पौडेलजी सन् 1949 मा जन-गणतन्त्र चीनको स्थापना भए पछिका तीस वर्षमा चीन सरकारले योजनामूलक अर्थव्यस्था लागू गरेको थियो। विशेष राष्ट्रिय संस्थाले विभिन्न क्षेत्रमा आर्थिक विकासको लक्ष्य तोकेको थियो। यस अवस्थाले चीनको अर्थतन्त्र योजनानुसार, लक्षित रुपमा स्थिरताका साथ विकसित भए तापनि अर्थतन्त्रको आफ्नो शक्ति तथा विकासको गतिलाई गम्भीर रुपमा सिमित पारेको थियो।
गत शताब्दीको सत्तरीको दशकको अन्तमा चीनले योजनाबद्ध आर्थिक अवस्थामा सुधार गर्नथाल्यो। सन् 1978 मा चीनको ग्रामीण क्षेत्रमा मुख्यतः केही परीवार मिलेर जग्गा-जमीनमा संयुक्त रुपमा खेतिपाती गर्ने व्यवस्था लागू भयो। सन् 1984 मा आर्थिक सुधारको कार्य गाँउदेखि शहरसम्म फैलिएको थियो। सन 1992मा चीनमा समाजवादी बजारमूलक अर्थ व्यवस्थाको स्थापना गरी सुधारको वाटो अगालियो।
निर्धारित योजनानुसार, सन् 2010 सम्ममा चीनमा अपेक्षाकृत रुपमा सुधार भएको समाजबादी बजारमूलक अर्थ व्यवस्था स्थापित हुने छ। सन् 2020 सम्ममा विकसित समाजबादी बजारमूलक अर्थ व्यवस्था स्थापित हुने छ।
चीनको संविधान बमोजिम, मुलुकमा समाजवादको प्रारम्भिक चरणमा सार्वजनिक स्वामित्व प्रधान रहेको र बहुस्वामित्वयुक्त संयुक्त विकासको मूलभूत आर्थिक व्यवस्था लागू गर्ने तथा काम अनुसार माम भन्ने सिद्धान्त प्रधान रहेको वितरण प्रणालीको सह-अस्तित्वयुक्त वितरणको व्यवस्था लागू रहेको छ। हाल चीनको अर्थतन्त्रमा स्वामित्वका आधारमा सरकारी अर्थतन्त्र, सामूहिक अर्थतन्त्र, निजी अर्थतन्त्र, व्यक्तिगत अर्थतन्त्र, संयुक्त पूंजीबाट सञ्चालित अर्थतन्त्र, शेयररुपी अर्थतन्त्र, विदेशी व्यापारीको पूंजीबाट सञ्चालित अर्थतन्त्र र चीनको हङ्गकङ्ग、मकाउ र थाइवानका व्यापारीको पूंजीबाट सञ्चालित अर्थतन्त्र समावेश छन्।
पचास वर्ष अघिको तुलनामा चिनियाँहरुको जीवनमा आकाश पातल फरक भएको छ । बीस वर्ष अघिको तुलनामा पनि धरै परिवर्तन भएको देखिएको छ । जनताको आम्दानीको स्तरमा निरन्नर रुपमा वृद्धि हुदैआएको छ र निजी सम्पत्तिमा पनि निरन्तर रुपमा बृद्धि हुदैआएको छ । घर, मोटर, कम्प्युटर, स्टक, विदेशको यात्रा आदि कुराहरु मानिसहरुको दैनिक जीवनमा लगानी वा खर्चका मुख्य विषय बनिसकेका छन् ।
