हवाइ ट्राफिक जाम परेको छ। त्यसैले जहाज भित्र कुर्दाकुर्दा करिब एक घण्टा ढिला गरेर मात्र जहाज उड्यो। भन्नाले चीनको समय अनुसार बेलुकीको सभा आठ नै बजिसकेको थियो।

               म चढेको जहाज चीनको जमिनमाथि नै रहेको थियो तर मेरो मन भने नेपाल पुगिसकेको थियो।मलाई खुसी थाम्न निकै गाह्रो परिरहेको थियो।जहाजमा बताइएअनुसार चिनियाँ समय साढे बाह्रबजे हामी काठमाण्डौ पुग्नेछौँ।मैले समयको हिसाब गरेर हेरेँ आहा म सभा दशबजेतिर त मेरो देश पुग्नेछु।यही सोच्दै रहेँ।त्यस जहाजमा पनि मैले झ्यालको सिट पाएको थिएँ।चीनका कैयौँ शहरहरू प्लेनले पार गरिरहेको थियो।ती शहरहरू धेरै नै उज्याला र चम्किला थिए।मेरो नेपालको काठमाण्डौ शहर पनि कहिले त्यति उज्यालो हुने होला भनेर धेरै सोचेँ मैले। जहाजमा धेरैको सङ्ख्यामा नेपाली यात्रु थिए।उनीहरू आआफ्नै गफमा व्यस्त थिए त्यहाँ।कोही सामानको कुरा गर्थे अनि कोही आफन्त जनको कुरा गर्थे।

               अनि कोहीभने आफ्नो पढाइको कुरा गरिरहेका थिए।मेरो सिटसँगै एकजना युवती परेकी थिइन् उनी चीनको एक शहरमा डक्टरी पढ्दै गरेको कुरा उनले बताइन्।उनीसँगै एकजना सत्तरी वर्षजतिका मानिस पनि थिए।ती मानिस ती युवतीका हजुरबा रहेछन्।यिनै कुरा हुँदाहुँदै जहाजमा खाना दिए सबैलाई।साथै जुस पानी आदि पनि दिने काम भयो।यसरी हामीले प्लेनमा चार घण्टाजति बिताएपछि जहाजले आफ्नो गति निकै घटायो।अब केहीबेरमै काठमाण्डौ अवतरण गर्ने भन्ने कुराको अनाउन्स पनि त्यहाँ गरियो नभन्दै हाम्रो जहाज नेपाली समय दश बजेर पन्ध्र मिनेटमा काठमाण्डौ उत्रियो।म धेरै खुसी भएँ। मलाई आफन्तजन भेट्न निकै हतार भइसकेको थियो।निकै छोटो समयमा नै मैले इमिग्रेसन पार गरेँ।बाहिर मेरी श्रीमती लगायत अर्जुन दाई, रमेशकुमार भट्टराई आदि मित्रहरू पर्खेर बसेका थिए।मैले नेपाललाई धेरै निहालेँ।एअरपोर्टमा केही सुधार आएको महसुस मैले गरेँ।करिब एघारबजे म मेरो घर पुगेँ।

                 आफू जन्मेको देश सबैलाई प्यारो लाग्नु स्वभाविकै कुरा हो । आजको यस भागको कार्यक्रम देश तथा आफ्नो परिवारको माया र महत्वको विषय रेको थियो। यो यात्रासम्बन्धी कार्यक्रम यहाँलाई कस्तो लागेको छ？यसमा तपाईँका सुझाबले हाम्रो कार्यक्रम प्रस्तुतिलाई अझ राम्रो पार्न अवश्य सहयोग पुर्‍याउँछ भन्ने विश्वास छ।

                आज म वार्षिक विदामा नेपाल फर्कने क्रममा क्वाङ चौदेखि काठमाण्डौ पुग्दासम्मको सत्य अनुभवका साथै यात्राका क्रममा मेरा आँखाले त्यहाँ देखेका र प्रत्यक्ष अनुभव गरेका कुरहाहरूका बारेमा हामी दुई वर्षा र दयारामले बतायौँ।