आज म चीनको प्राकृतिक अवस्थाभित्रका केही स्थानहरु मुख्यतः म विदामा नेपाल गएर त्यहाँबाट पुनःचीनतर्फ फर्कँदाका क्रममा आफूले अनुभव गरेका र देखेका दृश्यहरुलगायत् बाटोमा भएका मेरा तीतामीठा अनुभवहरूका बारेमा बताउनेछु।
म एकवर्षे विदामा नेपाल फर्केर नोभेम्बर तीन तारिखमा पुनः पैचिङ फर्कने क्रममा बाटोमा मैले देखेका र प्रत्यक्ष अवलोकन गरेका केही कुराहरूका बारेमा वर्णन गर्दैछु।गत अक्टोबर महिनाको एघार तारिख सिआरआईबाट नेपाल गएको थिएँ म।नोभेम्बर तीन तारिखका दिन राती त्यहाँबाट चीनको क्वाङ चौसम्म आउँदाको समयमा करिब चार घण्टाको समयसम्मको यात्रामा मैले अनुभव गरेका तीतामीठा कुराहरूलगायत मलाई बाटोमा परेका समस्या आदिका बारेमा मैले गत हप्ताको कार्यक्रममा बताइसकेको छु।यस कार्यक्रममा म क्वाङ चौबाट पैचिङतर्फ आउँदाका क्षणहरूलाई समेटेर आफ्ना अनुभूतिहरू पेश गर्दैछु।
म काठमाण्डौबाट राती चढेको जहाज बिहान साढे छबजेको हाराहारीमा अवतरित भएको थियो। सानो जहाज रहेको हुनाले धेरै यात्रुहरू थिएनन्।करिब एकसय पचास यात्रु रहेको उक्त जहाजबाट हामी यात्रुहरु बिहान सातबजे बाहिर निस्किसकेका थियौँ।
मसँग केही योजना थियो। मसँग करिब आठ घण्टाको समय थियो। म क्वाङ चौलाई अझ नजिकबाट निहाल्न चाहन्थेँ। म सात बजे बिहान विमानस्थलबाट बाहिर निस्केँ। एउटा सानो मोटर केही घण्टाका लागि भाडामा लिएँ। अनि थालेँ क्वाङ चौको रमाइलो अनुभूति गर्न। त्यहाँको विकासले मलाई धेरै आकर्षण गरेको थियो। शरद ऋतु परेको हुनाले क्वाङ चौको मौसम पनि अति नै सुमधुर थियो। जाडो गर्मी केही पनि थिएन।मैले 16औँ एशियाली खेलकुद क्षेत्र बाहिरबाटै निहालेँ। सुन्दर र चुस्त व्यवस्थापनमा चलेको थियो त्यो क्षेत्र। मलाई कारका चालकले धेरै कुरा देखाइदिए। अनि खानाको लागि एअरपोर्टको नजिकमा पर्ने र क्वाङ तुङको विशेष खाना पाइने स्थानमा लगेर गए। उक्त खाना केन्द्रमा मैले निकै न्यानो आतिथ्य पाएको थिएँ। मूलतः क्वाङ चौमा पाइने हाइ स्या भनिने प्राउन माछा धेरै नै स्वादिलो लागेको थियो मलाई।
चीनका विभिन्न प्रान्तहरूमा खानाका आ-आफ्नै प्रकारका संस्कृति विकास भएका छन्। ती संस्कृतिहरूमध्येमा क्वाङ तुङ खानाको सँस्कृति पनि निकै प्रचलित रहेको छ। यसमा मूलतः समुद्रमा पाइने परिकारहरूको बाहुल्य रहेको पाइन्छ।
दिनभरिको घुमाइपछि म करिब तीनबजेतिर पुनः पाइ युन विमानस्थलतर्फ गएँ। म चाइना साउदर्नको अर्को जहाज चढेर पैचिङतर्फ लाग्नुपर्ने थियो।मेरो पैचिङतर्फ जाने टिकट बेलुकी पाँच बजेको थियो।म नेपाल छाडेर चीनतर्फ लागेको हुनाले इमिग्रेसन पनि क्लियर गर्नुपर्ने थियो जुन कुरा मैले बिहानै सिध्याएको थिएँ।
बेलुका चारबजेतिर आवश्यक काम सकेपछि मैले पैचिङ जानका लागि मसँग भएको टिकट आवश्यक काउन्टरमा गएर देखाएँ।पहिले सामान देखाउनुपर्ने कुरा काउन्टरमा बसेका सहयोगीले बताए।त्यहाँ मेरो सामानको मात्रा सरकारले तोकेबराबर नै भयो।
म पैचिङतर्फ जाने जहाज चढ्ने गेटमा बसेँ। बिस्तारै त्यो जहाज चढ्ने यात्रुहरु बढ्दैगए।करिब चारसय यात्रु सिट क्षमता भएको उक्त जहाज चाइना साउदर्नको जहाज थियो।
अब जहाजतिर अगाडि बढ्न सूचना दिइयो।हामी जहाजमा बस्यौँ।करिब चार सय सिटर जहाजमा करिब तीनसय जतिमात्र यात्रु थिए।मलाई झ्यालको सिट थिएन।अतः झ्यालको सिट मागेँ।होस्टेसहरूले मेरो चाहनाअनुसारको सिटमा बस्न सकिने कुरा बताए। करिब साढे तीन घण्टाको यात्रा गर्नुपर्ने थियो।साढे पाँच बजेतिर हामीलाई खाना दिइयो।तातो खाना खाएपछि एकातिर निद्रा लाग्न पनि थाल्यो भने अर्कातिर घरको याद पनि आइ नै रहयो।तीनवटा सीट भएको स्थान हेरेर घरमै सुतेजस्तो गरी लमतन्न भएर केहीबेर पल्टिएँ पनि ।
आधा घण्टाजति सुतेपछि म पुनः ब्युझिएँ।बिस्तार बिस्तार हाम्रो गन्तव्य आउन थालेको आभाष हुन्थ्यो।नभन्दै बेलुकी साढे आठबजेतिर हाम्रो जहाज पैचिङमा उत्रियो।हामी धेरै खुसी भयौँ।आफ्ना सामान लिएर बाहिर निस्कने क्रममा केहीबेर अलमल भयो किनकि सामान आउन केही ढिला भएको थियो ।ट्याक्सीमा करिब एक घण्टाको सडक यात्रापछि म सिआरआइको विशेषज्ञ भवन पुगेँ।म हिजोदेखिको निद्रा र थकाइले लट्ठ भएको थिएँ।त्यसैले केही हलुका खाना खाएर आराम गरेँ।
