तेस्रो दक्षिण एशियाली मुलुकको वस्तु प्रदर्शनी आज दोस्रो दिनमा प्रवेश भयो। आज मैले धेरै नेपाली व्यापारीले चिनियाँ भाषामा ग्राहकसँग कुराकानी गरेका देखेँ। तिनीहरुले एक दिनमा मात्रै पनि थुप्रै चिनियाँ शब्द सिकेका रहेछन्। कस्ता मेहनती अनि बुद्धिमान रहेछन्
ती विभिन्न स्टलहरुमा गहनाको स्टलले सबैभन्दा बढी ग्राहक तानेको मैले देखेँ। मेरो विचारमा नेपालमा बनेका हस्तकलात्मक गहनाको आफ्नै विशेषता छ। यसका साथै त्यसको मूल्य पनि सस्तो छ। त्यसैले यो सबैभन्दा लोकप्रिय देखिन्छ। उता काठको सामान राम्रो भएतापनि धेरै महंगो रहेकाले धेरै ग्राहकले हेरे मात्र तर किनेका छैनन्। जे होस् यसबाट चिनियाँहरुले नेपालको काठ कुँदाइबारे बढी जानकारी लिन सकेका छन्।
म आफैंले एउटा थाङ्का किनेँ। घर फर्केपछि झुण्ड्याउने विचार गर्दा गर्दै एकजना बच्चा मैले त्यहाँ देखेँ। ऊ पनि मेरी छोरी जस्तै चौध-पन्ध्र महिनाकी भए जस्तो लाग्यो मलाई। छोरीलाई दुई दिन मात्र देखेकी छैन मैले तर मलाई कतै बीस दिन जति त भएन भन्ने लाग्यो। मैले छोरीलाई कपडा किन्ने विचार गरेकी छु। तर उसलाई सुहाउँदो त देखिनँ यताउता चाहर्दा पनि । अन्तमा मैले उसलाई चाँदीको जुरा किनेँ। उसलाई मनपर्छ कि कि? तर अहिले त ऊ सानै उमेरकी हुनाले मनपर्ने वा नपर्ने भन्न जानेकै छैन नि।
यसपटक मसँगसँगै खुनमिङमा आउनुभएका तमिल विभागका साथीले पनि नेपालमा बनेको थाङ्का किन्नुभयो। उहाँले नेपाली व्यापारी मिलनसार हुनुका साथै सुन्दर पनि रहेको भनेर प्रशंसा पनि गरेको देखे मैले ।
आज मैले लन्च खाएको रेस्टुराँमा युननान प्रान्तको जातीय नाचगान तथा अभिनय देख्ने मौका पाएँ। यस क्रममा मैले युननानमा बसोबास गर्ने पाई जाति, तिब्बती जाति, म्याउ जाति, हानी जाति र लि सु जातिका लोक नाचगानको अवलोकन गर्न पाएकी छु। त्यो कार्यक्रमले मेरो हृदय नै एकदमै छोएको छ।
