आज बिहान च्याङ्गच्बाट हिँड्यौं । अनि बाटोमा शिगाचेको दाइसँग विदा भयौं । अस्ति अर्कै अर्थात नयाँ राजमार्गबाट शिगाचे गएका थियौं र आज च्याङ्गच्बाट अर्कै पुरानो बाटोबाट फर्क्यौं । बाटो पुरानो भएपनि समयसमयमा मर्मत भएको देखिन्छ । बाटोको कुरा गर्दा एउटा कुरा त भनीहालूं । बाटो त ठ्याक्कै हाम्रो जस्तो । हुन त पहाडी क्षेत्रको बाटो यस्तै हुन्छ । नागबेली । एक पहाडबाट अर्को पहाड छिचोल्न पर्छ । बाटो कै कुरा आएको छ साथै आज बाटो कै कुरा गरेर थाकिन्दैन पनि होला।
च्याङ्गच्बाट हिँडेपछि नै हरियाँ फाँट हेर्दै हिँड्यौं । त्यसपछि अगाडि बढ्ने क्रममा पहाडको टुप्पो या माथिल्लो भागमा हिंउ पनि देख्यौं । तल हरिया फाँट अनि पहाड र परको चट्टाने् पहाडमा हिंउ । अलि पर गएको भए हिमाल या हिमालय श्रृखंला नै देख्थ्यौं । यही शिगाचेमा नै पर्छ सगरमाथा पनि । तर हाम्रो यात्रा ल्हासातर्फ हो । बाटो लामो भएपनि यस्ता मनोरम प्राकृतिक दृश्यको कारण थकाई भने लागेन । यात्राको दौरानमा हामी ठाउंठाउंमा उत्रँदै फोटोहरू खिच्दै गएं । जसले थकान भन्दा पनि ऊर्जा थप्दै गयो । एक ठाउंमा उत्रेर खोलाको कलकल आवाज सुन्दै पानी छुन गएं । ठाउंठाउंमा भेंडा गाई चौंरी गाईहरू चरिरहेको थियो । यस्तै दृश्य हेर्दै अगाडि ताल देखियो । सिम्ला नाम रहेछ र एक ठाउंमा गाडि रोकी त्यस ताल र ठाउंको रस्वादन गरें । त्यहाँ माला तथा विभिन्न ढुङ्गा लगायतको पसल थापी बसेका थिए र सम्झना स्वरुप श्रीमती र छोरीलाई माला किनें । त्यहाँबाट पनि अगाडि बढ्यौं । एकदम चिसो ठाउं पर्छ बाटोमा भनेको थियो । त्यो ठाउंमा हिमालकै चिसो अनुभव गरें । पाँच हजार मिटरको उचाई थियो क्यारे । र मुख्य कुरा त हिम पहिरो जाने ठाउं रहेछ । त्यो ठाउंमा चिसो हावा र फुसफुस हिंउ पनि उड्दै थियो । यसरी हिमपहिरो जाने ठाउंलाई यसरी नजिक पहिलो पल्ट हेर्न पायो । बाटोको पारी त्यस खारोला हिमपहिरो थियो । त्यहाँबाट फेरि अगाडि बढ्यो र एउटा ताल देखियो । आँखाले भ्याएसम्म देखिने विशाल रहेछ ताल। यता बाटो उता ताल हेर्दै गयौं । करिब दुई घण्टासम्म ताल हेर्दै गयौं । यो बाटोको डिजाइनरलाई मान्न पर्छ । को रहेछ । त्यसपछि माथि उक्ली पारीतिर झर्ने भएपछि फेरि गाडि रोकी फोटोहरू खिंचे । साथै याक पनि चढें । र त्यसपछि कहीँ नरोकिकन् ल्हासा आयौं । करिब नौ घण्टाको यात्रा गर्यौं । तर ठाउंठाउंमा धेरै पटक झरेर प्राकृतिक दृश्यको स्वाद लिएर समय धेरै लागेको हो । तर हरेक ठाउंमा झरेपछि त्यहाँबाट हिँड्न भने नपरे जस्तो भएको थियो । धेरैपछि यस्ता दृश्य हेर्न पाइयो । तर मान्छेको मन न हो । आज छरिएर गएका सबै साथी पनि आइपुग्यो र आआफ्नो यात्राको बारेमा कुराकानी गर्यौं । उत्तर तर्फ जानेले पो त प्राकृतिक दृश्यको भरपुर आनन्द लिएको जस्तो देखियो । के थाहा उनीहरूलाई हामी गएको ठाउं जाने पाए हुने भएको छ कि । आखिर मान्छे न हो ।
तिब्बतमा यस्ता रमणीय ठाउं धेरै छन् र कुनै दिन होला त्यस ठाउंको पनि भ्रमण यही आशा गर्छु साथै तिब्बत प्राकृतिक दृष्टिकोणबाट हेर्दा धेरै नै धनी छ र यस कुरामा दुई मत नहोला ।
तर व्यक्तिगत कुरा गर्नु पर्दा यहाँको खानाले गर्नु गर्यो । जे पनि पिरो अति नै पिरो । हाम्रो टोलीको नेताले विचार नगरेको पनि होइन खाएन भन्ने पनि पर्या छ । तर के गर्ने आज त साह्रो नै भयो । तर यस्तै होला भनी केही ल्याएको थिएं नि। त्यही खाँदै डायरी लेख्न सकाएं । भोलिबाट दुई दिन ल्हासाको विविध ठाउंको भ्रमण अवलोकन गरिन्छ अनि यो यात्रा टुङ्गिन्छ । आजले सात दिन भयो । हिजो चिनियाँ पात्रो अनुसार प्रेम दिवस रहेछ । खैर हामीलाई केही छैन तर पनि प्रेम दिवस नै किन चाहियो । पैचिङ्गमा श्रीमती र छोरी एक्लै छ । म त भ्रमण र अवलोकन गर्दै दिन बिताउंदै छु र दिन पनि चाँडो बित्यो कि भन्ने पनि लाग्छ । तर उता ठ्याक्कै उल्टा होला । दुई जनाले कसरी दिन बिताउंदो हो ।
